Πώς θα έμοιαζε το «Αποκάλυψη Τώρα» αν αντί της ζούγκλας του Βιετνάμ, ο Κόπολα επέλεγε ως πεδία δράσης αυστηρά λόμπι ξενοδοχείων, γιγαντιαίες πόρτες γραφείων και πισίνες για λίγους;

Στην υπό δικτατορία Αργεντινή του 1980, ένας Ελβετός τραπεζικός εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Όταν ο αντικαταστάτης του αναλαμβάνει να διερευνήσει ο ίδιος την υπόθεση, βυθίζεται σε ένα μυστήριο που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος.

Γυρισμένο με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση, το «Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη» είναι ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο για το σκοτεινό ταξίδι προς τη διαφθορά, που απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτική.

Πώς όμως ο σκηνοθέτης Αντρέας Φοντάνα προσέγγισε το θέμα του με αυτή τη φροντίδα και μαεστρία;

Ένας μεγάλος παράγοντας ήταν η αγάπη του για τα αστυνομικά μυθιστορήματα και την παράδοση της porteña. Μάλιστα όταν ασχολείται με ένα τέτοιο βιβλίο, ο Φοντάνα κάνει κάτι ασυνήθιστο: Τα παρατάει πάντα πριν τελειώσουν.

«Αγαπώ πολύ τα αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά τα αφήνω πάντα πριν το τέλος τους. Όχι επειδή βαριέμαι, αλλά γιατί δεν θέλω να μάθω τη λύση, θέλω να παραμείνει ανέγγιχτο το μυστήριο», λέει. «Το κινηματογραφικό σενάριο αποτελεί αφηγηματικό πρόσχημα για να ανακαλύψεις ένα ολόκληρο σύμπαν. Η έντασή του βασίζεται κυρίως στο μυστήριο το οποίο έλκει τον θεατή, αλλά που δεν έχει απαραιτήτως λύση»

Συνδέει μάλιστα αυτές τις αφηγήσεις με ένα είδος λογοτεχνίας που συναντάμε στο Μπουένος Άιρες, ονόματι porteña. «Αυτό είναι κάτι τυπικό της porteña λογοτεχνίας φαντασίας συγγραφέων όπως ο Μπόρχες και ο Κορτάσαρ. Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στην καρδιά του μυστηρίου, τόσο απομακρυνόμαστε από τη λύση του».

Σε ένα όμως βαθύτερο επίπεδο, ο Φοντάνα βρίσκει και προσωπική σύνδεση με το υλικό του όπως το πλάθει στο «Αζόρ».

«Μετά την καριέρα του στο διπλωματικό σώμα, ο παππούς μου εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Είχα μόνο μια αόριστη ιδέα του τι σημαίνει αυτός ο κόσμος, καθώς ο παππούς μου ήταν πάντα διακριτικός άνθρωπος -όπως οφείλει ένας καλός τραπεζίτη», θυμάται ο σκηνοθέτης. «Όταν πέθανε, άρχισα να ενημερώνομαι: ανακάλυψα την ιδιαίτερη σχέση των τραπεζιτών με τους πελάτες τους. Και συνειδητοποίησα πως αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για ταινία».

Το οικογενειακό όμως σημείο αναφοράς δεν ήταν αρκετό. Εκτός αυτού, υπήρχε και η ίδια η Αργεντινή.

«Έζησα πολλά χρόνια εκεί κι έχω κρατήσει στενούς δεσμούς με τη χώρα. Το να σκηνοθετείς έναν τραπεζίτη μέσα σε μια τράπεζα, δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας ιδιωτικός τραπεζίτης είναι στ’ αλήθεια στο στοιχείο του όταν ταξιδεύει -κυρίως στο εξωτερικό- να βρει τον πελάτη του», εξηγεί ο Φοντάνα. «Με ιντρίγκαρε η ιδέα του να τον δει κανείς ως πρωτοπόρο, έναν άποικο που πάει να κατακτήσει έναν άγνωστο κόσμο. Σαν να φτιάχνεις μια ταινία για τους κατακτητές», καταλήγει.

«Και όλοι ξέρουμε τη βία που ακολουθεί την άφιξη των κατακτητών».