Μόνο ένα σκοτεινό μυαλό μπορεί να λύσει ένα διεστραμμένο έγκλημα. Ένας ντετέκτιβ ανακαλύπτει πως ένα άλυτο μυστήριο και ένα ερωτικό έγκλημα μοιάζουν με αυτά που περιγράφονται σε ένα διάσημο μυθιστόρημα. Θα προσπαθήσει να εντοπίσει τον συγγραφέα και να ανακαλύψει την αλήθεια, η έρευνά του όμως θα γίνει εμμονική και θα φέρει στην επιφάνεια ορισμένα τρομακτικά μυστικά.

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του σκηνοθέτη του Miss Violence, κυκλοφόρησε το 2016 και στο ενδιαφέρον καστ της, εκτός του Τζιμ Κάρεϊ και της Σαρλότ Γκενσμπούργκ, βρίσκουμε τον Μάρτον Κσόκας (Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών) και την Κάτι Ούτινεν (Το Λιμάνι της Χάβρης, Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν). Η ταινία είναι βασισμένη στο άρθρο που γράφτηκε το 2008 από τον Ντέιβιντ Γκραν για τον New Yorker με τίτλο True Crimes - A postmodern killer mystery. Ένας ντετέκτιβ από το αστυνομικό τμήμα του Βρότσλαβ στην Πολωνία δεν κατάφερε να διαλευκάνει τη δολοφονία ενός Πολωνού επιχειρηματία, αλλά τρία χρόνια αργότερα διάβασε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που περιέγραφε γεγονότα που θύμιζαν υπερβολικά την πραγματικότητα για να αποτελούν σύμπτωση, και ξανάνοιξε την υπόθεση. Το άρθρο αφορά την παράξενη αληθινή ιστορία του Κρίστιαν Μπάλα, του συγγραφέα που συνελήφθη για το έγκλημα.

Διαβάζουμε απόσπασμα από συνέντευξη του Αλέξανδρου Αβρανά στο andro.gr σχετικά με την επιλογή της Σαρλότ Γκενσμπούργκ για τον ρόλο στην ταινία: «Για μένα είναι πολύ σημαντικό ο ηθοποιός να φέρει έναν κόσμο, να τολμάει να εκτεθεί και να είναι έτοιμος να θυσιάσει ένα κομμάτι του εαυτού του σε κάθε δουλειά που κάνει. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω αλλά δεν βλέπω πως μπορεί να γίνει αλλιώς. Η Σαρλότ έχει ακριβώς αυτά τα στοιχεία. Είναι ένα πλάσμα που στα γυρίσματα καθόταν σε μια γωνία ήσυχη και συγκεντρωμένη τόσο που έφτανες να μην την βλέπεις πια. Όταν όμως έμπαινε απέναντι από την κάμερα ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίγοντας μπροστά σου. Χωρίς περιστροφές, καλλωπισμούς και προσωπικές αντιστάσεις. Θυμάμαι το φινάλε του Dark Crimes, όπου το τραβήξαμε 46 φορές μέχρι να το καταφέρουμε, η Σαρλότ δεν σταμάτησε ποτέ, δεν παραδόθηκε ποτέ, πίεζε τον εαυτό της για το καλύτερο. Όταν στο τέλος της είπα πως το έχουμε, μόνο τότε δάκρυσε και είπε χαμογελώντας “σ’ ευχαριστώ, ελπίζω να πήρες αυτό που ήθελες”.»