Στα χρόνια των social media και των πληροφοριών που σκάνε από παντού ανα δευτερόλεπτο, οι ώρες του Σαββάτου πριν την τελετή λήξης του Φεστιβάλ των Καννών γεμίζουν από άπειρα tweets με κόσμο που έχει «αποκλειστικές πληροφορίες» για τον Χρυσό Φοίνικα και ότι η πρόβλεψη που κάνει δεν είναι απλά πρόβλεψη αλλά ένα γενικό «όπως ακούγεται». Πολλοί πέφτουν μέσα, κάποιες φορές δεν είναι και δύσκολο, αλλά η πραγματικότητα είναι πως σύμφωνα με σοβαρότερους insiders του Φεστιβάλ, η εκάστοτε κριτική επιτροπή έχει ελάχιστη επαφή με τον Τύπο.

Φανταστείτε όλο αυτό το πανηγύρι πληροφοριών το 1999, όπου οι «πληροφορίες» δημοσιεύονταν συνήθως σε κάποιο έντυπο του Σαββάτου, γραμμένες Πέμπτη ή Παρασκευή με την πηγή να μην έχει δει καν τις τελευταίες ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, αλλά να έχει κάνει την ετυμηγορία του. Και αυτή έλεγε «Όλα για τη Μητέρα μου». Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ είχε καταχειροκροτηθεί, έμοιαζε και με μια στροφή σε ένα σοβαρότερο σινεμά που θα εκτιμούσαν τα μεγάλα φεστιβάλ, γενικώς το momentum έμοιαζε να είναι υπέρ του. Η κριτική επιτροπή είχε ως πρόεδρο τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και μέλη δυο παλιούς συνεργάτες του (Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Χόλι Χάντερ) αλλά και τους Τζορτζ Μίλερ, Αντρε Τεσινέ, Γιασμίνα Ρεζά μεταξύ άλλων.

Την Παρασκευή, μια μέρα πριν τα βραβεία, προβλήθηκε η τελευταία ταινία του διαγωνιστικού προγράμματος. Με αρκετούς δημοσιογράφους να έχουν ήδη φύγει, η Ροζέτα, των όχι και τόσο δημοφιλών ακόμη, Βέλγων αδελφών Νταρντέν, εντυπωσίασε ένα ποσοστό όσων είχαν μείνει, αλλά όπως φάνηκε εντυπωσίασε περισσότερο την κριτική επιτροπή. «Οι άνθρωποι του φεστιβάλ μάς είπαν πως ήταν η γρηγορότερη απόφαση για Χρυσό Φοίνικα που μπορούσαν να θυμηθούν από οποιαδήποτε επιτροπή. Και ήταν ομόφωνη, και τα 9 μέλη ψηφίσαμε τη Ροζέτα» ανέφερε χρόνια μετά ο Κρόνενμπεργκ. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ πήρε το Βραβείο Σκηνοθεσίας, μέσα σε πολλά χειροκροτήματα και πάλι, και μετά τη βράβευση της Ροζέτα συμμετείχε και ο ίδιος σε ένα παιχνίδι που χαρακτηρίστηκε πολιτικό.

Αρκετά ισπανικά ΜΜΕ τα έβαλαν με τον Κρόνενμπεργκ πως αρχικά πίεσε τους 2 ηθοποιούς που είχε συνεργαστεί στο παρελθόν και άρα, για τα μέσα μπορούσε να τους επηρεάσει, ότι ξεκίνησε ένα παιχνίδι μέσα στην επιτροπή ώστε να μην κερδίσει τον Φοίνικα ο Αλμοδόβαρ. Όλα τα ρεπορτάζ των επόμενων ημερών έχρισαν τη Ροζέτα ως η ταινία που «βράβευσε δικτατορικά ο Κρόνενμπεργκ», μια κουβέντα που συνεχίστηκε ως την επόμενη χρονιά όταν το «Όλα για τη Μητέρα μου» έφτανε ως τα ξενόγλωσσα Όσκαρ.

Μετά από χρόνια σιωπής, το 2014 ο Κρόνενμπεργκ δήλωνε στο Vulture ότι η ιστορία τον δικαίωσε και οι Νταρντέν συνέχισαν να κάνουν σπουδαία πράγματα και τα επόμενα χρόνια (μάλιστα ξαναβραβεύτηκαν με Χρυσό Φοίνικα το 2005 με το Παιδί). Αναφέρθηκε περισσότερο στην υπεροχή της Ροζέτα, το πόσο εντυπωσίασε τους πάντες στην επιτροπή τότε και το πόσο αδικήθηκε από τον διεθνή Τύπο της εποχής επειδή προβλήθηκε την τελευταία μέρα. Επέμεινε ότι είχε απλά μία ψήφο και τίποτα παραπάνω και κυρίως πως η απόφαση για τη Ροζέτα ήταν ομόφωνη.

Το 2019, ο Αλμοδόβαρ έλεγε στην προώθηση του «Pain and Glory» ότι ποτέ δε θα ξαναείναι τόσο κοντά σε Χρυσό Φοίνικα όσο ήταν το 1999, ενώ στις φετινές Κάννες η El Pais επανέφερε το θέμα με αφορμή την παρουσία του Κρόνενμπεργκ στο φεστιβάλ για το «Crimes of the Future». Ζητήθηκε μάλιστα η άποψη του Βίγκο Μόρτενσεν για το θέμα, ως στενού φίλου και συνεργάτη του Κρόνενμπεργκ, με τον Μόρτενσεν να είναι σαφής: «Η ιστορία θυμίζει κάπως τη ρητορική του Τραμπ. Αν γράφεις και λες συνέχεια βλακείες στο τέλος κάποιος θα τις πιστέψει. Αγαπώ τον Πέδρο, αλλά εκείνη η επιτροπή ψήφισε ομόφωνα και πιο γρήγορα από ποτέ τη Ροζέτα. Ο πρόεδρος έχει απλώς μία ψήφο. Είναι μια ανόητη ιστορία και χαμηλού επιπέδου για έναν καλλιτέχνη σαν τον Πέδρο.»

Σήμερα όλα αυτά μπορεί να λύνονταν μέσα σε λίγα tweets.