Ο Σκορσέζε για τον Φελίνι (και την αξία του curation), η αναζήτηση της Σέλεϊ Ντιβάλ και πρώτες εικόνες από το Βερολίνο
Ένα κείμενο του Μάρτιν Σκορσέζε πάνω στο μεγαλείο του Φεντερίκο Φελίνι με τίτλο «Il Maestro» που καταλήγει σε έναν προβληματισμό για το πώς η βιομηχανία φέρεται στο σινεμά της και μια παθιασμένη υπεράσπιση για τις πλατφόρμες που, όπως το Cinobo, είναι curated.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε ήταν για μια ακόμα φορά κεντρικό θέμα στις σινεφιλικές συζητήσεις, δείχνοντας και πάλι πως ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται και συζητά το σινεμά σε επίπεδο τέχνης αλλά και industry αποκαλύπτει μια αληθινή έγνοια και αγωνία εκ μέρους του. Εξάλλου ο ίδιος ως γνωστόν δεν χάνει καμία ευκαιρία να ρίχνει φως σε αγαπημένο του σινεμά, και συχνά μάλιστα βοηθώντας το στην πράξη να γίνει πιο προσιτό στον κόσμο- όπως ας πούμε συμβαίνει με το World Cinema Project, μέσω του οποίου συντηρούνται και παρουσιάζονται σε restorations διάφορες λιγότερο γνωστές ή λιγότερο προσβάσιμες ταινίες από όλο τον κόσμο και από όλη την ιστορία του σινεμά.
Πριν λίγες μέρες, ο Σκορσέζε έγραψε στο Harper’s Magazine ένα κείμενο πάνω στο μεγαλείο του Φελίνι με τίτλο «Il Maestro», μέσα από το οποίο συζητά τόσο το μεγαλειώδες εκτόπισμα του Ιταλού auteur όσο και τη θέση του σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό που σήμερα αλλοιώνεται. Γράφει:
«Ήταν πολύ μεγαλύτερος από την ίδια του την τέχνη. Σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, δεν ήταν καν θέμα για εκείνο ή το άλλο φιλμ, αλλά όλα τα φιλμ συνδυασμένα, ως μια μεγαλειώδη χειρονομία γραμμένη διαμέσου του γαλαξία. Το να πηγαίνεις να δεις ένα φιλμ του Φελίνι ήταν σα να πηγαίνεις να ακούσεις την Κάλλας να τραγουδάει ή τον Ολίβιε να ερμηνεύει ή τον Νουρέγιεβ να χορεύει».
Μέσα από τη συζήτηση για τον Φελίνι, το κείμενο το Σκορσέζε φτάνει μέχρι το σήμερα, αγγίζοντας τον βασικό προβληματισμό του σκηνοθέτη για το πώς η βιομηχανία φέρεται στο σινεμά της: Ως περιεχόμενο, κι όχι ως τέχνη. Καταλήγοντας σε μια παθιασμένη υπεράσπιση για τις πλατφόρμες που, όπως το Cinobo, είναι curated κι όχι αλγοριθμικές. «Το “content” έγινε ένας εμπορικός όρος για κάθε κινούμενη εικόνα: Μια ταινία του Ντέιβιντ Λιν, ένα βίντεο με γάτες, ένα διαφημιστικό του Super Bowl, ένα υπερηρωικό σίκουελ, ένα επεισόδιο σειράς. Συνδέθηκε, φυσικά, όχι στην κινηματογραφική εμπειρία αλλά στη θέαση από το σπίτι. […] Από τη μία, αυτό έχει βοηθήσει σκηνοθέτες, ανάμεσά τους κι εμένα. Από την άλλη, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση όπου τα πάντα παρουσιάζονται στον θεατή στο ίδιο επίπεδο, κάτι που ακούγεται δημοκρατικό αλλά δεν είναι. Αν η περαιτέρω θέαση είναι “προτεινόμενη” από αλγορίθμους βάσει των όσων έχεις ήδη δει, και οι προτάσεις βασίζονται μόνο σε θέμα και είδος, τότε τι κάνει αυτό στην τέχνη του σινεμά;»
«Οι αλγόριθμοι, εξ ορισμού, βασίζονται σε υπολογισμούς που φέρονται στον θεατή ως καταναλωτή και τίποτα άλλο», λέει για να καταλήξει πως: «Το curation δεν είναι αντιδημοκρατικό ή “ελιτίστικο”, ένας όρος που τώρα χρησιμοποιείται τόσο συχνά που έχει καταντήσει ανούσιος. Είναι μια πράξη γενναιοδωρίας – μοιράζεσαι αυτό που αγαπάς και αυτό που σε έχει εμπνεύσει».
Όλο το κείμενο βρίσκεται εδώ.
Αξίζει να διαβάσεις
*Στο blog γράφουμε για την πρεμιέρα της εβδομάδας, το «Tatsumi», για το οποίο γράφουν και Flix και Εφημερίδα των Συντακτών.
*Το διαδικτυακό MyFrenchFilmFestival ανακοίνωσε τα βραβεία του και μεγάλος νικητής είναι ο «Γιοσέπ», που βλέπουμε αποκλειστικά στο Cinobo.
*To ωραιότερο κινηματογραφικό προφίλ της εβδομάδας και του μήνα είναι η συνάντηση του Hollywood Reporter με την Σέλεϊ Ντιβάλ, η οποία μιλά για τις συνεργασίες της με τον Ρόμπερτ Όλτμαν και τις πληγές της «Λάμψης».
*Το Quietus γράφει για τις μετακινήσεις στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι και το «Ευτυχισμένοι Μαζί» ενώ το Little White Lies συζητά τη θέση του «Chungking Express» απέναντι στην ποπ μουσική.
*Η νέα συλλογή του Cinobo αφορά την ιδέα του meta-cinema, του σινεμά που σχολιάζει τον ίδιο τον εαυτό του. Μια από τις ταινίες της συλλογής είναι και το διάσημο meta-horror «Cabin in the Woods» του Ντρου Γκόνταρντ.
*Στη νέα στήλη Re/Make συζητάμε περιστασιακά για ταινίες και σκηνοθέτες που εμπνεύστηκαν από άλλες, κλασικές ή και λιγότερο γνωστές δημιουργίες. Γράφουμε για το «Sliding Doors» με τη Γκουίνεθ Πάλτροου και τη σχέση του με την «Τύχη» του Κισλόφσκι.
*Το Αθηνόραμα ανανεώνει μια παλιότερη λίστα με τις 20 πιο ερωτικές ταινίες του σινεμά, με αφορμή τις 14 Φλεβάρη.
*Μια διασκεδαστική λίστα στο Nerdcult για σκηνές χιονιού, με αφορμή τα καιρικά φαινόμενα της εβδομάδας.
*Ο Λουκάς Κατσίκας στο Cinemagazine γράφει για την «Έβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν.
*Ο Τόνι Κούσνερ μιλάει για τη μεγάλη του αγάπη για το σπουδαίο «Μάργκαρετ» του Κένεν Λόνεργκαν. (Στο Cinobo είναι διαθέσιμη για streaming η μετέπειτα οσκαρική ταινία του Λόνεργκαν, «Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα»).
Αξίζει να δεις
Μια σκηνή από το «Introduction» του Χονγκ Σανγκ-σου που κάνει πρεμιέρα στο επερχόμενο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Και το πόστερ της ταινίας.
Οι αφίσες του φετινού, 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης παραπέμπουν απευθείας στο κεντρικό αφιέρωμα με τίτλο «Προορισμός: Ταξίδι». Το Φεστιβάλ θα διεξαχθεί ονλάιν από 4 ως 14 Μαρτίου, με μια συμπληρωματική διοργάνωση σε φυσικούς χώρους να αναμένεται τέλος Ιουνίου, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Τρέιλερ για το ωραίο «Shiva Baby» της Έμα Σέλιγκμαν που έχει παίξει σε διάφορα virtual φεστιβάλ τον τελευταίο χρόνο και ετοιμάζεται για ψηφιακό release τον Απρίλιο.
Νέο τρέιλερ για το «Justice League» του Ζακ Σνάιντερ, που έρχεται τον Μάρτιο στο HBO Max, σε μια από τις πιο περίεργες ιστορίες ανάστασης κάποιου ψαλιδισμένου από την παραγωγή φιλμ.
