Τι είναι το 2046; Είναι μία χρονιά. Ένας τόπος. Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Ένα βιβλίο. Ένας κόσμος. Ένα ολόκληρο σύμπαν. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και κάτι παραπάνω από το άθροισμα όλων των ανωτέρω. Είναι ίσως η απόδειξη ότι μια μέρα η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Είναι σίγουρα μια μαρτυρία για τον αναπόφευκτο πόνο που αφήνουν οι αναμνήσεις. Είναι νομοτελειακά ένα καταραμένο έπος που θέλει να πει τα πάντα για τον νομοτελειακά ανολοκλήρωτο έρωτα. Είναι απλά μια ταινία του Γουόνγκ Καρ Γουάι.

Το επόμενο βήμα μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο της «Ερωτικής Επιθυμίας», άλλωστε, έπρεπε να είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Πού μπορείς να φτάσεις όμως μετά την κορυφή; Αυτό ήταν το εύλογο ερώτημα, όσο διαρκούσε η αναμονή για το επόμενο χτύπημα του Ασιάτη σκηνοθέτη που σάρωνε καταιγιστικά το φεστιβαλικό κύκλωμα. Και αυτή η αναμονή κράτησε ανησυχητικά πολύ. Τόσο, ώστε να φουντώσουν οι φήμες για δυσκολίες στην παραγωγή και για αλλεπάλληλα γυρίσματα και καθυστερήσεις από έναν ήδη διαβόητο για την τελειομανία του δημιουργό. Μετά από πέντε χρόνια και 15 εκατομμύρια δολάρια, η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα στις Κάννες άργησε ακόμα πέντε μέρες από την προκαθορισμένη ημερομηνία και προβλήθηκε τελικά ένα rough cut, ακατέργαστο, με story boards, ελλείψεις αλλά και υποσχέσεις για κάτι μεγαλειώδες, αν και όποτε ολοκληρωνόταν. Ο μύθος του 2046 είχε ήδη γεννηθεί.

Και το μεγαλείο είναι σίγουρα μια λέξη που χαρακτηρίζει έκτοτε την ταινία. Μεγαλείο οπτικό, ακουστικό, συναισθηματικό, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, όσο διαρκεί το ταξίδι που κάνει ανάμεσα σε εποχές, έρωτες και αναμνήσεις ένα μοναχικό τρένο που ξεχύνεται βαθιά μέσα στη νύχτα, χωρίς αφετηρία και χωρίς σαφή προορισμό, χωρίς τη στερεοτυπική δραματουργία των τριών πράξεων, την κάθαρση, τα καλούπια μιας στρογγυλεμένης αφήγησης.

Αυτό το τρένο είναι ο Τσόου του Τόνι Λέουνγκ, ο αρχετυπικός εκείνος χαρακτήρας του Γουάι που κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Days of Being Wild για να συνεχίσει αυτή την πορεία στην Ερωτική Επιθυμία και να χαθεί ολοκληρωτικά στους ποικιλότροπα δαιδαλώδεις διαδρόμους του 2046, ανάμεσα σε τέσσερις διαφορετικές γυναίκες (είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι αριθμοί 2, 0, 4 και 6 θα μπορούσαν να είναι τα σημεία του ορίζοντα;), οι οποίες όμως είναι όλες εκφάνσεις της ίδιας μίας και μοναδικής, οριστικά χαμένης αγάπης της «Ερωτικής Επιθυμίας». Ο έρωτας, εξάλλου, ξεκινά και καταλήγει πάντα στο ίδιο πρόσωπο.

Όλη η ουσία της φιλμογραφίας και του σινεμά του Γουάι είναι αυτή η αέναη κίνηση ανάμεσα στα πρόσωπα και τις πορείες τους μέσα στον τόπο και το χρόνο, οι συναντήσεις χωρίς νόημα που μπορούν να αποβούν μοιραίες, οι στιχομυθίες που μοιάζουν ανερμάτιστες, αλλά πάντα κρύβουν αποστάγματα σοφίας, τα κάθε είδους πισωγυρίσματα μέσα σε διαδρόμους, δωμάτια και σοκάκια που αντικατοπτρίζουν τη συναισθηματική ανάγκη των ηρώων να ξαποστάσουν έστω και λίγο, την καταδίκη τους να πορευτούν μέχρι την επόμενη στάση σε ένα ακόμη σταυροδρόμι που θα απαιτήσει από αυτούς να συνεχίσουν την αναζήτηση.

Κι αυτή η ροή αναμοχλεύει τα είδη και αψηφά επιδεικτικά την κατηγοριοποίηση. Το μέλλον της επιστημονικής φαντασίας του 2046 είναι μια αντανάκλαση από το παρελθόν κι αυτά που οραματίζεται ο πρωταγωνιστής-συγγραφέας είναι αυτά που έχει ήδη ζήσει, σε ένα μελόδραμα που αντηχεί σε κάθε εποχή. Ακόμα και το ταραγμένο πολιτικό κλίμα στο Χονγκ Κονγκ των 60’s, όπως απεικονίζεται μέσα από φαινομενικά παράταιρα ασπρόμαυρα επίκαιρα της εποχής, δεν μπορεί παρά να προμηνύει τη χρονιά που θα λήξει η πεντηκονταετής εγγύηση της Κίνας ότι δεν θα αλλάξει το πολιτικό καθεστώς στην περιοχή μετά την λήξη της βρετανικής κυριαρχίας το 1997. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το …2046.