«Οι βόλτες μου στην Αθήνα της κρίσης μου δημιουργήσει την ανάγκη ν’ αρχίσω πάλι να κινηματογραφώ τη ζωή μας, σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά. Είχα την περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης “ψηφιακής” ζωής μας με το “αναλογικό” υλικό των 25 χρόνων, όταν ήμουν φοιτήτρια».

Η Στέλλα Θεοδωράκη ανακαλύπτει κάποιες ξεχασμένες ταινίες super 8 που αναφέρονται στις χρονιές 1985-86, από την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια. Βρισκόμαστε στο 2010, σε μια περίοδο προσωπικών απωλειών αγαπημένων προσώπων για την σκηνοθέτιδα σε μια εποχή που συμπίπτει με τη δραματική όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Βλέποντας αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια οξειδωμένα από το χρόνο, προβάλει η ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές από δύο καινούργιες χρονιές της ζωής της το 2010 και το 2011, προσωπικές μεν, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών.

Τα «Ημερολόγια Αμνησίας» είναι ένα συγκινητικό προσωπικό γράμμα σμιλεμένο από το χρόνο και τις αναμνήσεις, που τιμήθηκε με το βραβείο Ίρις Καλύτερου Ντοκιμαντέρ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 2013. Η δημιουργός Στέλλα Θεοδωράκη συστήνει στους συνδρομητές του Cinobo την ταινία της με δικά της λόγια.

Για την αρχική της ιδέα:

Τα «Ημερολόγια Αμνησίας» προέκυψαν από μια αυτόματη δημιουργική διαδικασία, διαφορετική από εκείνες που είχα συνηθίσει να δουλεύω. Ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 που συνήθιζα να κινηματογραφώ σχεδόν καθημερινά και είχα απωθήσει την ύπαρξη αυτών που είχαν διασωθεί κρυμμένα σ’ ένα συρτάρι.

Οι βόλτες μου στην Αθήνα της κρίσης μου δημιουργήσει την ανάγκη ν’ αρχίσω πάλι να κινηματογραφώ τη ζωή μας, σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά. Είχα την περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης “ψηφιακής” ζωής μας με το “αναλογικό” υλικό των 25 χρόνων, όταν ήμουν φοιτήτρια. Ενιωσα να “αδειάζουν” οι ζωές μας στην κρίση κι ήθελα να δω αυτή η αναλογική εικόνα των ‘80ς αν υπήρξε διαφορετική

Για την δημιουργική διαδικασία:

Στα «Ημερολόγια» δεν υπάρχει σκριπτ. Η ζωή μας δεν προδιαγράφεται. Έχει το πλεονέκτημα της τυχαιότητας που σε κρατάει σε συνεχή εγρήγορση.

Κινηματογραφούσα τη ζωή μας και μαγνητοφωνούσα τις σκέψεις μου βλέποντας το υλικό. Προσπαθούσα να διατηρώ το σοκ της πρώτης θέασης, να καταγράφω τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν. Να μπλέκω και ν’ αλλάζω συνεχώς τις σχέσεις των χρονικών περιόδων και να κατεργάζομαι τις αλλαγές, όταν ερχότανε το νέο υλικό.

Κάποια στιγμή με ξάφνιασε η ευκολία των αλμάτων μέσα στο χρόνο και η ιδέα ενός παράξενου flash forward, όταν και το σημερινό υλικό θα γίνει 25 χρόνων.

Με εξέπληξε επίσης πόσο κοντά και πόσο μακριά ήταν αυτές οι δυο εποχές. Εννοείται τα μόνταρα μόνη μου μέχρι να φτάσω στο sound design. Τα «Ημερολόγια» είναι ντοκιμαντέρ, αλλά ανήκουν και σ’ αυτό που λέμε diary film.

Για τη θέση του ντοκιμαντέρ στο σημερινό κινηματογραφικό σκηνικό:

Σε εξαιρετική άνοδο και με πολλές προτάσεις. Η εποχή έχει πολλά να πει κι εμείς πολλά να καταγράψουμε. Η τεχνολογία βοηθάει επίσης στην ανάπτυξή του, οι μικρές ομάδες, οι “αόρατες” κάμερες, το πιο ευέλικτο post.

Για μένα όμως δεν υπάρχει ακριβώς ντοκιμαντέρ ή φιξιόν. Υπάρχει ταινία που θέλει στήριξη, ανάλογα τις απαιτήσεις της και τις προτάσεις της για τη ζωή και την τέχνη.