Ο Τέρενς Μάλικ δεν είναι απλά ένας εμβληματικός σκηνοθέτης – είναι από εκείνους τους λιγοστούς που ένα συγκεκριμένο (ίσως και ελαφρώς ακαθόριστο) κινηματογραφικό στυλ έχει γίνει συνώνυμο του ονόματός του, επηρεάζοντας διαρκώς νέους σκηνοθέτες. Στο σινεμά του η πίστη συναντά την προσωπική ηθική, σε ιστορίες με φιλοσοφικές προεκτάσεις, οικογενειακές δυναμικές και έναν ποιητικό στοχασμό που ξεκινά από τον άνθρωπο και εκτείνεται μέχρι την –κυριολεκτική!– κοσμογονία.

Το «Δέντρο της Ζωής», φιλμ για το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες (μια απόφαση που τότε θεωρήθηκε μέχρι και διχαστική!), θεωρείται από πολλούς το πιο προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα το πιο επικό του έργο. Το φιλμ διασχίζει χρονικά και χωρικά όρια, από τους ουρανοξύστες του σύγχρονου αστικού τοπίου έως μια αυλή στο Τέξας της δεκαετίας του ’50 και, παράλληλα, από την απαρχή της ζωής στη Γη έως τα όρια του σύμπαντος, αναζητώντας την αλήθεια, το διαρκές και το άπειρο.

Η αφήγηση της ταινίας εξελίσσεται σαν μουσική συμφωνία, οργανωμένη σε κινήσεις, όπως τα κλαδιά ενός δέντρου που απλώνονται στον ουρανό. Παρακολουθεί τη ζωή του Τζακ Ο’Μπράιαν, ο οποίος παλεύει να κατανοήσει τη σχέση του με τον αυταρχικό πατέρα του, την αγάπη της μητέρας του, την απώλεια του αδελφού του και τον δικό του εσωτερικό αγώνα με την πίστη και το νόημα της ύπαρξης.

Η προσωπική του ιστορία, όμως, δεν περιορίζεται στο ανθρώπινο επίπεδο. Ενσωματώνεται στο ευρύτερο κοσμικό γίγνεσθαι, καθώς ο Τζακ αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξή του συνδέεται με τη σκόνη των άστρων, την προϊστορική ζωή και τον τελικό του προορισμό. Είναι μια ιστορία αγάπης που δείχνει πώς η ζωή γεννά την αγάπη και πώς η αγάπη γεννά τη ζωή.

Το καστ συμπεριλαμβάνει τον Μπραντ Πιτ σε μια σκληρή, εξαιρετική ερμηνεία, τον Σον Πεν (που διαβόητα, δήλωνε πως δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς έκανε ο χαρακτήρας του στην ταινία!) και φυσικά την Τζέσικα Τσαστέιν που ουσιαστικά συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από αυτή την ταινία.

Κινηματογραφημένο σα να επρόκειτο για θρόισμα ανέμου από τον ανυπέρβλητο (και τριπλά οσκαρικό) Εμάνουελ Λουμπέζκι και κάτω από τους μεγαλόπνοους όσο και διακριτικά προσωπικούς ήχους της μουσικής του Αλεξάντερ Ντεσπλά, το φιλμ ανάγεται σε κάτι μεγαλύτερο από σινεμά – σε εμπειρία ζωής. Κάτι που δεν παρακολουθείς, αλλά μάλλον το βιώνεις.