Στη Μακρόνησο, πηγαίνει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’40, εκεί όπου ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης των αντιφρονούντων , έγινε για τους Έλληνες ο πυρήνας μιας συγκεντρωμένης και ασύλληπτης βίας που έγινε σύμβολο μέσα στις δεκαετίες, ενώ στο Ένα Αργοπορημένο Ευχαριστώ, μιλάει για την φριχτή εκείνη συνθήκη των εκτελέσεων των πρώτων χρόνων του Εμφυλίου Πολέμου από το 1946, μέσα από ένα συγκινητικό φιλμ που πιάνει την καρδιά απ’ το χέρι και μιλάει ανοιχτά για εκείνες τις ανοιχτές (ακόμα) πληγές της Ελληνικής Ιστορίας.

Ένας σκηνοθέτης αναγκαίος, που μελετάει, τρέχει με την κάμερα και τρέχει την κάμερα πάνω στα λόγια των ηρώων του, αφουγκράζεται τις ιστορίες και στέκεται σεβαστικά απέναντι στην όποια ιστορία μπορεί να γεννήσει μια άλλη ιστορία και μια αφορμή για ένα άλλο σινεμά.

Ήταν Δεκέμβριος του 1943 όταν στα Καλάβρυτα αφανίστηκε ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός άνω των 14 ετών. Μια φρικιαστική σελίδα που στην πίσω όψη της έκρυβε ακόμα πιο φρικιαστικές λεπτομέρειες για όσους έμειναν πίσω να κοιτάζουν τη γερμανική κτηνωδία, ως αντίποινα για τη θανάτωση δικών τους στρατιωτών.

Οι τότε ζωντανοί, τώρα πλέον ηλικιωμένοι θυμούνται μπροστά στη κάμερα του Ηλία Γιαννακάκη εκείνη τη ζωή τους, που σαν να έληξε και να ξεκίνησε τότε μια καινούργια. Από εκεί και πέρα, από τότε μέχρι και το σήμερα.

Το 2014, ο Ηλίας Γιαννακάκης ξύνει ένα τραύμα που έμεινε ανεξίτηλο και βαθύ για παραπάνω από μισό αιώνα, για να θυμίζει πως κάθε Δεκέμβρης θα έχει και μια θλίψη παραπάνω.

Στα Καλάβρυτα: Άνθρωποι και Σκιές, ο τίτλος αφουγκράζεται τη κάθε λέξη και τη κάθε ματιά των πρωταγωνιστών. Σκιές σαν άνθρωποι και άνθρωποι σαν σκιές.