Στα πατήματα εκείνων των σκηνοθετών που μπορούν να περπατήσουν στα παπούτσια μιας νεολαίας που βράζει, αλλά ποτέ δεν εκρήγνυται, που επαναστατεί, αλλά στέκεται ευγενικά απέναντι στο είδωλό της, που περπατάει μπροστά, μα κοιτάζει προς πάσα κατεύθυνση, η Ζακλίν Λέντζου έδειξε από πολύ νωρίς τα δείγματα μιας τέτοιας genre φιλμογραφίας.

Από την Αλεπού και το Hiwa, έφτασε στον Έκτορα Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς, για να βραβευτεί στο προ διετίας εκλεκτικό φεστιβάλ των Καννών και το Τέλος του Πόνου: Μια Πρόταση, που καρπώθηκε την φετινή Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Με μια ορμή ρεαλιστική, με διαλόγους που μιλάνε και δεν σκέφτονται τον λόγο, με κινήσεις σχεδόν νωχελικά χορογραφημένες, με χρώματα αποχρωματισμένα σαν τους ήρωές της, η φιλμογραφία της Λέντζου, που ήδη ετοιμάζει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της, “Σελήνη, 66 Ερωτήσεις”, είναι μια φιλμογραφία φρέσκια και so-hot-right-now, σχεδόν αναγκαία, που μπαίνει στο φαίνεσθαι των νέων ηρώων εκεί έξω, που ζουν στις πόλεις, γεννιούνται και πεθαίνουν σε κλειστά διαμερίσματα, ερωτεύονται σε ανοιχτούς ουρανούς και ορκίζονται στο γαύγισμα ενός σκύλου. Κι αυτή η φιλμογραφία έχει μια μεγάλη καρδιά.