1. Χονγκ Κονγκ

Αν οι πόλεις καθορίζονται από τις εποχές τους, τις διακυμάνσεις τους, το πώς ζουν ανάλογα τη στιγμή, το Χονγκ Κονγκ ξεχωρίζει, έχει κάτι το μοναδικό. Σαν πόλη-έκθεμα σε μουσείο της ανθρωπότητας, μοιάζει να εκτείνεται παντού, να μην τελειώνει, να μην αλλάζει ποτέ. Ο χαρακτήρας του Χονγκ Κονγκ είναι η αχρονικότητά του, η αίσθηση πως Απλώς Υφίσταται.

Άρα τότε, οι άνθρωποί του τι είναι; Έχουν προέλευση και προορισμό;

Στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι τα πάντα έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζονται από μια ακινησία, από την αποτύπωση ενός χρονικού συνεχούς πλήρως κατακερματισμένου καθώς ζωές, άνθρωποι και ιστορίες διασταυρώνονται σε στιγμές φευγαλέες που μοιάζουν να κρατούν για πάντα. Όπως των δύο αστυνομικών του Χονγκ Κονγκ, τον 223 (του Τακέσι Κανεσίρο) και του 663 (του Τόνι Λιούνγκ) που μοιάζουν να κινούνται στους ίδιους χώρους, να συναντούν τους ίδιους ανθρώπους, αλλά οι υπάρξεις τους να είναι ασύμβατες- σαν η μία να είναι όνειρο της άλλης, ή παράλληλες διαστάσεις ή απλώς δύο υπάρξεις που βιώνονται και τέμνονται δίχως ποτέ να το γνωρίζουν.

Το «Chungking Express» απαρτίζεται από δύο ιστορίες πάθους και χαμένου(;) έρωτα. Στην πρώτη, ο αστυνομικός 223 χάνει την κοπέλα του, τη Μέι, την πρώτη του Απρίλη και αγοράζει κάθε μέρα κονσέρβες ανανά (το αγαπημένο της φρούτο) με ημερομηνία λήξης την πρώτη του Μάη, περιμένοντας ως τότε εκείνη να γυρίσει κοντά του. Την ίδια στιγμή, μια γυναίκα με ξανθιά περούκα μπλεγμένη στον υπόκοσμο της πόλης, θα γίνει μέρος της ζωής του.

Στη δεύτερη ιστορία, ο αστυνομικός 663 έχει επίσης ραγισμένη καρδιά από έναν χωρισμό και η Φέι (Φέι Γουόνγκ), η κοπέλα στο βρώμικο στο οποίο συχνάζει, τον ερωτεύεται και σύντομα αρχίζει να κινείται στον χώρο του- καθαρίζει το σπίτι του, αλλάζει θέσεις τα πράγματα, κάθε φορά και λίγο. Οι δύο ιστορίες μοιράζονται τοποθεσίες, πρόσωπα, ιδέες, αφηγήσεις, αλλά εφάπτονται σε μια αληθινά ηλεκτρισμένη συναισθηματική στιγμή, όταν ο 223 (της πρώτης ιστορίας) και η Φέι (της δεύτερης) αγγίζονται χωρίς να γνωρίζονται.

«Στην πιο κοντινή μας στιγμή, απείχαμε μόλις 0,01 εκατοστά. Δεν ήξερα τίποτα για αυτήν. 6 ώρες αργότερα, ερωτεύτηκε έναν άλλο άντρα». Είναι σαν το ίδιο το φιλμ, η ψυχή του, το πάθος του, να μεταπήδησε από τον ένα ήρωα στον άλλο απλώς επειδή αγγίχτηκαν. Σαν στιγμιαίο ηλεκτρικό φορτίο.

Με τον ίδιο αυτό τρόπο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ίδια την πόλη του Χονγκ Κονγκ, τα πάντα στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι μοιάζουν να αδιαφορούν πλήρως για τη γραμμική δραματουργία ή για την ίδια τη ροή του χρόνου. Ο κινηματογραφικός χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται μοιάζοντας, αναλόγως της συνθήκης, να αφορά κάτι απόλυτα φευγαλέο ή και κάτι που διαρκεί για πάντα- συνήθως, και τα δύο μαζί. Το σινεμά του είναι μια συλλογή στιγμών, κάθε μία εκ των οποίων θα μπορούσε να οτιδήποτε: Ανάμνηση, διήγηση, όνειρο, φαντασίωση, εναλλακτική πραγματικότητα.