Το ισραηλινό τείχος της Δυτικής Όχθης έχει χωρίσει έναν άντρα από την οικογένειά του. Όταν μαθαίνει ότι ο γιος του έχει υποστεί ατύχημα, εκείνος σπεύδει να βρεθεί στο πλευρό του, όμως, στο σημείο ελέγχου, μια γραφειοκρατική λεπτομέρεια τού στερεί το δικαίωμα εισόδου. Τα διακόσια μέτρα θα μετατραπούν σε μια οδύσσεια διακοσίων χιλιομέτρων, καθώς ο Μουσταφά, μην έχοντας καμία επιλογή πια, θα προσπαθήσει να περάσει στην άλλη πλευρά του τείχους.

Η βραβευμένη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου στη μυθοπλασία Παλαιστίνιου σκηνοθέτη Αμίν Ναιϊφέ αποτυπώνει με ένταση, πάθος και αμείωτο ρυθμό το οικογενειακό (κι όχι μόνο) δράμα ενός διχοτομημένου λαού. Σε μια συγκλονιστική ταινία-σύμβολο αντίστασης κι ελπίδας, για τη ζωή στη Λωρίδα της Γάζας.

«Κουβαλάω πολλές μνήμες στις οποίες δεν έχω πια πρόσβαση, ή ίσως και να φοβάμαι να τις “σκαλίσω”», εξηγεί ο ίδιος ο Αμίν Ναϊφέ, μιλώντας για το πώς γεννήθηκε αυτό το καθηλωτικό φιλμ. «Η καταπίεση πράγματι σε αποξενώνει, καθώς σου στερεί τα βασικά σου δικαιώματα. Ειδικά αν αρχίσεις να προσαρμόζεσαι σ’ αυτή», προειδοποιεί.

«Ένας αναγκαστικός αποχωρισμός πονάει πολύ. Τα “200 Μέτρα” είναι η ιστορία μου και η ιστορία χιλιάδων Παλαιστινίων, και οι ιστορίες μπορούν σίγουρα να αλλάξουν ζωές. Πιστεύω στη δύναμη του κινηματογράφου και στο πώς αγγίζει τις ζωές μας με μαγικούς τρόπους. Έχω ανάγκη να πω αυτή την ιστορία», λέει, εκεί που τα δικά μας λόγια εκ των πραγμάτων περιττεύουν.

«Οι εικόνες του τείχους, των checkpoint και των στρατιωτών είναι μάλλον αυτά που έρχονται πρώτα στο μυαλό κάποιου όταν αναφέρεται η Παλαιστίνη. Αν και αυτές οι εικόνες υπάρχουν και σ’ αυτήν την ταινία, το επίκεντρο θα είναι οι επιπτώσεις ενός τέτοιου αποχωρισμού σε μας ως ανθρώπους. Και θέλουμε να διερευνήσουμε περισσότερο και τα αόρατα εμπόδια και τείχη που δημιουργούνται ως απόρροια του φυσικού εμποδίου», συνεχίζει.

«Εδώ, στην Παλαιστίνη, έχουμε συνηθίσει να προσαρμοζόμαστε σε νέες καταστάσεις, να κάνουμε αυτό που μας λένε και να καμουφλάρουμε τα συναισθήματά μας. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό πια. Η ελευθερία της κίνησης είναι ένα πολύ βασικό ανθρώπινο δικαίωμα που ακούγεται σαν παραμύθι σε μια τόσο βάναυση πραγματικότητα», λέει, για να καταλήξει με ένα ερώτημα που αντηχεί σε κάθε πτυχή μιας κοινωνίας γεμάτη αυξανόμενες αδικίες και αποστάσεις: «Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Μουσταφά, έχει υπακούσει τους κανόνες, έχει υποστεί εξευτελισμούς κι έχει κάνει ό,τι του είπαν για να αποκτήσει μια μικρή ευκαιρία να είναι κοντά στην οικογένειά του. Όταν όμως οι ίδιοι κανόνες που αποξένωσαν τη ζωή του, θα βάλουν σε κίνδυνο την οικογένειά του, αυτός θα συνεχίσει να τους υπακούει;»