Ο 13χρονος Ραμίν από το Ιράν ζεί με την οικογένειά του σε κέντρο προσφύγων στη Φινλανδία. Την στιγμή που αρχίζει να κάνει φίλους και να διασκεδάζει μαζί τους στις σχολικές διακοπές, η οικογένειά του μαθαίνει πως η αίτηση ασύλου που έκανε, έχει απορριφθεί. Κάνοντας μια τελευταία έφεση, προσπαθούν να παραμείνουν αισιόδοξοι, τη στιγμή που για τον Ραμίν κάθε φιλία και κάθε στιγμή γίνεται όλο και πιο πολύτιμη.

Το Any Day Now ανήκει σε μια κατηγορία ταινιών που πλέον στο μέλλον θα θεωρούνται ως άτυχες λόγω της πανδημίας, με την έννοια ότι στριμώχθηκαν μέσα σε καταλόγους online φεστιβάλ στην περίοδο που αυτά προσπαθούσαν να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους χωρίς φυσικές προβολές. Ευτυχώς όμως, η ζωή των ταινιών δεν τελειώνει στον πρώτο χρόνο της. Το θέμα της άλλωστε ήταν επίκαιρο και εξακολουθεί να απασχολεί την Ευρώπη όσο στοιβάζονται πρόσφυγες έξω από τα σύνορά της.

Ο σκηνοθέτης Χαμί Ραμεζάν βρέθηκε σε μια παρόμοια κατάσταση σε μικρή ηλικία, με τους γονείς του να φεύγουν στη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ και μπορεί να βρέθηκαν σε διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τους ήρωες της ταινίας, αλλά η ουσία για τον ίδιο ήταν ίδια. Δέθηκε με τους γονείς του, έμαθε να προσαρμόζεται σε κάθε νέα πραγματικότητα του επιφύλασσε η ζωή, πάλεψε με τις αγωνίες που μπορεί να έχει ένα παιδί όταν δε νιώθει τη σιγουριά της καθημερινότητας. Αυτό άλλωστε παρουσιάζει και στο φιλμ, τη ζωή ως μια μόνιμη αναμονή, αποτυπωμένη χωρίς υπερβολές και με αξιοζήλευτη τρυφερότητα.