Μετά το «Τετράγωνο» ο Ρούμπεν Έστλουντ καταπιάνεται ξανά με την ταξική σάτιρα σε μια απολαυστική μαύρη κωμωδία που βάζει στο μπλέντερ τον Μαρξ, τον καταναλωτισμό και τις… σωματικές εκκρίσεις με φόντο την παραλία της Χιλιαδούς.

Τι είναι όμως ακριβώς η ταινία που απέφερε στον Σουηδό σκηνοθέτη τον δεύτερο Χρυσό Φοίνικα στην καριέρα του, βάζοντάς τον σε ένα εκλεκτό γκρουπ συνδημιουργών, όπως τον Κόπολα, τον Χάνεκε και τον Κεν Λόουτς;

Ο Καρλ και η Γιάγια είναι μοντέλα και influencers, η σχέση των οποίων γίνεται όλο και πιο δύσκολη λόγω των χρημάτων. Όταν τους προσφέρονται δωρεάν θέσεις σε μια πολυτελή κρουαζιέρα, βρίσκονται να μοιράζονται ένα υπερπολυτελές σκάφος με εμπόρους όπλων και έναν ολιγάρχη, ενώ ένας κυνικός μαρξιστής αλκοολικός είναι ο καπετάνιος του πλοίου, καθώς τα πράγματα έρχονται γρήγορα τα πάνω κάτω.

Μια κωμωδία που έκανε το πολυτελές θέατρο Λυμιέρ στις Κάννες να παρακολουθήσει σωματικό χιούμορ και ταξική σάτιρα, με το κουστουμαρισμένο κοινό να καταλήγει να αποθεώνει το φιλμ.

Η ταινία, γυρισμένη σε μεγάλο μέρος της στην Ελλάδα, και με πρωταγωνιστές τον Χάρις Ντίκινσον, τον Γούντι Χάρελσον και την τραγικά χαμένη Χάρλμπι Ντιν, έχει τελικά πολλά να πει για τον σημερινό κόσμο της επιφάνειας και της ανισότητας, και επιλέγει να το πει μέσα από διαλεκτικά παιχνίδια αλλά και με χιούμορ αηδίας που σχεδόν θυμίζει «Jackass». Και highbrow και lowbrow κουλτούρα δηλαδή – ο Ρούμπεν Έστλουντ είναι αρκετά έξυπνος για να ξέρει πώς να μπλέξει τα δύο, με αποτελέσματα που τον δικαιώνουν και με το παραπάνω.

Καθώς η ταινία στριμάρει στο Cinobo, σταχυολογήσαμε διάφορες απαντήσεις του Έστλουντ σε μέσα της Ελλάδας και του εξωτερικού, όπου αναλύονται και επεξηγούνται πολλά πράγματα για την προέλευση, αλλά και την επιτυχία, της ταινίας του.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το Τρίγωνο της Θλίψης;

Η γυναίκα μου είναι φωτογράφος μόδας κι όταν την γνώρισα πριν 8 χρόνια ήθελα να ξέρω τα πάντα για αυτή τη βιομηχανία. Είχε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστεί μαζί μου. Όπως ότι οι άντρες πληρώνονται το 1/3 από τις γυναίκες, ή ότι τα πιο ακριβά brands θέλουν τα μοντέλα να κοιτάζουν πιο κατσουφιασμένα, σα να κοιτάζουν αφ’υψηλού τον καταναλωτή, ενώ τα πιο φτηνά είναι χαμογελαστά, σα να σου λένε καλωσήρθατε στην παρέα μας.

Και φυσικά με ενδιέφερε πώς μας ελκύει, σε μια εντελώς πρωτογενή συμπεριφορά, μια νοοτροπία αγέλης στην πραγματικότητα, όπου θέλουμε να ταιριάξουμε κι εμείς σε ένα κοπάδι και ντυνόμαστε κι εμείς παρόμοια– γιατί δεν θέλουμε να ξεχωρίζουμε πολύ. Έχεις ας πούμε την ανοιξιάτικη κολεξιόν, μετά τη φθινοπωρινή, και διαρκώς πιέζεσαι να τα καταναλώνεις όλα, να καταναλώνουμε όλο και περισσότερα.

Και μετά σκεφτόμουν το πώς τα μοντέλα έρχονται από διαφορετικά σημεία της κοινωνίας. Οι άντρες μοντέλα ας πούμε δεν προσεγγίζουν οι ίδιοι κόσμο, αλλά προσεγγίζονται εκείνοι από κόσμο. Δεν είναι τόσο απαραίτητα τα κοινωνικά skills.

Μου είπε η γυναίκα μου μια ιστορία για έναν άντρα 18 χρονών που δούλευε μηχανικός αυτοκινήτων, κάποιος τον είδε, του λέει πρέπει να γίνεις μοντέλο, ΟΚ, αποφάσισε να το δοκιμάσει. Δύο χρόνια μετά έφτασε να κάνει φωτογραφίσεις για άρωμα που τον έκαναν παγκοσμίως γνωστό. Αν σου δείξω φωτογραφία του δεν θα τον αναγνωρίσεις. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι η σύνδεση με το brand ήταν τόσο μεγάλη που δε μπορούσε να πιάσει άλλες δουλειές. Κι επίσης άρχισε να χάνει τα μαλλιά του.

Οπότε ο ατζέντης του, του είπε να βρει μια διάσημη κοπέλα ώστε να τον κάνει re-brand. Να πλασαριστεί η ιδέα ότι «δεν είσαι απλά ο τύπος με το άρωμα». Κι εκείνος απαντάει «ναι αλλά η αγάπη;;»

Αυτές οι ιδέες μπλέκονται με το πώς τελικά γίνεσαι ο ίδιος το brand σου, γίνεσαι το μάρκετινγκ κανάλι σου. Κι η οικονομία εν τέλει μας αποξενώνει. Αυτό ήταν το αρχικό μου σκεπτικό. (News247)

Πώς ήταν τα γυρίσματα στην Ελλάδα; Τι συναντήσατε στη Χιλιαδού στην Εύβοια; Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
 

Ερωτεύτηκα τη Χιλιαδού και την Ελλάδα. Έψαχνα να βρω ένα σπίτι εδώ και να μετακομίσω με την οικογένεια μου. Δεν έγινε αυτό, αλλά δηλώνω ερωτευμένος με την Ελλάδα. Τα γυρίσματα ήταν εξαιρετικά. Οι Ελληνες ήταν απίστευτα φιλόξενοι και φροντιστικοί - ειδικά μέσα σε συνθήκες πανδημίας και lockdown που έγιναν τα γυρίσματα, αυτό ήταν κάτι που δεν περιμέναμε και ενθουσιαστήκαμε. Η Χιλιαδού είναι ένα πανέμορφο μέρος. Τα βράχια και το δάσος πάνω από την παραλία δημιουργούσαν το τέλειο άγριο σκηνικό για το δεύτερο μέρος της ταινίας. Και να είχα παραγγείλει να κατασκευαστεί σκηνογραφικά αυτό που είχα στο μυαλό μου δε θα έβγαινε τόσο επιτυχημένο όσο το τοπίο της Χιλιαδούς.

Η πρόκληση ήταν ότι στην Χιλιαδού κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ γυμνιστές που θεωρούν την παραλία σπίτι τους - έρχονται την άνοιξη και φεύγουν τον Νοέμβριο. Και πώς να τους διώξεις για να γυρίσεις ταινία; Ανακαλύψαμε ότι υπάρχει ιεραρχία και ανάμεσα σ’ αυτή την κοινότητα. Μιλήσαμε με τον αρχηγό τους, του εξηγήσαμε ότι η ταινία είναι αντικαθεστωτική - τα βάζει με τον καπιταλισμό και το σύστημα και έπεισε και τους υπόλοιπους να φύγουν νωρίτερα. (Flix)

Η σκηνή στην οποία όλοι αρρωσταίνουν στο πολυτελές γιοτ μοιάζει με έντονο χάος, αλλά πώς ήταν τα γυρίσματα;

Ήταν ένα έντονο χάος επειδή γυρίζαμε σε ένα σκηνικό που κουνιόταν. Κατασκευάσαμε μια τραπεζαρία, έναν από τους διαδρόμους και μια καμπίνα που μπορούσαμε να την αναδιατάξουμε ώστε να μοιάζει με πολλές διαφορετικές καμπίνες. Όταν γυρίζεις κάτι σε ένα σκηνικό που κουνιέται και περνάς περίπου 10 ώρες την ημέρα σε αυτό το σκηνικό, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Έτσι, ένα μέρος του συνεργείου έπρεπε να πάρει χάπια ναυτίας για να μπορέσει να διαχειριστεί τα γυρίσματα. (Vanity Fair)

Το Triangle of Sadness είναι το ντεμπούτο σου σε αγγλόφωνη ταινία μεγάλου μήκους. Γιατί ήθελες να ασχοληθείς με τις αγγλόφωνες ταινίες και γιατί αυτή ήταν η ταινία που σε έκανε να το κάνεις αυτό;

Όταν έκανα το Force Majeure, η ταινία αυτή είχε αρκετά καλή φήμη στις ΗΠΑ, έτσι με προσέγγισαν πολλοί ηθοποιοί. Όταν έκανα το The Square, συνεργαζόμουν με την Ελίζαμπεθ Μος και τον Ντόμινικ Γουές, και ένιωσα ότι μπορούσα να χειριστώ την αγγλική γλώσσα, και επίσης τη σκηνοθεσία, ακόμη και αν δεν είναι η μητρική μου γλώσσα. Και τότε ήξερα ότι αν κάνω μια ταινία που διαδραματίζεται στον κόσμο της μόδας και σε ένα πολυτελές γιοτ, είναι πραγματικά ένα διεθνές σκηνικό, οπότε υπάρχει η δυνατότητα να κάνω κάτι στην αγγλική γλώσσα χωρίς να φαίνεται πολύ κατασκευασμένο. Και με τις ταινίες στην αγγλική γλώσσα, επιτυγχάνεις ευρύτερη διανομή και μας δίνει πολύ ευρύτερο φάσμα και δυνατότητες όσον αφορά τους ηθοποιούς. Αλλά ήμουν πολύ νευρικός όταν επρόκειτο να σκηνοθετήσω στα αγγλικά, επειδή δεν ήμουν 100% σίγουρος ότι θα έπιανα τις αποχρώσεις και θα αποτύπωνα τα πάντα ως σκηνοθέτης. Νομίζω ότι είμαι ακόμα καλύτερος σκηνοθέτης στη σουηδική γλώσσα, αλλά βελτιώνομαι. (Hollywood Reporter)

Έχεις κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα δύο φορές. Σε διασκεδάζει να προβάλλεις αυτές τις ταινίες στις Κάννες ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα στους ανθρώπους που σατιρίζεις;

Ναι, φυσικά. Θεωρώ ότι σατιρίζω και τον εαυτό μου. Φυσικά η πολυτέλεια είναι ένας ακραίος κόσμος. Αλλά νομίζω ότι πάντα προσπαθώ να βρίσκω θέματα όπου νιώθω ότι αμφισβητώ τον εαυτό μου και το είδος της κοινωνικής ομάδας με την οποία είμαι συνδεδεμένος. Έχω ακούσει κάποιον να λέει: «Δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει». Αλλά γιατί να μην ασκώ κριτική στη δική μου κοινωνική ομάδα; Γιατί θα πρέπει να φέρομαι στον εαυτό μου καλά; Πρέπει να θέσω στον εαυτό μου το ερώτημα για το ποιος είμαι σε αυτόν τον κόσμο, και θα ήταν ανόητο αν το έκανα σε κάποιον με τον οποίο νιώθω ότι δεν συνδέομαι. (GQ)