To Big Bang. Οι περιθωριακοί μιας αμερικάνικης μεγαλούπολης. Η δημιουργία της θάλασσας και της ατμόσφαιρας. Η πυρκαγιά σε έναν καταυλισμό στην Ασία. Η γέννηση της ζωής. Μια παραδοσιακή τελετή στην Ινδία. Η εξέλιξη των ειδών. Ένας εβραϊκός γάμος, μια κηδεία σε κάποια σλαβική χώρα. Ο άνθρωπος. Ένα γράμμα στην πανταχού απούσα Μητέρα. Αυτή είναι, εντελώς σχηματικά, η δομή του Voyage of time, της νέας ταινίας του Terrence Malick κι ενός project ζωής που διήρκησε πάνω από 30 χρόνια κι άλλαξε περισσότερες μορφές από τη γεωγραφία του πλανήτη μέχρι να καταλήξει σε ένα τελικό cut που βιώνεται περισσότερο ως προσευχή παρά ως μία οποιαδήποτε ταινία.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει, άλλωστε, τη φιλμογραφία του Malick ξέρουν πως ο σκηνοθέτης δεν έκρυψε ποτέ τη φιλοδοξία του να μετατρέπει κάθε ταινία σε μια κοσμογονία, αναπλάθοντας ολάκερο το σύμπαν από την αρχή και θέτοντας στο κέντρο του την ομορφιά, με ασύλληπτης σύλληψης πλάνα που μαγνητίζουν τον αμφιβληστροειδή. Ταυτόχρονα ξέρουν πως κάθε ταινία του είναι ένας υπερβατικός διαλογισμός που ξεφεύγει από τις συμβατικές σεναριακές δομές κι αφηγηματικές νόρμες, υποκύπτοντας στην παραφορά και τη θέρμη της πίστης του στη φύση, τον άνθρωπο κι αυτό το αόρατο νήμα που αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης και το οποίο δεν σταματάει ποτέ να ιχνηλατεί.

Το Voyage of time είναι η κορύφωση της προβληματικής που διατρέχει όλη την καριέρα του, ένα χρονικό του χρόνου που δεν ενδιαφέρεται τόσο για την επιστημονική ακρίβεια, ούτε για την αυστηρή χρονολογική σειρά της μεγάλης αφήγησης της ιστορίας του πλανήτη, αλλά περισσότερο θέλει να δείξει πόσο απειροελάχιστο, αλλά και πόσο μεγαλειώδες κομμάτι αυτής της πολυδαίδαλης διεργασίας αποτελούμε όλοι εμείς, αποκορύφωμα αλλά και στάδιο μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πολύ πριν από εμάς και θα συνεχίσει μέχρι το άπειρο, σε έναν χρόνο που υπάρχει έξω από την ανθρώπινη αντίληψή μας γι’ αυτόν. Το είδος μας εμφανίζεται σποραδικά ανάμεσα στην ιστορία της εξέλιξης του πλανήτη, με “άσχημα” κι ακατέργαστα πλάνα αρχείου, που υπογραμμίζουν την ασημαντότητα, αλλά και αναδεικνύουν ταυτόχρονα τη σημασία μας, λειτουργώντας αντιστικτικά σ’ αυτό το μυστηριώδες, αλλά και τόσο απλό συνάμα ταξίδι.

Το Voyage of time θα κάνει τους ήδη ύποπτους επικριτές του Αμερικανού σκηνοθέτη να διαρρήξουν για άλλη μια φορά τα ιμάτια τους, η προσευχή-ποίημα με τη φωνή της Cate Blanchett ενδεχομένως θα ενοχλήσει κάποιους, οι πιστοί όμως ή όποιος άλλος θέλει να επιβιβαστεί σ’ αυτό το ταξίδι θα ανακαλύψουν στην ταινία ότι αιωνιότητα ίσως είναι οι στιγμές που η ομορφιά σου κόβει την ανάσα. Κι από τέτοιες το Voyage of Τime διαθέτει μπόλικες.