Όταν η υγεία της Μάρνι επιδεινώνεται, οι γιατροί πιστεύουν πως έχει φτάσει η στιγμή να την αφήσουν να φύγει. Οι γονείς της, η Νίκι και ο Άντριου, αρνούνται να το αποδεχτούν και πιστεύουν πως ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί. Καθώς η υπόθεση οδηγείται στο δικαστήριο, οι ισορροπίες μέσα στην οικογένεια καταρρέουν, η δημοσιότητα μεγαλώνει, μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και οι σχέσεις δοκιμάζονται. Αυτό που ξεκίνησε ως μάχη για τη ζωή της κόρης τους, μετατρέπεται σε σύγκρουση που απειλεί να τους διαλύσει.

Και πάνω από όλα, πλανάται ένα τεράστιο ιδεολογικό και ηθικό δίλημμα. Ποια είναι η στιγμή να πεις «ως εδώ»; Υπάρχει καν τέτοια;

Η σειρά, με το φοβερό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Σάρον Χόργκαν και Μάικλ Σιν, καθηλώνει σε κάθε βήμα, και καθώς το ταξίδι αυτό ξεκινά, ακούμε από τον ίδιο τον σεναριογράφο Τζακ Θορν καθώς αναλύει την συνταρακτική ιστορία που αποφάσισε να αφηγηθεί. Και το πώς το ότι είναι γονιός, επηρεάζει τελικά κάθε τι που γράφει – όπως συνέβη φυσικά και με το «Adolescence», λίγο μόλις καιρό μετά την «Μάχη για τη Μάρνι».

Από πού προήλθε η ιδέα για τη σειρά;

Η ιδέα να εξεταστούν αυτές οι υποθέσεις «βέλτιστου συμφέροντος» προήλθε από τη Σόφι Γκάρντνερ και την Chapter One Pictures. [Υποθέσεις στις οποίες το κεντρικό κριτήριο είναι αν ο πόνος του ασθενούς είναι τέτοιος που δεν είναι προς το βέλτιστο συμφέρον του να συνεχίσει να ζει.] Όσο περισσότερο διάβαζα για το θέμα, τόσο περισσότερο με γοήτευε η ιδέα του πώς αποφασίζεις για το βέλτιστο συμφέρον ενός παιδιού.

Η αρχική πρόταση ήταν να ακολουθήσουμε αυτό το ταξίδι. Στη συνέχεια, θεώρησα σημαντικό να εξετάσουμε την οικογένεια και την κεντρική ιδέα, αλλά αυτό που μου άνοιξε τα μάτια ήταν το να βάλω μια οικογένεια στις δύο πλευρές της διαμάχης. Σκέφτηκα πολύ — και ανησύχησα πολύ — για δύο πράγματα. Πρώτον: πώς να εκπροσωπήσω σωστά την κοινότητα των ατόμων με αναπηρία. Και δεύτερον: πώς να μην το μετατρέψω σε ένα δράμα κατά του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS). Πώς να παρουσιάσω την πολυπλοκότητα του θέματος χωρίς να πω «αυτή είναι η μία πλευρά, αυτή είναι η άλλη πλευρά. Η μία πλευρά είναι μισαλλόδοξη απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Η άλλη πλευρά είναι υπέρ των ατόμων με αναπηρία».

Αυτό που ήθελα να καταλήξω ήταν αυτή η γκρίζα ζώνη. Ελπίζω ότι αυτό είναι μια γκρίζα ζώνη — αν και νομίζω ότι όσο περισσότερο το ερευνούσα, τόσο πιο θυμωμένος γινόμουν. Εννοώ, ο COVID συνέβη ενώ δουλεύαμε πάνω σε αυτό και έτσι η ικανότητα στην κοινωνία μας με ανησυχεί πολύ και με κάνει έξαλλο. Νομίζω ότι αυτό έχει συμβάλει πολύ σε αυτό.
 

Είσαι και εσύ γονιός τώρα. Αυτό επηρέασε την απόφασή σου να προσεγγίσεις αυτό το θέμα;

Ξέρεις, νομίζω ότι προσπάθησα να το γράψω στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι πιθανώς είμαι καλύτερος στο να το γράφω ως γονιός. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό για περίπου τέσσερα χρόνια και ο γιος μου, ο Έλιοτ, ήταν δύο ετών όταν ξεκίνησα. Τώρα είναι έξι. Η πολυπλοκότητα του να είσαι γονιός... μπορείς να το δεις από έξω, αλλά όταν είσαι μέσα, ανακαλύπτεις πράγματα που σε εκπλήσσουν. Πράγματα που σε εκπλήσσουν και σε εκπλήσσουν για τον εαυτό σου.

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς σου, τι έμαθες που σε συγκλόνισε σχετικά με τέτοιου είδους περιπτώσεις;

Πολλά για τη νομική διαδικασία. Αλλά από πολλές απόψεις δεν με εξέπληξε. Υπάρχουν πάρα πολλά μικρά πράγματα που ανακαλύπτεις στην πορεία για τα διάφορα πράγματα που πρέπει να περάσουν διαφορετικοί άνθρωποι. Ως κάποιος που είχε μια αρκετά σοβαρή πάθηση, που παρακολουθούσε τους γιατρούς και που πέρασε από διάφορους γιατρούς στην πορεία προς την ανάρρωσή του, συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο μέρος είναι εικασίες. Συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο μέρος είναι η προσπάθειά τους να θεραπεύσουν κάτι, ενώ προσπαθούν να βρουν τον δικό τους τρόπο.

Αλλά ήξερα ότι βασικά κατέληγε στο «Ποια πιστεύουμε ότι είναι η πορεία της ζωής αυτού του ατόμου;». Κάποιος πρέπει να το αποφασίσει αυτό και δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να το αποφασίσει. Εδώ, είναι «Τι είναι καλύτερο για τη Μάρνι;». Λοιπόν, υπάρχουν πολλές καλές εικασίες για το τι είναι καλύτερο για τη Μάρνι.

Και αυτό είναι το πρόβλημα. Έχω αρκετούς καλούς φίλους στους οποίους έχουν πει σε διαφορετικές στιγμές της πορείας τους ότι η κατάστασή τους είναι ιατρικά αδύνατη. Και αρκετούς ανθρώπους στους οποίους έχουν πει ότι είναι πιθανό να πεθάνουν. Και αρκετούς ανθρώπους στους οποίους έχουν προτείνει να σταματήσουν τις μηχανές. Και μετά τα κατάφεραν.

Ομοίως, υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ανάρρωσης. Είναι λοιπόν απλώς θέμα εκπαιδευμένης εικασίας. Και δεν με εξέπληξε αυτό λόγω του ιστορικού μου. Αλλά με γοήτευσε.
 

Πώς προσέγγισες τη κρίσιμη, καταστροφική ρήξη μεταξύ της Νίκι και του Άντριου σχετικά με τη Μάρνι; Φαίνονται τόσο υπέροχο ζευγάρι και μετά...

Νομίζω ότι πιθανώς είναι υπέροχο ζευγάρι. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι τέλειο ζευγάρι. Και νομίζω ότι οι τραγωδίες και οι δύσκολες αποφάσεις προκαλούν ρήξεις. Δεν νομίζω ότι κανένας από τους δύο έχει απόλυτο δίκιο και δεν νομίζω ότι κανένας από τους δύο έχει απόλυτο άδικο. Επιδιώκουν αυτό που θεωρούν σωστό για τους ίδιους. Και επειδή η απόφαση είναι τόσο σημαντική, τους καταστρέφει. Θυμάμαι που τηλεφώνησα στη Σόφι και τον Τόμπι [Μπεντλεϊ, και οι δύο στο Chapter One], πολύ ενθουσιασμένος, και τους είπα: «Αυτό είναι το “Κράμερ Εναντίον Κράμερ”» και ότι αυτός θα είναι ο τρόπος για να απεικονίσω αυτό το θέμα της εικασίας.

Και επίσης να εισχωρήσουμε στην ιστορία της κρατικής αμέλειας. Γιατί νομίζω ότι η στάση της Νίκι οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτό — το λέει η ίδια: «Έπρεπε να παλέψω για μια αναπηρική καρέκλα, έπρεπε να παλέψω για το σωστό επίπεδο φροντίδας. Έπρεπε να παλέψω για την εκπαίδευση, έπρεπε να παλέψω για οποιαδήποτε υποστήριξη έλαβα για το παιδί μου». Η Νίκι έχει αναλάβει αυτό το βάρος επειδή ο Άντριου συνέχισε να εργάζεται. Έτσι, ενώ έχουν μοιραστεί μια ιστορία, ενώ έχουν μοιραστεί μια οικογένεια, ενώ έχουν μοιραστεί αγάπη και ευτυχία και όλα τα άλλα, υπάρχουν δύο διαφορετικές ιστορίες.

Η Σάρον Χόργκαν [που παίζει τη Νίκι] έχει φυσικά υπόβαθρο στην κωμωδία...

Ναι, αλλά η κωμωδία που δημιουργεί η Σάρον είναι μια πολύ, πολύ αληθινή κωμωδία. Δεν ήταν σαν να κάναμε κάστινγκ για μια σταρ της κωμικής σειράς, κάναμε κάστινγκ για κάποια που ήταν πάντα μια καταπληκτική ηθοποιός και μετά την φέραμε σε ένα πιο εμφανές κοινωνικό ρεαλισμό. Αλλά πάντα έγραφε και δημιουργούσε κοινωνικό ρεαλισμό. Θέλω να πω, είναι τρομακτικό να δουλεύεις μαζί της επειδή είναι τόσο λαμπρή συγγραφέας — και πάντα έχεις στο μυαλό σου ότι είναι συγγραφέας, οπότε όταν συζητάς για τις ατάκες της, λες: «Ναι, όχι, συγγνώμη!» Αλλά ναι, είναι τόσο ζεστή, τόσο χαρισματική και έχει μια τόσο ήρεμη αξιοπρέπεια.

Και μετά ο Μάικλ [Σιν, παίζει τον Άντριου]... ξέρεις, στην πραγματικότητα, ο Μάικλ δεν έχει ασχοληθεί με τον κοινωνικό ρεαλισμό για αρκετό καιρό και προφανώς είναι καταπληκτικός σε αυτό: το «Dirty Filthy Love» είναι ένα από τα αγαπημένα μου σόου όλων των εποχών. Είναι μια εκδοχή του εαυτού μου ο Άντριου, και το να βλέπω τον Μάικλ να παίζει αυτόν τον ρόλο και να βρίσκει την αξιοπρέπεια και την απαλότητα ήταν απλά υπέροχο.