Πώς θα ήταν το κινηματογραφικό παιδί του Τιμ Μπέρτον και του Γουές Άντερσον; αν έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να διερωτάται, η απάντηση είναι πως μάλλον θα έμοιαζε με αυτό το αναπάντεχα feelgood καναδικό φιλμ για μια νεαρή βρικόλακα που είναι πολύ ευαίσθητη για να σκοτώσει τα θηράματά της και αναζητά τη λύση στο διατροφικό της πρόβλημα σε έναν έφηβο με αυτοκτονικές τάσεις.

Η Σάσα από μικρή δεν έμοιαζε με την υπόλοιπη οικογένειά της. Παρά τη φυσική της δίψα για ανθρώπινο αίμα, βρισκόταν μόνιμα στη δύσκολη θέση να αισθάνεται οίκτο για τα υποψήφια θύματά της αδυνατώντας να τα δολοφονήσει. Η αγανακτισμένη οικογένειά της προσπαθεί επί ματαίω να την συμμορφώσει, μέχρι που στο δρόμο της θα βρεθεί ο Πολ: ένας νεαρός που έχει αποφασίσει πως δεν θέλει πια τη ζωή του. Ίσως οι αμοιβαίες επιθυμίες τους να μπορέσουν να δώσουν λύση στα προβλήματα και των δύο.

Κι αν είστε από τους ανθρώπους που βρίσκουν τον βαμπιρικό μύθο ταλαιπωρημένο από την αιωνόβια παρουσία του στην ιστορία του σινεμά, μην είστε τόσο σίγουροι ότι τα έχετε δει όλα. Η δίψα για αίμα παραλληλίζεται στην ταινία με την ενηλικίωση σε ένα αναζωογωνητικό twist στο είδος, ενώ η αμηχανία της προσπάθειας των δύο εφήβων να σχετιστούν- τόσο μεταξύ τους, όσο και με το περιβάλλον τους- περιβάλλεται από πηγαίο χιούμορ και αληθινή συμπάθεια για τους παράταιρους χαρακτήρες της. Γιατί, αυτό που τελικά αναζητούν η Σάσα και ο Πολ είναι ο εαυτός τους, όπως κάθε πλάσμα- ανθρώπινο και μη- στην ηλικία τους και είναι αποφασισμένοι να το κάνουν με τους δικούς τους όρους, όσο κι αν το περιβάλλον τους αντιστέκεται σε αυτούς.

“Τα εφηβικά μας χρόνια αφήνουν ένα πλούσιο αποτύπωμα στη ζωή μας.” λέει η σκηνοθέτις. “Τότε είναι που δοκιμάζουμε τα όριά μας και τα όρια των άλλων, που αμφισβητούμε τα πάντα. Έπειτα, μου αρέσει να διασταυρώνω τα είδη του σινεμά. Οι ταινίες μικρού μήκους μου δεν χωράνε σε καλούπια. Αφήνω τον κόσμο της ταινίας να με καθοδηγήσει, ακολουθώ το ένστικτό μου και αν στην πορεία συναντήσω ένα αστείο ή αποσταθεροποιητικό στοιχείο, ακολουθώ αυτή τη φλέβα της δημιουργίας χωρίς να περιορίζομαι”. Πράγματι, η Λουι-Σεζ καταφέρνει να αναμίξει με μαεστρία την κωμωδία, το coming-of-age δράμα και το στοιχείο του φανταστικού, δημιουργώντας έναν κόσμο goth εφηβικής μελαγχολίας που θα μιλήσει στην ψυχή κάθε ανθρώπου που ένιωσε ποτέ να μην ανήκει.

Με ένα ιδανικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, γοητευτικά σκοτεινή φωτογραφία και ένα soundtrack που υπογραμμίζει αξέχαστα τις καλύτερες στιγμές της ταινίας, ξέρουμε ότι αυτή η “Ανθρωπίστρια Βρικόλακας” θα σας κλέψει την καρδιά. Όπως λέει και η ίδια η σκηνοθέτις “Τα προσωπικά δράματα της Σάσα και του Πολ είναι σίγουρα τραγικά, αλλά ήθελα να αναδυθεί φως και ελπίδα από τη συνάντησή τους.” και αυτό σίγουρα συμβαίνει σε αυτό το φιλμ που όσο κι αν, κατά τα φαινόμενα, κρύβεται στο σκοτάδι, δεν μπορεί παρά να γεμίσει τις καρδιές μας με το γλυκό φως της νεανικής του ευαισθησίας. Θυμηθείτε μας όταν θα σιγοτραγουδάτε το “Emotions” της Brenda Lee με ένα χαμόγελο που δεν θα αφήνει τα χείλη σας ακόμη και μέρες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας.