Σε ένα πολυσύχναστο κατάστημα ρούχων, η 50χρονη Σίλα πείθεται να αγοράσει το κόκκινο φόρεμα που η εκκεντρική πωλήτρια επιμένει ότι της ταιριάζει τέλεια. Μόνο που το ρούχο αποδεικνύεται καταραμένο και πλέον όσο και αν πασχίζει να απαλλαγεί από αυτό, οι φρικιαστικές συνέπειες της μοιραίας αγοράς του την καταδιώκουν, όπως και όποιον άλλο το βρει στο διάβα του.

Ο ξεχωριστός και πολυβραβευμένος Βρετανός Πίτερ Στρίκλαντ σκηνοθετεί μια ταινία που προβλήθηκε στη χώρα μας σε μία και μοναδική sold out προβολή στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας το 2019. Το χιούμορ και ο τρόμος υπάρχουν απροκάλυπτα, αλλά δεν τηρούνται οι “κανόνες” κανενός από τα δυο genres. Γιατί ας πούμε δεν εξηγείται ποτέ η μεταφυσική δύναμη του ρούχου; «Με ταλαιπώρησε πολύ η σκέψη του αν έπρεπε να εξηγήσω την προέλευση της κατάρας στην ταινία. Ένα από τα προσχέδια του σεναρίου πήγαινε προς τα εκεί, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν ήταν απαραίτητο, θεωρείς δεδομένο ότι μιλάς για ένα στοιχειωμένο φόρεμα και προχωράς, ειδικά μετά τα όσα συμβαίνουν στον πρώτο ιδιοκτήτη του. Είναι μια συσκευή εξερεύνησης του πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι με τα ρούχα. Και υποθέτω ότι κατά βάθος είναι ένα βαθύ ανθρώπινο δράμα.

Τα ρούχα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για μένα. Με ενδιαφέρουν τα αντικείμενα και η σχεδόν αλχημική δύναμή τους στο σινεμά. Η δύναμη της σύνδεσης με ένα αντικείμενο και το πώς αυτό μπορεί να μας στοιχειώσει είναι στην πραγματικότητα αυτό που προσπαθώ να αποκαλύψω. Πώς το να βλέπεις το ρούχο ενός αγαπημένου προσώπου που έχει πεθάνει, κάνει την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά. Υπάρχει επίσης το στοιχείο της μεταμόρφωσης όταν φοράς κάτι. Ένα πουκάμισο, ανάλογα με το ποιος το φορά ή τίνος είναι, μπορεί να προκαλέσει διαφόρων ειδών αντιδράσεις, από διέγερση μέχρι αηδία.»

Ο Στρίκλαντ είχε ο ίδιος εργασιακή εμπειρία στο λιανεμπόριο, και μιλά για το κατάστημα που παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στην ταινία: «Έχω δουλέψει στα καταστήματα Asda, Waitrose, Threshers, Boots και WHSmith. Αυτή εδώ όμως δεν είναι μια ταινία εκδίκησης. Δεν με ενδιαφέρει η πράξη της γραφής ως βεντέτα. Η ταινία θα μπορούσε να θεωρηθεί σάτιρα για τον καταναλωτισμό, κατά κάποιο τρόπο, αλλά εγώ τη βλέπω περισσότερο ως μια ωδή στο shopping.

Ένα καλό κατάστημα είναι σχεδόν σαν μουσείο, κατά μία έννοια. Η ατμόσφαιρα μπορεί πραγματικά να αλλάξει τη διάθεσή σου. Οι διαδικτυακές αγορές δεν είναι το ίδιο με το να μπαίνεις στους φυσικούς χώρους που είναι όλοι διαφορετικοί. Τα ψώνια είναι ένα πολύ πεζό χόμπι, αλλά γενικώς όσο ασχολείσαι με κάποια υπερβολικά οικεία δραστηριότητα, έχεις πιθανότητες να βρεις κάτι το μη οικείο σε αυτή. Όταν κάνεις απογραφή σε ένα κατάστημα στις 5 το πρωί, και κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις μια σιωπηλή ουρά από ανθρώπους, σχεδόν μπαίνεις στην επικράτεια του Ζόμπι, το Ξύπνημα των Νεκρών του Τζορτζ Ρομέρο. Μπορεί να είναι μια αρκετά πνευματική διαδικασία. Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να βρίσκομαι στο Jacksons στο Ρέντινγκ (ένα μεγάλο πολυκατάστημα, που ιδρύθηκε το 1875) μέσα στο buggy αμαξάκι μου, καθισμένος κάτω από μια κούκλα βιτρίνας, το χέρι της οποίας στεκόταν παγωμένο μόλις εκατοστά πάνω από το κεφάλι μου. Αυτό πιθανώς εξηγεί πολλά…»