Αν η αγάπη κι ο πόθος καθορίζουν έτσι κι αλλιώς αυτό που είμαστε κι αυτό που αποζητάμε, το ίδιο δεν θα ισχύει σε μεγαλύτερη ακόμα ένταση όταν είμαστε νεαροί ενήλικες, άνθρωποι που ακόμα πλαθόμαστε και που ακόμα αποφασίζουμε ποιοι και ποιες είμαστε;

Η ταινία της Λέιλα Μπουζίντ πιάνει κάτι από την αγνότητα του νεανικού τυφώνα συναισθημάτων που βιώνουμε χωρίς να μπορούμε με σιγουριά να διαχειριστούμε. Απλά περνάει από πάνω μας, και κάποια στιγμή προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι έχει αφήσει πίσω του.

Το ζήτημα της σεξουαλικής αφύπνισης δεν είναι νέο φυσικά στο σινεμά και ούτε θα γίνει ποτέ μπανάλ. Η Μπουζίντ όμως το εξερευνά μέσα από μια οπτική κοινών πολιτιστικών εμπειριών αλλά και προσωπικών αξιών και βιωμάτων που κάνουν κάθε απόφαση δύσκολη.

Στο επίκεντρο είναι η Φάρα κι ο Άχμεντ, που συναντιούνται ως πρωτοετείς στη Σορβόνη. Εκείνη μια κοπέλα από την Τυνησία που έχει βρεθεί σε ένα Παρίσι δίχως πολλά σημεία αναφοράς. Οι νέοι χώροι, οι νέες συνήθειες, τα νέα πρόσωπα, αποτελούν πρόκληση. Μια περιπέτεια. Εκείνος είναι ένας 18χρονος γαλλοτυνήσιος που ποτέ δεν έχει κάνει σεξ, εν μέρει κι επειδή αυτή είναι η ηθική που διδάχθηκε: Όχι σεξ, όχι αλκοόλ.

Στην οικογένειά του και στον περίγυρό τους, είναι εκείνος που αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα. «Ο Άχμεντ θα τα καταφέρει». Είναι η μεγάλη ελπίδα. Λειτουργώντας κάτω από αυτό το άγχος, και συνυπολογίζοντας μια έτσι κι αλλιώς φυσική εφηβική αμηχανία απέναντι σε ένα κορίτσι που του αρέσει, ο Άχμεντ απλά κομπλάρει όταν γνωρίζει την Φάρα. Δεν ξέρει πώς να της μιλήσει, πώς να την πλησιάσει, πώς καν να την κοιτάξει.

Το άλμα από αυτές τις υπέροχα αμήχανες πρώτες σκηνές που μοιράζονται οι δυο τους (όπου έρχονται κοντά σαν κάποια μεγάλη ελκτική δύναμη να τους τράβηξε) μέχρι το να φτάσει ο Άχμεντ να γράφει παθιασμένα λόγια για εκείνη, είναι η ουσία του κινηματογραφικού χρόνου. Η Μπουζίντ ακολουθεί τη γνωριμία τους μέσα από το φακό τόσο των προσωπικών τους κόσμων και κοσμοθεωριών (ειδικά σε σχέση με τον εσωτερικό διχασμό που βιώνει ο Άχμεντ για το αν πρέπει να ενδώσει στον πόθο που αισθάνεται για εκείνη), όσο και σε σχέση με τα κοινά πολιτιστικά σημεία αναφοράς που οι δυο τους ανακαλύπτουν και μοιράζονται.

Ερευνούν την αραβική ποίηση, τους σπόρους μιας κουλτούρας της οποίας είναι κι οι δύο απόγονοι, έστω κι αν βρίσκονται σε διαφορετικές γωνιές αυτού του (κοινού) κόσμου. Κάθε κομμάτι κουλτούρας που ανακαλύπτουν αποκτά μια νέα έννοια, αυτή που του δίνουν ο Άχμεντ κι η Φάρα – κι εκείνο με τη σειρά του αλλάζει λίγο τον κόσμο τους. Αυτή την πανέμορφη, θυελλώδη σχέση δύο ανθρώπων (δύο κόσμων!) η Μπουζίντ την κινηματογραφεί με απόλυτη έμφαση στα σώματα και εντοπίζοντας την έλξη και το πάθος ως κάτι αδύνατον να επεξηγηθεί, να μπει σε λέξεις και νοήματα.

Οι λέξεις, η ποίηση, ο πολιτισμός, η διαρκώς επανασχηματιζόμενη ηθική, όλα αυτά είναι εκεί για να μας βοηθήσουν να βάλουμε λογική και νόημα σε κάτι που, τελικά, απλώς βιώνεται. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και με αυτό το πανέμορφο δεύτερο φιλμ της Τυνήσιας δημιουργού που προβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών.