Από τα ονόματα σκηνοθετών που συνήθως “ξεχνάμε” να αναφέρουμε πλάι σε αυτά των συνηθισμένων μεγάλων, ο Μπερτράν Ταβερνιέ συζητιέται ως σήμερα για μια σειρά από λόγους που δεν αφορούν μόνο την πλούσια καριέρα του ως δημιουργού. Μπήκε από νωρίς στην παραγωγή, την άφησε για να εργαστεί ως κριτικός κινηματογράφου σε χρόνια που γνώρισε μεγάλα ονόματα του χώρου και κυρίως αγάπησε το κλασικό αμερικανικό σινεμά, κάτι που φάνηκε αργότερα στις ταινίες του. Παράλληλα με την παραγωγικότατη καριέρα του ως σκηνοθέτης, παρέμεινε ενεργός σινεφίλ και η προσφορά του στο εθνικό σινεμά της Γαλλίας συνοψίζεται στο εξαιρετικό «Voyage à travers le cinéma français» του 2016, μια μοναδική οπτική εγκυκλοπαίδεια για τους κινηματογραφιστές της χώρας του.

Ο σκηνοθέτης Ταβερνιέ ξεκινά με τον «Ωρολογοποιό του Σεν Πολ» (1974), που σηματοδοτεί την αρχή της συνεργασίας του με τον Φιλίπ Νουαρέ. Δύο χρόνια αργότερα, ξαναβρίσκονται στην πρώτη από τις τρεις ταινίες που φιλοξενεί το Cinobo και ουσιαστικά την ταινία που τον κάνει ευρύτερα γνωστό. Ο «Ανακριτής και Δολοφόνος» (1976) φέρνει στον δρόμο του και τη νεαρή τότε Ιζαμπέλ Ιπέρ, εμπνέεται από αληθινά περιστατικά που έλαβαν χώρα στα τέλη του 19ου αιώνα και θέτει διαχρονικά επίκαιρα ζητήματα για την εγκληματικότητα, την εξουσία και τον σωφρονισμό.

Τα βραβεία και οι διακρίσεις θα έρχονταν τα επόμενα χρόνια και κυρίως με δύο ταινίες που από πολλούς θεωρούνται οι καλύτερές του. Το αξέχαστο «Ξεκαθάρισμα» (1981) απέδειξε την αγάπη του σκηνοθέτη για το φιλμ νουάρ, καθώς μετέφερε στην Αφρική το μυθιστόρημα του Τζιμ Τόμσον Pop. 1280, και δίνει χώρο στον Νουαρέ για μια μοναδική ερμηνεία στο ρόλο ενός αδίστακτου αστυνομικού. Η ταινία ξανακούστηκε πριν λίγα χρόνια με αφορμή την είδηση πως ο Γιώργος Λάνθιμος ετοιμάζει μια ταινία βασισμένη στο ίδιο μυθιστόρημα, σχέδιο που μάλλον «πάγωσε» στην πορεία. Τρία χρόνια αργότερα, το πολυβραβευμένο πια «Μια Κυριακή στην Εξοχή» (1984) θα του δώσει αρχικά το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες, για μια έξοχη ταινία παρατήρησης οικογενειακών και μη σχέσεων, λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Ταβερνιέ συνέχισε να παράγει ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, βρέθηκε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού διατηρώντας το ρόλο ενός ανθρώπου-γέφυρας ανάμεσα στο αμερικανικό και γαλλικό σινεμά, με προτεραιότητα τον εκφραστικό πλούτο του μέσου μέσω του διαλόγου των δύο σχολών. Ο θάνατός του το 2021, ξανάφερε στη (διαδικτυακή πια) σινεφιλική κουβέντα τις ταινίες του, ως αγέραστα παραδείγματα σινεμά από έναν οξυδερκή άνθρωπο που πέρα από ρεύματα και σχολές υπηρέτησε μέσω των ταινιών του διαχρονικές ανθρώπινες αξίες αλλά και προσπάθησε να εμποτίσει την ίδια τη λατρεία του για το μέσο.