Γυρισμένο στην περιοχή Ρόμα της Πόλης του Μεξικού (ναι, στα ίδια μέρη με την ταινία του Κουαρόν), αυτό το κρυπτικό αίνιγμα ξεκινά με τις εικόνες μιας τυπικής, όσο και συμβατικής οικογενειακής ευτυχίας και γαλήνης κι ενός άνδρα που κοιμάται στο συζυγικό κρεβάτι, ξυπνά και ετοιμάζει πρωινό για την οικογένειά του. Πηγαίνει στις πρόβες της ορχήστρας, όπου παίζει τσέλο. Στο μετρό της επιστροφής, όμως, έρχεται αντιμέτωπος με το αλλόκοτο και τον παραλογισμό στη μορφή μιας νεότερης του γυναίκας, η οποία όχι μόνο απαντά στην ερώτησή του για την ώρα επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια, αλλά και τον ακολουθεί στο σπίτι του. Τα όσα ακολουθήσουν θα είναι κωμικά και τρομακτικά μαζί, σουρεαλιστικά και ανοικτά σε οικείους φόβους και ανοίκειους εφιάλτες. Με μία λέξη, λανθιμικά.
Είναι γνωστό πλέον σε όλους ότι πολύ πριν από τη διεθνή σταδιοδρομία, την οσκαρική καταξίωση, τις φεστιβαλικές διακρίσεις και αυτό τον μοναδικό τρόπο κινηματογράφησης που έκανε το επώνυμό του επιθετικό προσδιορισμό ο Γιώργος Λάνθιμος ξεκίνησε την καριέρα του σκηνοθετώντας βίντεο κλιπ και διαφημίσεις. Σ’ αυτές τις ασκήσεις στη μικρή φόρμα και στην ανάγκη για αφηγηματική σύμπτυξη και εικονοκλαστική δύναμη μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα μπορεί κανείς να βρει τα πρώτα δείγματα της ιδιαιτερότητας της σκηνοθετικής ματιάς του.
Εδώ, όμως, σ’ αυτή τη δεύτερη αφηγηματική μικρού μήκους ταινία του (μετά το Necktie, που γυρίστηκε το 2013 για τα 70 χρόνια του φεστιβάλ της Βενετίας και στο πλαίσιο του επετειακού και συλλογικού “Venezia 70 – Future Reloaded” με 70 σκηνοθέτες απ’ όλο τον κόσμο), ο σκηνοθέτης βρίσκεται πλέον στην ωριμότητα του και κατέχει πλήρως όλα τα τεχνικά κι αισθητικά μέσα για να μεταδώσει μέσα σε δώδεκα λεπτά ακόμα ένα ολοκληρωμένο απόσταγμα της κοσμοθεωρίας του και της οπτικής του γλώσσας.
