Το τέλος του κόσμου και η επιβίωση της ανθρωπότητας σε έναν μετα-αποκαλυπτικό τοπίο κατάρρευσης αποτελούν θεματικές που εξάπτουν διαχρονικά την περιέργεια και έχουν οδηγήσει σε σπουδαία έργα στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Μετά την πρόσφατη πανδημία του Covid-19, ωστόσο, και τις οικολογικές καταστροφές σε διάφορα μέρη του πλανήτη, τα εφιαλτικά σενάρια που καταναλώνονταν εκ του ασφαλούς απέκτησαν μια απειλητική εγγύτητα και αναζωπύρωσαν φυσικά αυτό το υπο-είδος της επιστημονικής φαντασίας, που κάθε άλλο φανταστικό πλέον μπορεί να θεωρείται.

Το Apagón είναι μια ισπανική μίνι σειρά πέντε επεισοδίων που προσπαθεί να θέσει σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο τις συνέπειες που θα είχε για τον κοινωνικό ιστό ένα ολοκληρωτικό μπλακάουτ, το οποίο όχι μόνο θα στερούσε από τον κόσμο το ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και θα αχρήστευε τις επικοινωνίες και την παρεπόμενη δυνατότητα ενημέρωσης και πρόσβασης στην πληροφορία. Θα κυριαρχούσαν τα χειρότερα και πιο ποταπά ένστικτα ή θα αυτό-οργανωνόταν η κοινωνία σε κάτι διαφορετικό; Για να θυμηθούμε και το τραγούδι των R.E.M. πώς θα ήταν το τέλος της ανθρωπότητας, όπως την ξέρουμε;

Βασισμένο στο υπερδημοφιλές στον ισπανόφωνο κόσμο podcast του Χοσέ Πέρεζ Λέδο με τίτλο «Το Μεγάλο Μπλακάουτ», το Apagón επιστράτευσε πέντε παγκοσμίως γνωστούς από τις προηγούμενες δουλειές τους Ισπανούς σκηνοθέτες, για να καταθέσουν ο καθένας μέσα από ισάριθμα αυτοτελή αλλά ενταγμένα στο ίδιο αφηγηματικό σύμπαν επεισόδια την οπτική τους. Μαζί τους και μπροστά από την κάμερα βρίσκονται μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του ισπανικού κινηματογράφου και της τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων.

Ο πολυβραβευμένος Ροντρίγκο Σορογκόγιεν αναλαμβάνει την καταιγιστική αρχή, με το καθηλωτικό πρώτο επεισόδιο να θέτει το πλαίσιο για όλα θα ακολουθήσουν, καθώς αποτυπώνει με παλμό και νεύρο την πρώτη μέρα που φτάσει στην Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας της Ισπανίας η πληροφορία ότι μια ηλιακή καταιγίδα πρόκειται να χτυπήσει τον πλανήτη με επίκεντρο την Ιβηρική Χερσόνησο. Ο Ερνέστο, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, θα έρθει αντιμέτωπος με τα πρώτα σημάδια του χάους που θα ενσκήψει: την οργάνωση ενός σχεδίου δράσης, τη δυσπιστία των πολιτικών και το επικοινωνιακό κόστος, τη φροντίδα του κατάκοιτου πατέρα του στο νοσοκομείο, την προειδοποίηση της γυναίκας του ότι πρέπει να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την πόλη.

Ούτε τα επόμενα επεισόδια στερούνται έντασης και κοινωνικού προβληματισμού. Με μεταγενέστερο χρονικό πεδίο το καθένα και σε ένα άμεσο μέλλον σταδιακά κλιμακούμενης αποδιοργάνωσης και αναρχίας, που η κρατική καταστολή προσπαθεί ανεπιτυχώς να περιορίσει, οι ήρωες, είτε είναι γιατροί και νοσηλευτές εναντίον εξαγριωμένων πολιτών, είτε είναι μία έφηβη σε ένα αυτοδιοικούμενο συγκρότημα πολυκατοικιών που αμύνεται απέναντι στις συμμορίες, είτε ένας μοναχικός βοσκός που παλεύει για την επιβίωσή του στα βουνά και βρίσκει καταφύγιο σε ένα ερειπωμένο χιονοδρομικό κέντρο, βιώνουν ένα homo homini lupus που δεν είναι φιλοσοφικό τσιτάτο, αλλά η απτή πραγματικότητα.

Το τελευταίο επεισόδιο προσφέρει πάντως μια νότα αισιοδοξίας. Με πρωταγωνίστρια την σύζυγο του Ερνέστο που γνωρίσαμε στην έναρξη, παρουσιάζει μια ζωή στην αγροτική επαρχία που έχει οργανωθεί με αυτάρκεια και σεβασμό, κόντρα στις εντροπικές δυνάμεις της διάσπασης. Είναι αυτό μία πολιτική πρόταση για την επόμενη τον μετα-καπιταλιστικό και τεχνοκρατικό κόσμο που ζούμε; Και κατά πόσο είναι αυτή η λύση βιώσιμη; Το Apagón αποδεικνύει ότι μπορεί μια σειρά να είναι συναρπαστικά σκεπτόμενη και σκεπτόμενα συναρπαστική.