Από την οσκαρική Δανία και τα γιαπωνέζικα ράμεν και σούσι, μέχρι τον διασημότερο Γάλλο ποντικό και το ερωτικό εστιατόριο Le Hollandais, ανατρέχουμε σε πέντε στιγμές που η τέχνη του σινεμά επικεντρώθηκε σε μια άλλη τέχνη, εκείνη της μαγειρικής και της γαστρονομίας, ξεκλειδώνοντας αρώματα και γεύσεις που άνοιξαν ακόμη περισσότερο την όρεξή μας μετά τη θέαση, σε ένα γευστικό ταξίδι που αναδεικνύει την ποικιλία των εδεσμάτων που έχει να προσφέρει η κινηματογραφική μαρμίτα.

Η Γιορτή της Μπαμπέτ (Babette’s Feast)

Το 1987 η Δανία κέρδισε (καθόλου άδικα) το πρώτο της Ξενόγλωσσο Όσκαρ για την κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος της Κάρεν Μπλίξεν από τον Γκάμπριελ Άξελ και το τελευταίο μέρος της ταινίας, όπου για πάνω από τριάντα λεπτά οι κάτοικοι του μικρού παραθαλάσσιου χωριού της Γιουτλάνδης στα βόρεια της Δανίας απολαμβάνουν το δείπνο της Γαλλίδας Μπαμπέτ και συμφιλιώνονται με ένα αυστηρά προτεσταντικό παρελθόν στερήσεων και με τα λάθη μιας ζωής, είναι μια γαστρονομική και συναισθηματική πανδαισία που έχει αφήσει τη δική της ιστορία στη μεγάλη οθόνη.

Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και ο Εραστής της (The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover)

Το σινεμά του Πίτερ Γκρίναγουεϊ είναι ένα είδος από μόνο του, ένας εικαστικός και αισθητικός παροξυσμός που οδηγεί τις αισθήσεις στα άκρα. Στο μαξιμαλιστικό magnum opus (και μάλλον πιο διάσημη δημιουργία) του τα κουστούμια του Ζαν Πολ Γκοτιέ και η αριστουργηματική μουσική υπόκρουση του Μάικλ Νάιμαν συντροφεύουν και αναδεικνύουν τα εξεζητημένα γκουρμέ πιάτα του εστιατορίου Le Hollandais, μέχρι η τελευταία σκηνή να καταδείξει έναν μπαρόκ κανιβαλισμό απόλυτης παρακμής και σαπίλας.

Ο Τζίρο Ονειρεύεται το Σούσι (Jiro Dreams Of Sushi)

Ντοκιμαντέρ για βραβευμένα εστιατόρια και για διάσημους σεφ ανά την υφήλιο υπάρχουν πολλά, κανένα όμως δεν αντιμετωπίζει τη μαγειρική ως μια μορφή τέχνης και ανεδαφικής αναζήτησης της τελειότητας όσο η ταινία του Ντέιβιντ Γκελμπ, η οποία (παρ)ακολουθεί τον 85χρονο Τζίρο Όνο στο βραβευμένο με τρία αστέρια Μισελέν και μόλις δέκα θέσεων Sukiyabashi Jiro να φτιάχνει με μια τελειομανία που αγγίζει την τρέλα τα πιο αψεγάδιαστα σούσι.

Ο Ρατατούης (Ratatouille)

Σε ένα οποιοδήποτε εστιατόριο η θέαση ενός ποντικού προκαλεί τσιρίδες, έντρομες αποχωρήσεις και ένα βαρβάτο πρόστιμο που μπορεί να φτάσει μέχρι και το κλείσιμο, όχι όμως στο σύμπαν της Pixar, η οποία σε μια από τις πιο ολοκληρωμένες και άρτιες παραγωγές της εκλεκτής φιλμογραφίας της έκανε μικρούς και μεγάλους να πλαντάξουν με ένα γλυκύτατο τρωκτικό που διεκδίκησε και πραγματοποίησε τα όνειρό του να γίνει σεφ, μαλακώνοντας μέχρι και την καρδιά του πιο δύστροπου κριτικό γεύσης. 

Tampopo

Η δεύτερη ταινία από την Ιαπωνία που κερδίζει δικαιωματικά μια θέση στη λίστα αυτή (ενδεικτική και της αγάπης που έχουν οι κάτοικοι της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου για την κουζίνα τους) είναι ένα σουρεαλιστικό, ξεκαρδιστικό και συγκινητικό γράμμα αγάπης στο ράμεν, το πιο ταπεινό ιαπωνικό πιάτο, εκείνο που συνδυάζει τα πιο ετερόκλητα συστατικά και ενώνει όλα τα στρώματα μιας ταξικής κοινωνίας, μέσα από την ιστορία της Ταμπόπο, μιας sui generis χήρας και ιδιοκτήτριας εστιατορίου, η οποία τελειοποιεί την τεχνική της παρασκευής των δημοφιλών ζυμαρικών, όσο δίνει συμβουλές για το σεξ και το φαγητό, περιστοιχισμένη από μια ανεξάντλητη πινακοθήκη αλησμόνητων χαρακτήρων.