Η μεταπολεμική Βιέννη γίνεται το απόλυτο πεδίο τυχοδιωκτισμού, μέσα από την πένα του Γκράχαμ Γκριν, σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει αλλάξει οριστικά. Η περιπαικτική μουσική υπόκρουση του Άντον Κάρας μας φέρνει πιο κοντά στα σοκάκια της, ανάμεσα σε ύποπτες σκιές. Ο Όρσον Γουέλς τραβά το βλέμμα των γατών αρχικά και μετά του έκπληκτου θεατή. Κομμάτια της κινηματογραφικής ιστορίας πια, τα συστατικά της ταινίας του Ριντ πήγαν το είδος του νουάρ αρκετά παραπέρα από το κλασικό Χόλιγουντ και έπλασαν μια ταινία που κέρδισε εύκολα τη μάχη με το χρόνο.

Αν ο «Τρίτος Άνθρωπος» γυριζόταν σήμερα, όποια online γνώμη γι’ αυτόν θα ξεκινούσε με τη φράση «προσοχή στα spoilers». Η διαχρονικότητά του δείχνει πως για κάποιες ταινίες που κρύβουν μυστικά, η αποκάλυψή τους δεν έχει τόση σημασία. Μπορεί να ιδωθεί δεκάδες φορές, χάρη στη μοναδική αφηγηματική ικανότητα του Ριντ να περιγράψει έναν κόσμο που καταρρέει, όχι μόνο χάρη στις φαρμακερές ατάκες των πρωταγωνιστών του, αλλά και από τις αισθητικές επιλογές της κινηματογράφησης της Βιέννης. Και φυσικά για την απόλαυση του να βλέπεις ξανά και ξανά το ιστορικό φινάλε του.

Προφανώς η επιρροή της ταινίας στο είδος και πώς αυτό εξελίχθηκε μετέπειτα ήταν τεράστια, ενώ οι καινοτομίες του έγιναν σημείο αναφοράς για την κινηματογραφική κριτική. Τα 2 παρακάτω video essays, το πρώτο από τη σινεφιλική ομάδα The Cinema Cartography και το δεύτερο ως μία αναφορά στις πιο αγαπημένες ταινίες του Roger Ebert, αποκωδικοποιούν εικόνες και ήχους και αναλύουν έναν κινηματογραφικό ογκόλιθο.