Το 2019 η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας του Ζανγκ Γιμού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω “τεχνικών προβλημάτων”. Σύμφωνα με φήμες, στην πραγματικότητα η Χαμένη Σκηνή λογοκρίθηκε, καθώς είχε σοβαρές πιθανότητες να αποσπάσει ένα μεγάλο βραβείο και υπήρξε ανησυχία σχετικά με την προβολή που θα έπαιρνε σε αυτή την περίπτωση, μια ταινία που αντανακλούσε -στην πρώτη της τουλάχιστον εκδοχή- τη φτώχεια που έφερε η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα.

Η Χαμένη Σκηνή, που προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Βερολίνου και Σαν Σεμπαστιάν, ενώ απέσπασε Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Α’ Ανδρικού, Β’ Ανδρικού, Ερμηνείας τραγουδιού πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη από την Ένωση Κριτικών Κίνας, καθώς και Βραβείο Σκηνοθεσίας στα Ασιατικά Βραβεία Κινηματογράφου, είναι η ιστορία ενός κατάδικου που στέλνεται σε στρατόπεδο εργασίας στην απομονωμένη βορειοδυτική Κίνα, προς το τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν το σινεμά στη χώρα ήταν από τα ελάχιστα πολιτιστικά ερεθίσματα για τα πλήθη. Με μοναδικό σκοπό να παρακολουθήσει την κόρη του στα Επίκαιρα του κινηματογράφου, αποδρά και φεύγει για το κοντινό χωριό. Εκεί συναντά ένα άστεγο κορίτσι που θέλει απεγνωσμένα το καρούλι της ταινίας, και θα το κλέψει με κάθε κόστος. Το αινιγματικό καρούλι – μήλο της έριδος ανάμεσά τους, θα γίνει σύντομα θεμέλιο για μια αναπάντεχη φιλία.

Με τη Χαμένη Σκηνή, ο Γιμού επιστρέφει στην κλασική, μεγαλειώδη αφήγηση των πρώτων του ταινιών. Αντλώντας υλικό από τα κινηματογραφικά έθιμα της Κίνας του ’70, δημιουργεί ένα συγκινητικό δράμα με φόντο εντυπωσιακά τοπία της ερήμου, σημαδεμένο από τις χαρακτηριστικές του πινελιές χιούμορ. Μια μεγάλη, οικουμενική ωδή στη μετασχηματιστική δύναμη του σινεμά.

Με λίγες φράσεις και πιο συγκινητικός από ποτέ, ο Γιμού μιλά για τη Χαμένη Σκηνή ως το ερωτικό του γράμμα στο σινεμά. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω το συναίσθημα που είχα παρακολουθώντας μια ταινία όταν ήμουν μικρός. Εκείνος ο απερίγραπτος ενθουσιασμός και χαρά, ήταν σαν όνειρο. Οι ταινίες μάς συντροφεύουν όσο μεγαλώνουμε. Τα όνειρα μας ακολουθούν όλη μας τη ζωή. Πάντα θα υπάρχει μια ταινία που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Αυτό που θυμάσαι, στην πραγματικότητα ίσως δεν είναι η ίδια η ταινία, αλλά η λαχτάρα και η προσδοκία που αισθάνεσαι όταν κοιτάς ψηλά, τ’ αστέρια.»