Η Άνα γίνεται 30 χρονών ανήμερα Πρωτοχρονιάς, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλές εκκρεμότητες στη ζωή της: συγκατοικεί, δεν της αρέσει η δουλειά της, κάνει διαρκώς νέες φιλίες. Ο Όσκαρ, από την άλλη, φαίνεται να τα έχει όλα λυμένα: γιατρός, με πιστούς φίλους, μια υποθήκη και μια σχέση στον αυτόματο.

Το βράδυ όμως που οι δυο τους γίνονται 30, συναντιούνται, ερωτεύονται και ξεκινούν μια σχέση που τα πάνω και τα κάτω της θα διαρκέσουν δέκα χρόνια. Και στη διάρκεια των οποίων, όλα όσα ήξεραν (ή πίστευαν) για τους εαυτούς τους, θα αλλάξουν μέσα από την διαρκή διακύμανση του περάσματος του χρόνου.

Τι είναι λοιπόν το «New Years», η σειρά που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας και στη συνέχεια προβλήθηκε με εξαιρετική επιτυχία και σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ –όπως και της Θεσσαλονίκης– αποσπώντας ένθερμα σχόλια και ενθουσιάζοντας τους θεατές;

Είναι πρώτα απ’όλα η ιστορία της Άνα και του Όσκαρ, αλλά θα μπορούσε να είναι η ιστορία οποιουδήποτε άλλου ζευγαριού.

Μια ρεαλιστική ιστορία αγάπης, μερικές φορές άβολη και λυπηρή, αλλά και συναρπαστική, λεπτή. Μια ιστορία ενός αγοριού που συναντά ένα κορίτσι, που αγαπιούνται, χάνουν ο ένας τον άλλον και ξαναβρίσκουν ο ένας τον άλλον. Μια ιστορία που βλέπουμε μέσα από μια μέρα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Επί μια σειρά δέκα ετών – στη διάρκεια των οποίων τα πάντα στη σχέση τους χτίζονται και γκρεμίζονται, και χτίζονται ξανά.

Από τη ζωή βγαλμένα, δηλαδή.

Οι κύριοι χαρακτήρες μας συναντιούνται όταν είναι 30 ετών. Ο Όσκαρ (Φρανσέσκο Καρίλ) έχει ένα προσωρινό συμβόλαιο ως γιατρός στο νοσοκομείο Λα Παζ και εξακολουθεί να είναι συνδεδεμένος με την πρώην του, σε μια από αυτές τις σχέσεις που όλο λήγουν αλλά δε λένε να τελειώσουν. Η Άνα (Ίρια ντελ Ρίο), χωρίς σύντροφο ή δουλειά, νιώθει χαμένη και σκέφτεται να βρει τον δικό της δρόμο στο εξωτερικό, στον Καναδά. Όμως, τα ξημερώματα της 1ης Ιανουαρίου 2016, συναντιούνται και η φυγή σταματά να έχει νόημα.

Σε μια από τις ωραιότερες σκηνές της σειράς, ο Όσκαρ προκαλεί την Άνα να πάρει επί τόπου μια απόφαση: Αν θέλει όντως να φύγει, ας βγάλει τα εισιτήρια εδώ και τώρα. Αλλιώς, ίσως να μην θέλει να φύγει – να θέλει απλώς μια αλλαγή. Τι θα αποφασίσει η Άνα πάνω στον ενθουσιασμό αυτής της εορταστικής νύχτας; Και πώς θα επηρεάσει αυτό την ροή των επόμενων χρόνων (και Πρωτοχρονιών) της ζωής τους;

Οι πρωταγωνιστές μας ξεκινούν ένα ταξίδι δέκα ετών, το οποίο μοιάζει να ακολουθεί δύο δείκτες ρολογιού – έναν της Άνα, ένα του Όσκαρ. Μερικές φορές, αυτοί συγχρονίζονται. Κινούνται με δικούς τους ρυθμούς, σαν συγχρονισμένος χορός. Όταν συναντιούνται, όλα φαίνονται εύκολα, αβίαστα. Ειρηνικά. Αλλά μερικές φορές, αυτός ο ρυθμός χάνεται και το καθένα σηματοδοτεί μια διαφορετική στιγμή. Εκεί έρχεται η σύγκρουση. Ακόμα χειρότερα, η απόσταση. Ο πόνος.

Γύρω από τους δυο τους, αναπτύσσεται κι ένα σύμπαν φίλων και συγγενών, με τις δικές τους ιστορίες. Η Άνα κι ο Όσκαρ έχουν τις δικές τους γωνιές σε αυτό το σύμπαν, αλλά θέλοντας και μη, σε ένα μεγάλο βαθμό (μαθαίνουν να) συνυπάρχουν σε αυτό, ανήκει και στους δύο. Γιατί το να αγαπάς είναι και αυτό: να ανοίγεσαι στο σύμπαν του άλλου, να το μοιράζεσαι.

Μέσα από το παιχνιδιάρικό του concept, την αβίαστη ροή της ιστορίας και τις μαγνητιστικά γοητευτικές (ή δραματικές) στιγμές που μοιράζεται ένα ζευγάρι που τελικά αρχίζεις να νιώθεις σα να ξέρεις τόσο καλά, που είναι σα να έχεις ζήσει κι όλες τις ενδιάμεσες στιγμές του, το «New Years» είναι μια ιστορία ωριμότητας.

Γυρισμένο και γραμμένο με φροντίδα, αφοσίωση και ανθρώπινο άγγιγμα από τους Σάρα Κάνο, Πάουλα Φάμπρα αλλά και τον αγαπημένο ισπανό σκηνοθέτη Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, αποτελεί τελικά ένα στόρι που μοιάζει με χάρτη. Για το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή, για το πώς στην πορεία χάνουμε όλες τις βεβαιότητες στις οποίες πιστεύαμε και όμως, δεν πειράζει. Γιατί το να μεγαλώνεις συνίσταται και σε αυτό: να αποδεχόμαστε ότι δεν έχουμε πάντα την απάντηση, να αγκαλιάζουμε την αβεβαιότητα.

Είναι η ζεστή αγκαλιά που καμιά φορά ψάχνουμε στην τηλεόραση, και στις ιστορίες που θέλουμε να μας λένε.