Ο Βίκτωρ και η Ράγια Φρένκελ ήταν για δεκαετίες οι Χρυσές Φωνές στον κινηματογραφικό μεταγλωττισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Όλες οι δυτικές ταινίες που έφταναν τις Σοβιετικές οθόνες, είχαν τις φωνές τους. Το 1990, με την πτώση της ΕΣΣΔ, οι Φρένκελ αποφασίζουν να στραφούν στην Αλιγιά – να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ, όπως χιλιάδες Σοβιετικοί Εβραίοι. Όμως στο Ισραήλ δεν υπάρχει ζήτηση για ρώσους μεταγλωττιστές, και οι προσπάθειές τους να εκμεταλλευτούν το ταλέντο τους θα φέρουν παράξενα και απρόσμενα αποτελέσματα, μετατρέποντας το ξεκίνημα αυτού του νέου κεφαλαίου της ζωής τους σε διασκεδαστική, οδυνηρή και παράλογη εμπειρία.

Ο Εβγκένι Ρούμαν αφηγείται πώς γεννήθηκε στην πρώην ΕΣΣΔ το 1979 και μετανάστευσε στο Ισραήλ στην ηλικία των 10 ετών, με την οικογένειά του. «Το σινεμά ήταν πολύ ακριβό, και οι ταινίες που είδα τα πρώτα μου χρόνια στη χώρα ήταν από παράνομες βιβλιοθήκες βίντεο για ρωσόφωνες. Έτσι γεννήθηκε η αγάπη μου για το σινεμά, παρακολουθώντας θλιβερές πειρατικές βιντεοκασέτες, που είχαν γυριστεί τραβώντας την οθόνη της αίθουσας, και με ερασιτεχνική μεταγλώττιση από πάνω. Ήμουν παιδί, σε μια ξένη χώρα, και ο κόσμος του κινηματογράφου ήταν η καλύτερη απόδραση από τη σκληρή πραγματικότητα. Σήμερα, ως μέρος πια της Ισραηλινής κοινωνίας και της κινηματογραφικής βιομηχανίας, θέλησα να κοιτάξω πίσω από διαφορετική οπτική, και να κάνω την ιστορία μου ταινία.

Οι Χρυσές Φωνές γεννήθηκαν από την αγάπη μου για το σινεμά, αλλά ενώ εξελισσόταν το πρότζεκτ, ανακάλυψα ότι εκφράζει κάτι μεγαλύτερο από αυτό: είναι η ιστορία δυο ώριμων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να επανεφεύρουν τον εαυτό τους για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στο Ισραήλ. Η ιστορία των γονιών μου.»