Ο γιος μιας ώριμης γυναίκας, η οποία δουλεύει ως δραματοθεραπεύτρια στις φυλακές, πανικοβάλλεται όταν μαθαίνει ότι η μητέρα του σκοπεύει να παντρευτεί έναν ληστή που σύντομα θα αποφυλακιστεί. Θα κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει, αλλά η συνάντηση με τον μελλοντικό πατριό του θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Καλοκουρδισμένη κωμωδία με εφευρετικό σενάριο που ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στο φαρσικό χιούμορ και στη λεπτοδουλεμένη ειρωνεία, με 11 υποψηφιότητες στα Σεζάρ και βραβεία πρωτότυπου σεναρίου για τον Γκαρέλ και Β’ γυναικείου ρόλου για τη Νοεμί Μερλάν (των Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα και Πορτραίτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται).

Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής Λουί Γκαρέλ μιλά για την τέταρτη ταινία του, με θέμα την τέλεια ληστεία και την αποκάλυψη της αληθινής αγάπης: «Όλα ξεκίνησαν από την αληθινή ιστορία της μητέρας μου: παντρεύτηκε όντως στη φυλακή, όπως και ο χαρακτήρας της μητέρας στην ταινία, κι εγώ αργότερα τα πήγαινα καλά με τον πατριό μου, που μου άνοιξε τις πόρτες ενός κόσμου για τον οποίο δεν ήξερα τίποτα. Η μητέρα μου δούλευε στις φυλακές για 20 χρόνια. Από την ηλικία των 11, έχω περάσει χρόνο με ανθρώπους που έβγαιναν από τη φυλακή, και μερικές φορές επέστρεφαν εκεί. Τους έβλεπα για λίγο, και μετά όχι. Στο σπίτι γνώριζα πάντα ευχάριστους και ενδιαφέροντες άνδρες και γυναίκες, καθώς η μητέρα μου δούλευε και σε γυναικείες φυλακές. Κάποιοι από αυτούς έχουν γίνει συγγραφείς. Έτσι γνώρισα αυτόν τον κόσμο των πολιτικά αφοσιωμένων διανοουμένων, και με ελκύουν αυτοί οι άνθρωποι στο περιθώριο της κοινωνίας.

Η ταινία είναι χωρισμένη στα δύο. Το ένα μέρος είναι μια διασκεδαστική ιστορία και το άλλο ταινία δράσης. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της σκηνής στο εστιατόριο, θέλησα να συνδυάσω μια ρομαντική σκηνή α λα Μαριβώ, με μια σκηνή διάρρηξης. Όσον αφορά τον «Αθώο» του αυθεντικού τίτλου, αρχικά είναι ο χαρακτήρας του πατριού, μετά είναι ο δικός μου. Όταν διαπράττεις ένα έγκλημα για ευγενείς λόγους, είσαι κατά κάποιο τρόπο αθώος. Πράγμα που πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είναι πολύ ηθικό σύμφωνα με το νόμο. Σαν την περίφημη ατάκα στον «Κανόνα του Παιχνιδιού» του Ρενουάρ: «Το φοβερό με αυτό τον κόσμο, είναι ότι ο καθένας έχει τους λόγους του».

Ο Φρανσουά Τριφό έλεγε ότι ο κόσμος αγαπά τη mainstream ποπ επειδή μπορεί να ταυτιστεί με τους στίχους. Νιώθεις ότι οι στιχουργοί μιλούν για τη ζωή σου. Προσπάθησα να κάνω μια «ποπ» ταινία. Μια ταινία στην οποία ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του.»

Ο Λουί Γκαρέλ γεννήθηκε το 1983 στο Παρίσι και αποφοίτησε από το Ωδείο του Παρισιού. Έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως «Οι Ονειροπόλοι» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, οι «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουικ, «Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν» του Γούντι Άλεν, το «Γκοντάρ Αγάπη μου» του Μισέλ Χαζαναβίσιους, «Τα Φαντάσματα του Ισμαήλ» του Αρνό Ντεπλεσάν, το «Φανταστικές Αγάπες» του Ξαβιέ Ντολάν, «Τα Τραγούδια της Αγάπης» του Κριστόφ Ονορέ, ενώ ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει τα «Les Deux Amis» (2015), «Ένας Πιστός Άντρας» (2018) και «The Crusade» (2021). Πριν το Βραβείο Σεζάρ σεναρίου για «Τα Πάνω Κάτω», το 2006 είχε κερδίσει το Σεζάρ πλέον υποσχόμενου Γάλλου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία «Συνήθεις Εραστές» σε σκηνοθεσία του πατέρα του, Φιλίπ Γκαρέλ.