CINOBO PICKS

Καλπάζοντας με το Όνειρο (The Rider)

της Κλόε Ζάο

Για την ευαισθησία του γυναικείου βλέμματος πάνω στα τσακισμένα όνειρα ενος σύγχρονου cowboy

Κάποτε στην Ανατολία (Once Upon a Time in Anatolia)

του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν

Για τις στιγμές μαγείας που προκύπτουν στην πιο άγονη και άδεια νύχτα της τουρκικής στέπας των κρυμμένων πτωμάτων μιας ξεχασμένης κοινωνικής τάξης

Ευτυχισμένοι Μαζί (Happy Together)

του Γουόνγκ Καρ-Γουάι

Για τον έρωτα που σε σπάει σε τόσα κομμάτια που είναι αδύνατον να τα συμμαζέψεις μόνος σου για να ξαναχτίσεις τον εαυτό σου

Νοσταλγώντας το Φως (Nostalgia for the Light)

του Πατρίσιο Γκουσμάν

Για το τραγούδι των άστρων, τη σιωπή της ερήμου και την εκκωφαντική αγριάδα των ανθρώπων σε μια από τις πιο ταραγμένες χώρες της σύγχρονης ιστορίας

Προσοχή στο Κενό (Minding the Gap)

του Μπινγκ Λιού

Για την σκληρή ομορφιά των παιδιών που μεγαλώνουν στο περιθώριο του Αμερικανικού ονείρου

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

1. Τι ταινια θα ήθελες να κάνεις αν δεν είχες κανένα περιορισμό σε budget ή χρόνο;
   Ένα συναισθηματικό western στις ερήμους της Αμερικής. Άγρια άλογα, άγονα τοπία και άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να αγαπήσουν.
2. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης και γιατί;
   Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Τζον Κασσαβέτης γιατί όταν απογυμνώνει τους ανθρώπους δεν τους φέρεται σκληρά, αλλά στοργικά.
3. Ποια από τις ταινίες σου θα έκανες ξανά αργότερα ως μεγάλου μήκους;
   Την Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς. Υπάρχει ήδη ένα προχειρογραμμένο σενάριο, όπου συναντά τα δύο αγόρια της Απόστασης αποδεκατισμένα από τον έρωτα, να προσπαθούν να θυμηθούν τι ήταν αυτό που τους ένωσε εκείνη τη νύχτα σε εκείνο το μοναχικό βενζινάδικο κι ύστερα το αφήσαν να χαθεί.
4. Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάμνηση από μια προβολή;
   Η προβολή της ταινίας Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι το πολύ μακρινό 2001. Ήμουν δέκα χρονών στην κατάμεστη αίθουσα το μοναδικού σινεμά του νησιού μου. Άνθρωποι παρακολουθούσαν την ταινία όρθιοι, εγώ ήμουν καθισμένος στο πάτωμα, όπως πολλά παιδιά, και καθόλη τη διάρκεια της προβολής επικρατούσε ένα άκρως δικαιολογημένο ντελίριο, μιας και η ταινία έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στην Κεφαλονιά και παραπάνω από τους μισούς θεατές έπαιζαν ως κομπάρσοι. Κάθε φορά που κάποιος ντόπιος εμφανιζόταν στην οθόνη, όλοι χειροκροτούσαν, γελούσαν τρανταχτά και ζητωκραύγαζαν. Για λίγο ήταν σαν όλοι μαζί να ζούσαμε σε κάποια σκηνή του Σινεμά ο Παράδεισος.
5. Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι κάποιος πρέπει να δει τις ταινίες σου;
   Δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος λόγος για να δει κάποιος τις ταινίες μου.
6. Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει το σινεμά σου, από ποια ταινία θα πρότεινες να ξεκινήσει;
   Από το Zero Star Hotel. Είναι η ταινία στην οποία βρήκα αυτό που έψαχνα να πω. Το οποίο κατάφερα να αρθρώσω καλύτερα, λίγο αργότερα, στη Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν.  Ήταν η εποχή των τριών συγκατοίκων σε ένα διαμέρισμα του ενός δωματίου, του φτηνού ντελίβερι και της δημοκρατίας της μακαρονάδας, η εποχή της μεγάλης αναζήτησης σε βιβλία, σινεμά, μπαρ και νυχτερινές διαδρομές, η οποία με οδήγησε στο να καταλάβω πως μπορώ να κάνω σινεμά. Το Zero Star Hotel είναι η αρχή μου. Και οι ιστορίες είναι ωραίο να πιάνονται από την αρχή.
7. Ποια ταινία σου θα ξαναέκανες από την αρχή; 
   Το Όταν Κοιμάσαι ο Κόσμος Αδειάζει. Είναι η πιο προσωπική μου ταινία, και ακόμα κι αν ο κόσμος κατέρρεε όταν την έφτιαχνα, εγώ δεν είχα νιώσει ποτέ πιο φωτεινός στη ζωή μου. Ήταν σαν να βρισκόμουν στο ήρεμο μάτι ενός κυκλώνα, που αγνοεί παντελώς την καταστροφή που μαίνεται γύρω του.
8. Πώς φαντάζεσαι το σινεμά στο μέλλον;  
   Στο μέλλον, φαντάζομαι το σινεμά να εγκλωβίζεται δια παντός στη μικρή οθόνη, αν οι μεγάλοι παραγωγοί και τα χρηματοδοτικά κέντρα δε δείξουν την εμπιστοσύνη που χρειάζονται οι δημιουργοί για να μεγαλουργήσουν. Το σινεμά για το ευρύ κοινό έχει οριακά πεθάνει. Σημασία έχει να κρατηθεί στις αίθουσες αυτό το μικρό μεν, πραγματικά αφοσιωμένο δε, κοινό, που έμαθε να αγαπάει τη μεγάλη οθόνη επειδή μεγάλωσε με το έργο των σπουδαίων σκηνοθετών, που έφτιαχναν το σινεμά τους με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Όταν οι παραγωγοί αποφασίσουν ξανά να ρισκάρουν, το κοινό θα επιστρέψει στις αίθουσες. Ακόμα και το ευρύ, ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί.