Καλώς ήρθατε στο «Inside No.9», όπου το συνηθισμένο και το τετριμμένο συναντούν το ανοίκειο και το μακάβριο. Ένα παιχνίδι που αποκαλύπτει κρυμμένα μυστικά, ένα παράξενα στοιχειωμένο σπίτι, ένα καμαρίνι στο Γουέστ Εντ βουτηγμένο στο αίμα. Τίποτα δεν μπορεί να σας προετοιμάσει για τις σκοτεινές, μυστήριες και διεστραμμένες ιστορίες που κρύβονται εδώ.

Το μόνο που δεν αλλάζει ποτέ; Ότι οι ιστορίες αυτές ξεκινούν και ολοκληρώνονται, κάθε φορά, μέσα σε μία τοποθεσία. Ό,τι κι αν είναι αυτή…

Όμως τι ακριβώς είναι η σειρά των Ρις Σίρσμιθ και Στιβ Πέμπερτον, που αψηφά την κατηγοριοποίηση περισσότερο από κάθε άλλη σειρά ανθολογίας που έχουμε γνωρίσει; Στη σειρά των διάσημων δημιουργών (του καλτ «The League of Gentlemen»), το σαρδόνιο βρετανικό χιούμορ συναντά ένα πάντρεμα τρόμου, μυστηρίου και θρίλερ. Σε μια μαύρη κωμωδία ανθολογίας, στην οποία αγαπημένοι Βρετανοί σταρ μπλέκονται σε παράξενες, αναπάντεχες και ανατριχιαστικές περιπέτειες με απρόβλεπτη κατάληξη.

Ιστορίες που μπορεί να είναι ανατριχιαστικά μακάβριες ή αναγνωρίσιμα δραματικές, που μπορεί να στήνουν ένα μαύρο αστείο πάνω σε οικείες συνθήκες ή να εφευρίσκουν κάτι το τελείως απόκοσμο. Τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, πόσο μάλλον τα twists με τα οποία συχνά τελειώνουν τα επεισόδια – φέρνοντας ίσως έτσι στο νου κάτι από «Twilight Zone», του οποίου το «Inside No. 9» σαφώς και είναι απόγονος.

Εξερευνώντας φοβίες, ψυχώσεις και συμβάσεις μέσα από τις αυτοτελείς ιστορίες της, η σειρά καταφέρνει με τον τρόπο της να πει μερικά από τα πιο σπαρταριστά ή ανατριχιαστικά ανέκδοτα πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, στις σχέσεις με τους γύρω μας και με τον εαυτό μας. Κι όλα μέσα από μια ασταμάτητα ευρηματική προσέγγιση διαφόρων ειδών, από τον ψυχολογικό τρόμο και το οικογενειακό δράμα μέχρι το fantasy και την κωμωδία.

Ο συν-δημιουργός Ρις Σίρσμιθ έχει περιγράψει εξάλλου κάποτε αυτή τη σειρά ως «55 πιλοτικά επεισόδια – μια ολόκληρη ζωή ιδεών που κάψαμε, αφήνοντας τίποτα για εμάς». Εμείς είμαστε σίγουροι πως οι Σίρσμιθ και Πέμπερτον έχουν πολλές, πολλές ακόμα φανταστικές ιδέες μέσα τους, αλλά είναι γεγονός πως μια τέτοια σειρά ανθολογίας είναι πολύ θαρραλέα κίνηση, δημιουργικά μιλώντας. Αντί να τραβάνε ιδέες από τα μαλλιά κάνοντάς τες ξεχωριστές σειρές ή μίνι σειρές ή ταινίες ή οτιδήποτε άλλο, τις χρησιμοποιούσαν στο τέλειο φορμάτ τους: Μια ιδέα, μικρή ανάπτυξη, και ανατροπή – μέσα σε 25 λεπτά. Τι καλύτερο από αυτό;

Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στο BBC Two πριν μια δεκαετία, το 2014, με την πρώτη σεζόν 6 επεισοδίων. Έκτοτε συνέχισε να παίζεται για συνολικά 9 σεζόν και 55 επεισόδια, το τελευταίο εκ των οποίων προβλήθηκε μόλις το φετινό καλοκαίρι, ολοκληρώνοντας ετσι θριαμβευτικά αυτό τον δημιουργικό κύκλο.

Κάθε επεισόδιο είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία, με ιδέες και μοτίβα που σπανίως επαναλαμβάνονται, και που συχνά σπρώχνουν τα όρια της αφήγησης με πειραματική διάθεση – στην πρώτη σεζόν ξεχωρίζει για παράδειγμα ένα τελείως σιωπηλό επεισόδιο, ενώ αργότερα βλέπουμε μεταξύ άλλων επεισόδια με αντίστροφη αφήγηση, ή που αποδομούν τη σαιξπηρική γραφή, ή animation σαν παλιά εκπαιδευτικά βίντεο, ή… ας μην πούμε περισσότερα, γιατί θα χαλάσουμε τις εκπλήξεις.

Σχετικά με αυτή τη δημιουργικότητα, και το πώς βρίσκουν τις τόσο διαφορετικές ιδέες τους, ο Στιβ Πέμπερτον εξηγεί πως «κάποιες φορές το σκηνικό είναι το ξεκίνημα, ας πούμε στο επεισόδιο “La Couchette” είχα μόλις ταξιδέψει με τρένο στη Γαλλία. Το “Cold Comfort” που διαδραματίζεται σε ένα τηλεφωνικό κέντρο, ξεκίνησε με την τοποθέτησή του και απλώς αφήσαμε την ιστορία να αναπτυχθεί από την κατάσταση που εξελίσσεται».

Άλλες φορές, λέει, σκέφτονται κάποια συγκεκριμένη περίσταση ή αφορμή για να ξεκινήσουν να γράφουν. «Ο Ρις πρότεινε τη σεάνς ή τη δίκη μαγισσών, και μετά βλέπουμε αν μπορούμε να πούμε μια τέτοια ιστορία χωρίς να μετακινηθούμε από τον περιορισμό της μίας κλειστής τοποθεσίας. Ως άσκηση είναι πολύ χρήσιμο να βάζεις τέτοιους περιορισμούς στον εαυτό σου, σε κάνει πιο έξυπνο, πιο δημιουργικό και πιο οικονομικό».

Και το αποτέλεσμα δικαιώνει αυτό το σκεπτικό, και με το παραπάνω. Οι 2 πρώτες σεζόν (ή αλλιώς τα 12 πρώτα επεισόδια) έρχονται στο Cinobo, και μπορούμε να το διαπιστώσουμε και με τα ίδια μας τα μάτια.