Οι περισσότεροι από εμάς απολαμβάνουν τον φόβο, τον ενθουσιασμό, την ένταση που μας κυριεύει, ειδικά όταν αυτό συμβαίνει στις σκοτεινές εσοχές ενός κινηματογραφικού κάδρου. Μπορεί όσο αυξάνεται η αδρεναλίνη και τα επίπεδα του στρες να γνωρίζουμε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πως είμαστε ασφαλείς, πως τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει πραγματικά, όσο συμβαίνει σε μια οθόνη. Όμως ακόμη κι έτσι: Το να παρατηρούμε τους πρωταγωνιστές να διατρέχουν κίνδυνο μπορεί να είναι μια συναρπαστική και καθαρτική εμπειρία. Ίσως επειδή η παρακολούθηση ενός θρίλερ να μας φέρνει υποσυνείδητα ένα βήμα πριν το θάνατο, ακόμα κι από μια θέση σχετικής ασφάλειας.
Τι είναι όμως αυτό που μας τραβάει προς το σκοτάδι του θρίλερ και γιατί το απολαμβάνουμε τόσο πολύ; Σύμφωνα με έρευνες, κίνητρο για την παρακολούθηση ταινιών θρίλερ μπορεί να είναι η αναζήτηση της έντασης και της υπερνίκησης του φόβου, είτε ταυτίζεσαι με τον δολοφόνο είτε με το θύμα. Η αβεβαιότητα και η έκπληξη είναι ισχυρά εργαλεία. Ως άνθρωποι, δεν είμαστε σίγουροι για τη θνησιμότητα μας και τα θρίλερ μας φέρνουν αντιμέτωπους με αυτόν τον έμφυτο φόβο.
Ταυτόχρονα, μην ξεχνάμε την ίδια τη γοητεία της βίας. Κάτι που στον πραγματικό κόσμο θα δρούσε για πολύ κόσμο αποκρουστικά, πλαισιωμένη μες στη δομή και την τάξη μιας ιστορίας μας επιτρέπει ένα επίπεδο ένοχης (ή και όχι τόσο ένοχης) απόλαυσης. Αίσθηση κινδύνου από μια θέση ασφαλείας και ελέγχου.
Από τους πρώτους που μπόρεσαν να δαμάσουν την τέχνη της απειλής του θανάτου και την ικανότητα της δημιουργίας αγωνίας ήταν φυσικά ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. O μάστερ του σασπένς έθεσε τις βάσεις για το ψυχολογικό θρίλερ χτίζοντας τις βάσεις για ένα νέο σινεμά στα σύνορα της μαζικής διασκέδασης και του (καλλι)τεχνικού μεγαλείου. Και αν και στην εποχή τους, οι ταινίες του θεωρούνταν υπερβολικά “χολιγουντιανές” για να αναγνωριστούν καλλιτεχνικά, κατάφεραν να επηρεάσουν στην πορεία αμέτρητους σκηνοθέτες και μάλιστα εκτός Χόλιγουντ. Για την ακρίβεια, σκηνοθέτες όπως οι ισπανοί Αλμοδόβαρ και Αμενάμπαρ, βαθιά επηρεασμένοι από τον Χίτσκοκ, έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στο είδος. Αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει ένα ολόκληρο κινηματογραφικό ρεύμα που δεν περιορίστηκε στα γεωγραφικά σύνορα της Ισπανίας αλλά απλώθηκε και σε άλλες ισπανόφωνες χώρες όπως για παράδειγμα την Αργεντινή.
Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε το ισπανόφωνο θρίλερ, ένα μείγμα σασπένς, εγκλήματος, σεξ και μυστηρίου, που δεν ακολουθεί απαραίτητα την χολιγουντιανή νόρμα του είδους αλλά στηρίζεται κυρίως σε καλογραμμένα σενάρια με καθηλωτικές ανατροπές και πολυδιάστατους χαρακτήρες.
Γιατί ποιος δεν απολαμβάνει μια γερή δόση φόβου σε συνδυασμό με την ευκαιρία να ξεδιαλύνει το μυστήριο που ξεδιπλώνεται μπροστά του; Είτε είναι η ψυχολογική ένταση που χτίζεται αργά-αργά, είτε η ξαφνική στιγμή του πανικού, τα ισπανικά θρίλερ εγγυώνται υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης και σ’ αφήνουν με κομμένη την ανάσα.
