Ο ισπανικός κινηματογράφος της περιόδου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παραμένει, σε αντίθεση με τον γαλλικό ή τον ιταλικό, εν πολλοίς άγνωστος ακόμα και στο «σινεφίλ» κοινό, κι αυτό σαφώς οφείλεται στον περιορισμό της καλλιτεχνικής έκφρασης και την αυστηρή λογοκρισία υπό το καθεστώς του Φράνκο, αλλά και στην επακόλουθη εσωστρέφεια της κινηματογραφικής παραγωγής, η οποία περιορίστηκε σε εσωτερικής κατανάλωσης κωμωδίες και μελοδράματα. 

Υπήρξαν, όμως, μερικές φωτεινές εξαιρέσεις σκηνοθετών που προσπάθησαν να ασκήσουν υπογείως  κριτική στην πολιτική κατάσταση της χώρας τους με όσα δημιουργικά μέσα διέθεταν και να κατακτήσουν τη διεθνή αναγνώριση. Ένας από τους κορυφαίους ανάμεσά τους ήταν ο Κάρλος Σάουρα, ο οποίος έγινε διάσημος στις δεκαετίες του 60 και 70 με μια σειρά από σουρεαλιστικές και βαθιά αλληγορικές δημιουργίες (μεταξύ άλλων και το αριστουργηματικό «Κράξτε, Κοράκια»),  αλλά ξεκίνησε την μεγάλη καριέρα του το 1959 με κάτι τελείως διαφορετικό, το Los Golfos («Άγουρη Συμμορία»),  ένα νεορεαλιστικό δράμα για τη ζωή μιας ομάδας νέων ανδρών στις φτωχογειτονιές των παρυφών της Μαδρίτης. 

Αν και ο Σάουρα οραματιζόταν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με κάτι διαφορετικό και πιο κοντινό στην ατμόσφαιρα των επόμενων έργων του, όλα τα σενάρια των ταινιών που υπέβαλλε προς έγκριση για παραγωγή απορρίφθηκαν από τις φρανκικές Αρχές, οι οποίες έδωσαν τελικά το πράσινο φως στο Los Golfos για να το απαγορεύσουν αμέσως μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Διαγωνιστικό των Καννών το 1960 και να επιτρέψουν την προβολή του μόνο δύο χρόνια αργότερα και με περικοπή δέκα λεπτών. 

Βλέποντας την ταινία μπορεί να καταλάβει κανείς το γιατί. Μέσα από την ιστορία του Χουλιάν, του Ραμόν, του Χουάν, του ελ Τσάτο, του Πάκο και του Μανόλο στα καταθλιπτικά και γεμάτα παράγκες προάστια της Μαδρίτης, όπου οι έξι νέοι επιβιώνουν με τα έσοδα από τις επιθέσεις, τις κλοπές και τις ληστείες τους, το Los Golfos απεικονίζει τη δυστυχία, τη μοναξιά, την αποτυχία, την πλήξη και την αλληλεγγύη των αδύναμων σε μια χώρα κι ένα καθεστώς που μακαριζόταν την ευτυχία και την ευημερία των πολιτών του. 

Μόνο ένας από αυτούς τους νέους, ο Χουάν, εργάζεται τελικά ως φορτωτής στην αγορά φρούτων και είναι ο μοναδικός που έχει ένα όνειρο και που οι άλλοι προσπαθούν αλληλέγγυα να τον βοηθήσουν για να το πραγματοποιήσει. Κι αυτό είναι να γίνει ταυρομάχος, αρκεί να καταφέρουν όλοι μαζί να μαζέψουν τα χρήματα που ζητάει ο μεσάζων για την αρένα. Όμως, όλα θα πάνε στραβά.

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν εξ ολοκλήρου σε φυσικούς χώρους, όπως και οι τίτλοι έναρξης αναφέρουν, και η το καστ απαρτίστηκε στη συντριπτική του πλειοψηφία από ερασιτέχνες ηθοποιούς, συμβάλλοντας έτσι τα μέγιστα όχι μόνο στην ημι-ντοκιμαντερίστικη αίσθηση αμεσότητας και ειλικρίνειας που αποπνέει ακόμα και σήμερα το Los Golfos, αλλά και στην ανάδειξη της Μαδρίτης , ως πρωταγωνίστριας, τόσο από αισθητική, όσο και από αφηγηματική άποψη. 

Ο καπνός από τις καμινάδες των βιομηχανιών και οι λάσπες των φτωχών συνοικιών με τις παράγκες και τις αλάνες σε αντίστιξη με την κοσμοσυρροή στους κεντρικούς δρόμους, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέο και στα νυχτερινά κέντρα της κοσμοπολίτικής Μαδρίτης απαθανατίζονται και γίνονται το πεδίο της συντριβής των ονείρων μιας ηττημένης γενιάς. Ακόμα και η ταυρομαχία, ένα από τα κυρίαρχα σύμβολα της ισπανικής κουλτούρας και παράδοσης, αποδομείται στην τελική σκηνή και στην κορύφωση της ταινίας, ενώ η μουσική υπόκρουση που πειραματίζεται με το φλαμένκο έχει μια εξίσου απομυθοποιητική διάσταση. 

Η «Άγουρη Συμμορία» είναι το κάθε άλλο παρά άγουρο πρωτόλειο ενός σημαντικού δημιουργού και αποτελεί απαραίτητη προσθήκη στη φιλμογραφία του Κάρλος Σάουρα και στο σινεμά μιας ολόκληρης χώρας, που αξίζει ακόμα και σήμερα την ανακάλυψη και την επανεκτίμηση.