Τέσσερις νεαρές κοπέλες βάζουν ως στόχο να ταξιδέψουν στην Φλόριντα για τις διακοπές του spring break. Εκεί θα μπερδέψουν τη διασκέδαση με την παρανομία, θα χωθούν σε πάρτι και θα μπλέξουν με μαφιόζους στις πιο ριψοκίνδυνες και εκτός ελέγχου εξωσχολικές διακοπές της ζωής τους.

Όμως το «Spring Breakers», όπως προδίδει η φήμη του ως μια ταινία-σημείο αναφοράς για το ανεξάρτητο σινεμά των ‘10s, είναι πολύ περισσότερα από ένα ξέφρενο party movie. Για την ακρίβεια, το βαθύ σκοτάδι του αμερικάνικου ονείρου και της εμμονής με τον πλούτο και τη δόξα που κρύβεται στην καρδιά της σύγχρονης Δύσης, αποτελούν για τον αντισυμβατικό σκηνοθέτη Χάρμονι Κορίν την οδό για να φτιάξει μια ταινία που δε μοιάζει με καμία.

Έναν ψηφιακός neon εφιάλτης, ένα όνειρο που κάνει κύκλους και δε λέει να τελειώσει, μια συνύπαρξη της πολύχρωμης ποπ με το εγκληματικό έρεβος. Η ταινία-μακελειό του Κορίν τράβηξε τις Σελένα Γκόμεζ και Βανέσα Χάτζενς μακριά από την Disney και συζητήθηκε όσο λίγες στην προηγούμενη δεκαετία, με το εκρηκτικό μίξερ που είχε ως συστατικά επικά πάρτι στη Φλόριντα, γκάνγκστερς, τραγούδια της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και τον «Σημαδεμένο».

Με την ταινία να στριμάρει πλέον στο Cinobo, αναζητήσαμε τις πρώτες δηλώσεις του Χάρμονι Κορίν, πριν καν ολοκληρωθεί η ταινία του, σε μια δυσεύρετη συνέντευξη από το 2012.

Ποια ήταν η ιδέα που σε ώθησε να γράψεις αυτή την ταινία;

Η πρώτη εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κορίτσια με μπικίνι και όπλα. Μετά αναρωτήθηκα, πού θα έβλεπες ποτέ ένα τέτοιο κορίτσι; Το μόνο μέρος που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το spring break. Και μετά γέλασα και το σκέφτηκα λίγο - και μου άρεσε η ιδέα με τα κορίτσια που έρχονται στη Φλόριντα. Ξεκίνησε έτσι, αλλά στη συνέχεια μετακινήθηκε στο περιθώριο και έγινε κάτι πιο σκοτεινό, πιο δυσοίωνο, πιο επικίνδυνο.

Πολλά από τα έργα σου είναι εμπνευσμένα από την αμερικανική κουλτούρα και τοποθετείς τις αφηγήσεις σου σε πολύ συγκεκριμένες αμερικανικές πόλεις. Γιατί επέλεξες την Αγία Πετρούπολή της Φλόριντα ως τοποθεσία για το «Spring Breakers»;

Δεν είναι τόσο μεγάλος προορισμός για spring break. Αλλά θέλεις να πας σε ένα μέρος που είναι οπτικά ενδιαφέρον, που είναι αυθεντικό, που έχει ένα συγκεκριμένο είδος ενέργειας. Δεν ήθελα να το γυρίσω στο Μαϊάμι ή κάπου που φαινόταν πιο συνηθισμένο ή πιο οικείο. Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ το τουριστικό κομμάτι του spring break. Είναι περισσότερο οι πίσω δρόμοι, είναι περισσότερο όταν φεύγεις από την κεντρική λωρίδα, οι κακές γειτονιές, τα σπίτια που καταρρέουν στην παραλία - αυτά τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα για μένα. Οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά τα μέρη. Υπάρχει ένα περίεργο συναίσθημα σε πολλά από αυτά τα μέρη της Αμερικής. Φαίνεται ότι όλοι τρέχουν από κάτι ή κρύβονται από κάτι.

Είχες πει κάποτε: «Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να δουλεύω με ηθοποιούς. Οι μη ηθοποιοί μπορούν να σου δώσουν αυτό που ένας ηθοποιός δεν μπορεί ποτέ να σου δώσει: κομμάτια του εαυτού τους». Τι σε παρακίνησε να συνεργαστείς τώρα με τον Τζέιμς Φράνκο και τη Σελίνα Γκόμεζ;

Απλά μου φάνηκε σωστό, σαν κάτι συναρπαστικό που μπορούσα να κάνω. Μου φάνηκε διασκεδαστικό να ανακατέψω όλους αυτούς τους κόσμους, να μπλέξω λίγο με την κουλτούρα. Είναι συναρπαστικό για μένα. Μου αρέσει η ιδέα να βάζω ανθρώπους σε μέρη που δεν έχουν ξαναπάει.

Το όλο γύρισμα φαίνεται να είναι μια απελευθερωτική εμπειρία για το καστ, ειδικά για τις νεαρές ηθοποιούς. Ήταν σημαντικό για εσάς οι ηθοποιοί σας να έχουν μια εικόνα «καλού κοριτσιού», όπως συμβαίνει με τη Σελίνα Γκόμεζ και τη Βανέσα Χάτζενς;

Ναι! Είναι συναρπαστικό για μένα. Αυτό είναι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο. Όλοι τις γνωρίζουν με κάποιον τρόπο και έχουν αυτό το είδος της εικόνας της Disney, και είναι πραγματικά διασκεδαστικό για μένα να τις ωθώ σε ένα είδος άλλης πραγματικότητας, σε κάτι πιο σκοτεινό και τρελό. Είναι ωραίο να τις βλέπω να ανοίγουν τα φτερά τους. Μια από τις μεγαλύτερες χαρές θα είναι επίσης να παρακολουθώ τις αντιδράσεις του κόσμου σε αυτό.

Η μουσική παίζει πάντα μεγάλο ρόλο στις ταινίες σου και δίνεις επίσης σαφείς οδηγίες στο σενάριο για ορισμένα τραγούδια που θα χρησιμοποιηθούν. Μπορείς να μιλήσεις λίγο για το πώς η μουσική εμπνέει αυτή την ταινία;

Πιθανότατα θα επενδύσω την ταινία με έναν τρόπο που θα εκπλήξει τους ανθρώπους, ίσως με κάτι πιο «κινηματογραφική μουσική», κάτι πιο ατμοσφαιρικό και κάπως moody. Αλλά στη συνέχεια θα υπάρχει μουσική που θα προέρχεται μέσα από τις διάφορες σκηνές, όπως ποπ τραγούδια και ραπ μουσική που θα είναι αυτό που πραγματικά έπαιζε εκεί πέρα. Είναι ένα μείγμα από πολλές διαφορετικές πολιτιστικές ποπ εικονογραφίες.

Σύμφωνα με το σενάριο, θα συνδυάσεις τα πλάνα σου με αρχειακό υλικό από πραγματικές στιγμές από spring breaks. Υπήρχε κάτι που σε εξέπληξε σχετικά με το spring break;

Τα spring break που με ενδιαφέρουν είναι τα πραγματικά ακόλαστα, σκληροπυρηνικά spring breaks. Μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, όπου τα παιδιά βγαίνουν πολύ, πολύ έξω για μια εβδομάδα και εξαφανίζονται, και μετά επιστρέφουν στον κόσμο τους με τα βιβλία, τις κακές δουλειές και τους σκατένιους γονείς. Ήξερα ότι υπήρχαν, όμως, οπότε δεν με σόκαρε. Χρειάζονται πολλά για να με σοκάρουν.

Πόσο χρόνο πέρασες στη Φλόριντα για την προετοιμασία της παραγωγής; Άκουσα ότι νοικιάσατε ακόμα και αυθεντικά διαμερίσματα πραγματικών spring breakers και χρησιμοποιήσατε τους χώρους όπως ήταν για τα γυρίσματα.

Πέρασα μερικούς μήνες προσπαθώντας να βρω αυτές τις πραγματικές τοποθεσίες. Απλά οδηγώντας αργά τη νύχτα, πηδώντας πάνω από φράχτες... Πολλά από αυτά προέρχονται από το να βρίσκεσαι σε ένα μέρος για λίγο και να παρατηρείς. Αφήνοντας μια κατάσταση να σε οδηγήσει στην επόμενη και μετά να βρίσκεις μια τοποθεσία ή ένα χαρακτήρα που μετά σε οδηγεί σε ένα άλλο μέρος. Κάπως έτσι χτίζεται η ταινία. Μου αρέσει. Μου αρέσει να κάνω ταινίες που ξεκινούν από μέσα και χτίζονται προς τα έξω.

Θέλεις να κάνεις ταινίες που είναι αδύνατο να κατηγοριοποιηθούν;

Δεν γυρίζω ταινίες είδους. Αυτή ίσως είναι η πιο κοντινή σε οποιοδήποτε είδος ταινίας genre. Προσπαθώ να κάνω ταινίες που υπάρχουν στον δικό τους κόσμο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Συμφωνώ, είναι δύσκολο να τις εκφράσεις. Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία είδους σε αυτή την ταινία: το κοινωνικό περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, αυτό το είδος εφηβικής ποπ ατμόσφαιρας. Ακόμα και ο τόπος που γυρίστηκε είναι κάπως διαφορετικός από τις άλλες μου ταινίες.

Αλλά γενικά προσπαθώ να κάνω ταινίες που υπάρχουν στον δικό τους κόσμο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και αυτή εδώ έχει αυτό το είδος λυρικής ροής, έχει μια ποπ διάθεση, τα χρώματα, την τοποθεσία, τους τύπους των ηθοποιών που παίζουν στην ταινία. Προφανώς υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι πιο τυπικά για τα δικά μου δεδομένα, αλλά είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω συνήθως.