Έχει πάρα πολλά κεφάλαια η ιστορία «μη αμερικανός σκηνοθέτης στις ΗΠΑ» (αναφερόμενη σε όσους έχουν κάνει ήδη καριέρα στις πατρίδες τους), με αρκετά εξ αυτών να εστιάζουν στη δυσκολία προσαρμογής σε ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής, αυτό των μεγάλων στούντιο. Παρότι το αμερικανικό σινεμά βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε ευρωπαίους που κατέφυγαν στις ΗΠΑ και ήταν πάντα ανοιχτό σε τυχοδιώκτες από όλο τον κόσμο, η επιτυχία όσων έκαναν το μεγάλο βήμα δεν ήταν δεδομένη.

Στους ασιάτες που έκαναν το μεγάλο βήμα, προεξέχουσα θέση είχε εδώ και χρόνια ο Ανγκ Λι, που δούλεψε μέσα στο Χόλιγουντ σε πολύ υψηλό επίπεδο, με τις αφηγήσεις των προ-Χόλιγουντ ταινιών του πάντως να μη διαφέρουν πολύ από τις δυτικότροπες. Για ένα φορμαλιστή όπως ο Γουόνγκ Καρ-Γουάι, που βρέθηκε μεν κάποια στιγμή στο Μπουένος Άιρες (για το «Ευτυχισμένοι Μαζί») αλλά πάλι με δικούς του όρους, το βήμα για κάτι αγγλόφωνο έμοιαζε με ρίσκο. Φρέσκος ακόμη από τα χρόνια λατρείας που ακολούθησαν την «Ερωτική Επιθυμία» και το «2046», αντιμετώπισε την αμερικανική περιπέτεια με τρόπο που θύμιζε αυτόν του Βέντερς, μια βουτιά δηλαδή και προς τα ενδότερα της χώρας, με μοναχικούς ήρωες που αναζητούν τον εαυτό τους.

Στο «My Blueberry Nights» («Οι Νύχτες μου Μακριά σου») εμπνέεται από τη γευστική blueberry pie που προσφέρει το καφέ στο οποίο μοιάζει να έχει ξεμείνει ο Τζουντ Λο και το έχει μετατρέψει σε ένα μικρό καταφύγιο ιστοριών αγνώστων ανθρώπων, τις οποίες προτιμά να παρατηρεί για να ξεχνά τις δικές του. Η Νόρα Τζόουνς γίνεται για κάποιες βραδιές η καλύτερη παρέα του, μιλούν για κλειδιά που αφήνει ο κόσμος στο μαγαζί και δεν τα αναζητά ποτέ κανείς, για μάταιους έρωτες και για χαμένα όνειρα, λίγο πριν η ίδια αποφασίσει το ταξίδι για το άγνωστο. Από τον αμερικανικό Νότο μέχρι το Λας Βέγκας, η ηρωίδα θα συναντήσει τυχοδιώκτες, πληγωμένους και ερωτοχτυπημένους, κυρίως όμως ανθρώπους που προσπαθούν να κλείσουν οριστικά μια πόρτα πριν ανοίξουν μια καινούρια.

Το όνομα του Καρ-Γουάι έφερε εύκολα στην ταινία ονόματα σαν της Τζόουνς, του Λο, της Ρέιτσελ Βάις, της Νάταλι Πόρτμαν και του Ντέιβιντ Στράθερν - ποιος από αυτούς άραγε δεν θα ήθελε να δουλέψει με τον σκηνοθέτη της «Ερωτικής Επιθυμίας»; Βλέποντας κάποιος σήμερα την ταινία, αναγνωρίζει ρετρό συνήθειες που πιθανότατα ήταν και τότε ρετρό, καθώς βλέπουμε ήρωες που επικοινωνούν με κάρτες, γράφουν γράμματα και αναζητούν χαμένους φίλους παίρνοντας τυχαία σε σταθερά τηλέφωνα. Περισσότερο όμως, παρατηρούμε πως δεν βλέπουμε μια ταινία του σκηνοθέτη που υπολείπεται από τις άλλες ή είναι γεμάτη εκπτώσεις στον τρόπο κινηματογράφησης. Ακόμη και στη βάση της αφήγησης, υπάρχουν αρκετές ομοιότητες, περισσότερο μάλλον με το «Έκπτωτοι Άγγελοι», σε ό,τι αφορά το τυχαίο, τις συναντήσεις και τη μοίρα, μόνο που το αποπνικτικό τοπίο του Χονγκ Κονγκ αντικαθίσταται από τις αντιφατικές εικόνες των ΗΠΑ - στενοί δρόμοι σε μεγάλες πόλεις μαζί με μεγάλα πλάνα τεράστιων λεωφόρων. Σε αυτό το δίπολο, η αγάπη θα χαθεί και θα ξαναβρεθεί, τα γλυκίσματα θα φαγωθούν επιτέλους ολόκληρα.