Πριν εξελιχθεί σε βραβευμένη ντοκιμαντερίστρια, η Λουίζ Όζμοντ είχε αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με πτυχίο στη σύγχρονη ιστορία, δουλεύοντας μετέπειτα ως δημοσιογράφος και ερευνήτρια σε όλο τον κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική. Πολύ συνεπές λοιπόν που το κινηματογραφικό της μάτι πάντα ελκυόταν από αληθινές, κοινωνικές και βαθιά πολιτικές ιστορίες. Σαν αυτές που δεν έχει σταματήσει να αφηγείται εδώ και δεκαετίες ο μεγάλος Κεν Λόουτς.

Ιδιαίτερα αγαπητός και στο ελληνικό κοινό, και διεθνώς αναγνωρισμένος καθ’όλη τη διάρκεια της σπουδαίας καριέρας του, ο Λόουτς θεωρείται πια ορόσημο στο βρετανικό σινεμά του κοινωνικού ρεαλισμού. Ένας από τους πλέον μάχιμους δημιουργούς, στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά από την κάμερα για να κάνει μια αναδρομή στη ζωή και την καριέρα του, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του -βραβευμένου τελικά με Χρυσό Φοίνικα- ‘’Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ’’.

Εκεί ενώθηκαν οι δρόμοι του Λόουτς και της Όζμοντ, η οποία ανέλαβε τη σκηνοθεσία αυτού του behind the scenes υλικού, που ξεκινώντας από τον Ντάνιελ Μπλέικ, φτάνει τελικά πίσω στην αρχή, αγκαλιάζοντας όλη τη διαδρομή του Κεν Λόουτς. Καθώς το Cinobo περήφανα παρουσιάζει σε πρώτη πανελλήνια προβολή το ντοκιμαντέρ για τη Ζωή και το Έργο του Κεν Λόουτς, ο λόγος περνάει στη Λουίζ Όζμοντ, που εξηγεί πώς γεννήθηκε αυτή η συνεργασία, και γιατί. Με τα δικά της λόγια:

«Όταν μου πρότειναν να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ για τον Κεν Λόουτς, το καλύτερο που θα μπορούσα και θα έπρεπε, ίσως, να έχω κάνει, θα ήταν να αρνηθώ. Είναι μια τεράστια φιγούρα του ευρωπαϊκού κινηματογραφικού τοπίου -το έργο του εδώ και μισό αιώνα στέκεται αγέρωχο και μιλάει μόνο του. Θα έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με έναν μύθο (αν και ο ίδιος σίγουρα θα δυσανασχετούσε με τον όρο) και αυτό από μόνο του, θα ήταν ριψοκίνδυνο.

Ωστόσο, αυτό είναι και το στοιχείο εκείνο που εξιτάρει έναν ντοκιμαντερίστα. Με ιντρίγκαραν πάντα οι «πιστοί», εκείνοι που μένουν προσηλωμένοι στο όραμά τους. Ήταν οι συγκυρίες; Ή μήπως οι άνθρωποι που συνάντησαν στην πορεία τους που τους δημιούργησαν αυτή τους την προσήλωση; Και τι σημαίνει να παραμένεις μέχρι και σήμερα ένας καθαρά πολιτικός σκηνοθέτης; Ότι θέλεις να αλλάξεις τη σκέψη των θεατών σου; Ή μήπως, όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος ο Κεν, πως η πολιτική διατρέχει αναπόφευκτα κάθε πτυχή της ζωή μας και παραμένει «η ουσία του δράματος και της σύγκρουσης’»;

Με ενδιέφερε επίσης να εξερευνήσω τι είναι αυτό που χρειάζεται κάποιος για να χτίσει μια τέτοια καριέρα που μετράει μισό αιώνα τώρα. Το πάθος και την αυτοπεποίθηση, την αποφασιστικότητα που απαιτείται για να καταφέρεις τόσα πολλά. Aν κρίνει κανείς από τη φήμη του σήμερα και τη σωρεία βραβείων, ειδικά από την Ευρώπη, ο δρόμος αυτός μπορεί να φανεί ευθύς και ξεκάθαρος. Στην πραγματικότητα όμως, οι συνεχείς ανατροπές είναι αυτές που προσδίδουν στην ιστορία του Κεν Λόουτς τόσο ενδιαφέρον. Μαζί με τις μεγάλες επιτυχίες και τις συνεργασίες με ανθρώπους που τον βοήθησαν να αποκτήσει μια τόσο ξεχωριστή φωνή, υπάρχουν άλλες τόσες δυσκολίες, διαμάχες, αλλά και περίοδοι ξηρασίας όπου δεν έβρισκε κανέναν να χρηματοδοτήσει ή να προωθήσει τις ταινίες του.

Εκείνο ήταν και το σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε να εξερευνούμε την καριέρα του και, εν προκειμένω, τη ζωή του. Ευτυχώς, είχαμε την ελευθερία να μείνουμε πιστοί στην ιστορία που θέλαμε να πούμε. Ο Λόουτς, όμως, είναι ένας πολύ φιλήσυχος, αυτάρκης άνθρωπος που προφυλάσσει την ιδιωτικότητά του. Μερικές φορές ένιωθα ότι καταδίωκα κάποιο σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση, παρόλο που, θεωρητικά, είχαμε «αποκλειστική πρόσβαση» στα πάντα.

Υπήρξαν σίγουρα στιγμές που ο Κεν αισθάνθηκε περίεργα στα γυρίσματα, γιατί ήταν κάτι που δεν είχε ξανακάνει. Παρ’ όλα αυτά ήταν ανοιχτός και γενναιόδωρος, περισσότερο από όσο περιμέναμε. Αυτές οι συνεδρίες μαζί του, ήταν τα θεμέλια της ταινίας.

Δεν θέλαμε η ταινία να είναι μια συλλογή κλιπ που ο καθένας θα μπορούσε να βρει οπουδήποτε, αλλά μια ταινία προσβάσιμη, που θα μπορούσαν να απολαύσουν και εκείνοι που δεν είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Κεν Λόουτς. Θέλαμε να δουν την ταινία ως μια συναρπαστική ιστορία, που ακολουθεί το ταξίδι ενός δημιουργού στη ζωή μέσα από τα γεγονότα ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου πολιτικού τοπίου.

Εκείνο που μας έδωσε τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση ήταν οι εκπλήξεις: το απροσδόκητο χιούμορ και οι εκρηκτικές διαμάχες. Χαίρομαι που πήρα την πιο σωστή λάθος απόφαση, γιατί με έβαλε σε μια περιπέτεια που δεν θα άλλαζα με τίποτα».