Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εδώ και μια δεκαετία έχουν αρχίσει να δρουν σκηνοθέτες που ήταν πολύ μικροί για να θυμούνται την κομμουνιστική περίοδο, την οποία και σχηματιζουν στο μυαλό τους κυρίως μέσα από αφηγήσεις. Ακόμη κι αν αυτές τοποθετούνται κοντά στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις οι θρύλοι μπορούν εύκολα να γίνουν λίγο μεγαλύτεροι και η υπερβολή να θριαμβεύσει, σε όποια ιδεολογική γωνιά βρίσκεται ο αφηγητής.

Η μυθοποίηση λοιπόν ενός καθεστώτος που όχι μόνο ηττήθηκε αλλά είδε και σύμβολά του να γίνονται t-shirts στις αγορές του μεγάλου εχθρού -του καπιταλισμού-, μετέτρεψε την καθημερινή ζωή του σε ιστορίες που συνέβησαν πριν από χιλιάδες χρόνια σε έναν σχεδόν άλλο κόσμο. Η νέα γενιά των σκηνοθετών έπαιξε πολύ με τον παραλογισμό όσων άκουγε, χωρίς απαραίτητα να κρίνει τη θεωρία των ιδεών του – το πρόβλημα ήταν η πρακτική εφαρμογή. Γι΄ αυτό δεν είναι περίεργο που φτάνουμε πλέον και στη συσχέτιση του τοπίου ενός κομμουνιστικού κράτους με το φανταστικό σινεμά, με τον εχθρό των μυστικών υπηρεσιών να μην είναι ένας κοινός κατάσκοπος από τη Δύση, αλλά ένα πιθανό βαμπίρ.

«Το κομμουνιστικό παρελθόν μας ήταν για μένα ένα μυστήριο» δήλωνε ο σκηνοθέτης Μαρκ Μποτζάρ, όσο μυστήρια φαίνονταν στην γενιά των ‘60ς τα γοτθικά κάστρα όπου αποτελούσαν μόνιμο σκηνικό μεταφυσικών περιπετειών. Η ιδέα για τον Μποτζάρ ήταν να παίξει με τους κώδικες μιας κατασκοπικής περιπέτειας, ώστε να φτιάξει μια τίμια παρωδία, διατηρώντας παράλληλα μια στρωτή πλοκή που κλείνει το μάτι στην τότε κόντρα των 2 κόσμων. Ο εχθρός των ανατολικών εδώ είναι ένας δικός τους που μοιάζει να πήγε στους απέναντι, ένα πολύ γνώριμο σεναριακό εύρημα αντίστοιχων ταινιών. Αυτός όμως μοιάζει να έχει πάει κυριολεκτικά στον απέναντι κόσμο, θα έπρεπε να δείχνει γερασμένος αλλά αντιθέτως είναι γοητευτικός, έχει μάγκικο αμερικανικό αυτοκίνητο και πίνει ένα σκούρο κόκκινο αναψυκτικό που παραπέμπει στην Coca Cola.

Με άλλα λόγια, όπως οι ταινίες από την καπιταλιστική μεριά χρησιμοποιούσαν το δίδυμο ομορφιά/ελευθερία για να δικαιολογήσουν μια κάποια ιδεολογική ανωτερότητα, ο Μποτζάρ με τα κόλπα του ταυτίζει τον καπιταλισμό με τον βαμπιρισμό (με κοινό σημείο την αιωνιότητά τους), βάζοντας τους συντρόφους να σκεφτούν λίγο πιο ανοιχτόμυαλα και να βγάλουν αντί για όπλα, σκόρδα. Στην αφήγησή του στήνει και μια όμορφη ερωτική ιστορία – βαμπίρ χωρίς σεξουαλική ένταση δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλωστε – που δένει υπέροχα με την όλη προσπάθεια γελοιοποίησης του σοβαροφανούς κατασκοπικού φιλμ.

Όλα αυτά στην Ουγγαρία της εποχής μας, μια μεγάλη σχολή του σινεμά κάποτε, που ξαναστέκεται δυνατά και φαίνεται πλέον να έχει τη δυνατότητα να στήνει άρτιες παραγωγές, συνέπεια ίσως και της μετακόμισης πολλών αμερικανικών ταινιών στην περιοχή. Ο Μποτζάρ ανήκει σε αυτή τη νέα γενιά που δείχνει ότι το μέλλον της ανήκει. Φτου, σκόρδα!