Ή, για να το πούμε αλλιώς, είναι η βελγική σειρά που θα σε κάνει να πεις: «Ποιο Euphoria…»

Στο «Putain», όταν ο Τζίτζι, που ζει στις Βρυξέλλες, ανακαλύπτει ότι η μητέρα του, Αναΐς, βγαίνει ξανά με τον πρώην της – με τον οποίο μοιραζόταν όχι μόνο αγάπη αλλά και έναν εθισμό στα ναρκωτικά στο παρελθόν – εκείνος της θέτει ένα τελεσίγραφο: ή τον γιο της ή τον εραστή της. Όταν η Αναΐς αρνείται να διαλέξει, ο Τζίτζι αποφασίζει να φύγει από το σπίτι. Καταφεύγοντας στους φίλους του, ο Τζίτζι βρίσκει τον δρόμο του σε μια ανελέητη κοινωνία.

Βρισκόμαστε μέσα σε ένα πλαίσιο κορεσμού για τις νεανικές δραματικές σειρές, όπου όλες μοιάζουν και μιλάνε μεταξύ τους με έναν παρόμοιο τρόπο. Όπου η αισθητική του «Euphoria» έχει έρθει να καπελώσει την σημασία της μεστής αφήγησης και των αληθινών, relatable χαρακτήρων. Όπου οι απόγονοι του «Skins» αναπαράγουν το ίδιο μείγμα καταχρήσεων, εφηβικού πόνου και εντυπωσιακής φωτογραφίας, χάνοντας πολλά από τα όσα έκαναν σπουδαία εκείνη την –σημαδιακή– αγγλική σειρά.

Το βελγικό «Putain» έρχεται λοιπόν να αναποδογυρίσει πλήρως τα δεδομένα. Μια σειρά που δεν θέλει να σε μαγέψει με στυλ ούτε να σε σοκάρει με υπερβολές, θέλει απλώς να σε ρίξει στο μέσον μιας αφήγησης –μιας ζωής!– που μοιάζει αληθινή, χωρίς ωστόσο να ξεχνά πώς να σε καθηλώσει και οπτικά. Αλλά με μια ομορφιά που υπογραμμίζει το κείμενο. Αποτυπώνοντας μια πόλη που μυρίζει ιδρώτα και τσιγάρα, που κάθε γωνιά στο μετρό δεν μοιάζει insta-ready, και για μια γενιά που δεν έχει έγνοια μόνο το να ποζάρει – αλλά και να επιβιώσει.

Το «Putain» δεν πουλάει ωμή ειλικρίνεια, αλλά την ενσαρκώνει με τρόπο ειλικρινή και άμεσο. Μέσα από τον κόσμο του Τζίτζι και της Αναΐς, και μια ενηλικίωση που δεν είναι μια θεαματική κρίση μετά την άλλη σαν φανταχτερό σόου, αλλά μια συχνά επώδυνη διαδικασία που συμβαίνει στις γωνίες, στις σκιές – εκεί που ο υπόλοιπος κόσμος ξεχνά (ή δεν ξέρει) πώς να κοιτά. Στα διαμερίσματα των προαστίων, στα λεωφορεία, στις σιωπές ανάμεσα σε ανθρώπων διαφορετικών γενεών που δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν αυτά που έχουν ανάγκη.

Όταν η Αναΐς αποφασίζει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον πρώην σύντροφό της – τον άνθρωπο που είναι συνώνυμο για τις πιο σκοτεινές στιγμές της εξάρτησης – ο Τζίτζι νιώθει ότι απειλείται η εύθραυστη σταθερότητα της ζωής του. Το τελεσίγραφο που θα δώσει – «ή εγώ ή εκείνος» – δεν είναι μόνο μια πράξη θυμού, αλλά μια κραυγή απελπισίας. Η οργή του κρύβει πίσω της κάτι το τρομερά ανθρώπινο και εύθραυστο, μια ανάγκη για όρια, για ασφάλεια, για αγάπη. Έτσι ξεκινά μια ιστορία ενηλικίωσης, κάπου ανάμεσα στη σκληρότητα και την ευαισθησία.

Καθόλου τυχαία, το «Putain» τοποθετείται σε ένα πολύχρωμο, πολυγλωσσικό και κοινωνικά άνισο τοπίο των Βρυξελλών. Μια πόλη που σπάνια την έχουμε δει μέσα από αυτό το βλέμμα σε σινεμά ή τηλεόραση, μακριά από την τάξη και την ηρεμία των ειδησεογραφικών ρεπορτάζ για τα τελευταία νεότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια πόλη όπου η γαλλική γλώσσα συνυπάρχει με τα φλαμανδικά, τα αραβικά και το λινγκάλα, οι ήρωες μεγαλώνουν μαθαίνοντας να επιβιώνουν σε έναν κόσμο που δεν τους δίνει ευκαιρίες – δεν τους δίνει καν χώρο. Η σειρά εξερευνά έτσι ζητήματα κοινωνικής περιθωριοποίησης, εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας, εξάρτησης, αλλά και της ανάγκης του ανήκεις.

Με ένα βλέμμα ταυτόχρονα έντονα αισθητικής χροιάς, όσο όμως και μιας ματιάς οριακά ντοκιμαντεριστικής. Ολοζώντανο και βιωματικό, μέσα στον παλμό μιας αγνής ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Εκεί όπου η αγάπη συνυπάρχει με τον θυμό και την απόγνωση, όπου η αναζήτηση και η σύνδεση συναντιούνται με τη φτώχεια και τα αδιέξοδα στους δρόμους των μεγαλουπόλεων. Και – τι ανατροπή!– αυτή τη φορά, οι δρόμοι μοιάζουν αληθινοί. Οι πόλεις, επίσης. Κι οι χαρακτήρες, απολύτως.