Δεν παραλείπει όμως να αναφερθεί και στην ιδιαίτερα κινηματογραφική προσωπικότητα του Παπατάκη, ενός σκηνοθέτη που η ίδια του η βιογραφία είναι αρκετά larger-than-life ώστε να αποπνέει από μόνη της τη μαγεία του σινεμά του. Ο Λάνθιμος μιλάει με τον αληθινό, πηγαίο ενθουσιασμό ενός παιδιού που μιλάει για τα είδωλά του: “Είναι τρομερή φιγούρα. Έζησε στη Γαλλία. Είναι περίπτωση”. Αποκαλύπτει επίσης ότι προσπάθησε να επικοινωνήσει με την πρωταγωνίστρια και τότε σύζυγο του Παπατάκη, Όλγα Καρλάτου για να παίξει τον ρόλο της μητέρας στον Κυνόδοντα. Ματαίως βέβαια, αφού ανακάλυψε ότι είχε αποσυρθεί πλήρως από τα κινηματογραφικά για να ακολουθήσει νομική καριέρα σε κάποιο νησί του Ατλαντικού.
Και σαν να μην έφταναν αυτά για να πείσουν τους ξένους συνομιλητές του για το ανεξερεύνητο μεγαλείο του Παπατάκη, θυμάται ότι ήταν εκείνος που έδωσε στην Κρίστα Πέφγκεν το ψευδώνυμο Nico, όταν τη συνάντησε στη Νέα Υόρκη, πριν ξεκινήσει τη θρυλική συνεργασία της με τους Velvet Underground και γίνει μούσα του Άντι Γουόρχολ. Από την Αντίς Αμπέμπα στην Αθήνα και από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη, ο Λάνθιμος δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του για τον μεγάλο ταξιδιώτη του ελληνικού σινεμά. Κι αν ο ίδιος αισθητικά και μορφολογικά δεν συναντιέται με τον Νίκο Παπατάκη, σίγουρα συναντιούνται στην ικανότητά τους να υπερβαίνουν τα σύνορα των χωρών και του χρόνου και να δημιουργούν ταινίες που επαναπροσδιορίζουν συνεχώς το μέσο και τον ορίζοντα προσδοκιών των θεατών.
Γι αυτό, χαιρόμαστε τόσο πολύ να έχουμε το μικρό σε έκταση, μα τεράστιο σε καλλιτεχνική αξία έργο του Παπατάκη στο Cinobo, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη που τον αγάπησε και μίλησε για εκείνον όσο κανένας άλλος. Και όχι μόνο στην Criterion, αλλά και στο παρακάτω βιντεάκι για λογαριασμό του BFI:
