Τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, ένα από τα μεγαλύτερα χιτ του φεστιβαλικού σινεμά τα τελευταία χρόνια, ο “Ψυχρός Πόλεμος” του Πάβελ Παβλικόφσκι ξεκίνησε τη διαδρομή του από τις Κάννες όπου και τιμήθηκε με το βραβείο Σκηνοθεσίας, φτάνοντας -απίθανα!- μέχρι και τα Όσκαρ, όπου ο ίδιος ο Παβλικόφσκι προτάθηκε για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Καθόλου περίεργο τελικά, για μια ταινία τόσο δύσκολο να της αντισταθείς, όπου κάθε πλάνο μοιάζει κεντημένο και γεμάτο μα ποτέ ασφυκτικό- όπως και το ίδιο το φιλμ. Το οποίο μας ταξιδεύει μέσα στις δεκαετίας μιας μεταπολεμικής Ευρώπης ακολουθώντας ένα love story καταραμένου timing ανάμεσα σε έναν μουσικό διευθυντή και μια ταλαντούχα ανερχόμενη τραγουδίστρια.

Το φιλμ μέσα στη σύντομη χρονική του διάρκεια καταφέρνει να μοιάζει πανάλαφρο χωρίς να θυσιάζει τίποτα από το δραματουργικό βάρος του, και χωρίς να χάνει ευκαιρίες να εστιάσει στο κεντρικό του ζευγάρι, περνώντας μαζί τους χρόνο καθώς ερωτεύονται, καθώς χάνονται και ξαναβρίσκονται, καθώς χορεύουν, τραγουδάνε, ταξιδεύουν.

Πώς ήταν όμως αυτό το φιλμ στα παρασκήνια; Οι εξηγήσεις μέσα από λόγια των δύο πρωταγωνιστών, Τζοάνα Κούλιγκ (στο ρόλο της Σουζάνα) και Τόμας Κοτ (στο ρόλο του Βίκτορ).

-Για την προετοιμασία για την ταινία

Τόμας Κοτ: Στην αρχή είχαμε ολοκληρωμένο σενάριο, αλλά προς το τέλος είχαμε ένα εντελώς διαφορετικό σενάριο, το οποίο είναι πολύ εντυπωσιακό. Ο Πάβελ δούλευε όλη την ώρα. Κάποιες φορές δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν ήξερα πώς να είμαι σωστά προετοιμασμένος για την επόμενη μέρα. Και πίσω από τον τοίχο άκουγα τον Πάβελ να βλέπει όλες τις λήψεις από την προηγούμενη μέρα!

-Για το αν δοκίμαζαν σκηνές με διαφορετικούς τρόπους

Κοτ: Φυσικά, πάντα κάτι διαφορετικό, απαλές αλλαγές. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα μου με τον Πάβελ, για την Τζοάνα ήταν η τρίτη τους συνεργασία οπότε ήταν πιο έτοιμη. Δεν ήξερα πόσο έπρεπε να προετοιμαστώ πριν την πρώτη λήψη. Άρχισα τελικά να συνειδητοποιώ πως είναι σαν ζωγράφος κι εγώ είμαι τα χρώματά του. Και μου αρέσει η ζωγραφική, είναι το πάθος μου! Τώρα έγινα μέρος ενός πίνακα.

-Για το αν γνωρίζονταν από πριν τον “Ψυχρό Πόλεμο”

Τζοάνα Κούλιγκ: Παίξαμε ένα ζευγάρι σε μια κωμωδία, το ‘Disco Polo’. Ο Πάβελ σκέφτηκε, ο Τομάς και η Τζοάνα ζευγάρι; Και μας χρησιμοποίησε στην ταινία, αλλά αυτή τη φορά μοιάζουμε αλήθεια σαν ζευγάρι, όχι αστείο ζευγάρι.

-Για το πώς τους κατηύθυνε ερμηνευτικά ο Παβλικόφσκι:

Κούλιγκ: Στη διάρκεια του γυρίσματος ο Πάβελ είπε πως πρέπει να είμαι σαν τη Λορίν Μπακόλ. «Δεν με νοιάζει πόσες σκηνές στο YouTube θα δεις. Τζοάννα… Λορίν!»

Κοτ: Είχα διαφορετικές οδηγίες. Όσο αφορά το πάθος του χαρακτήρα μου, ο Πάβελ μου έλεγε όλη την ώρα «μην παίζεις, μην παίζεις». Έλεγα, Πάβελ, ίσως χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω, αλλά εσύ είσαι το αφεντικό. Οπότε καβάλησα το κύμα.

-Για το πρόσωπο του Τόμας Κοτ:

Κοτ: Ο Πάβελ μου έλεγε πως με βρίσκει πολύ ενδιαφέροντα ηθοποιό, είδε την προηγούμενη ταινία μου και πίστευε πως είχα κάνει καλή δουλειά. Αλλά είπε πως τον ενδιαφέρει πολύ το πρόσωπό μου. «Είναι σα να έχεις γεννηθεί πριν τον πόλεμο. Χρειάζομαι ένα τέτοιο πρόσωπο». Μου έλεγε πως ξέρει ότι είμαι καλός ηθοποιός και χρειάζεται αυτό το πρόσωπο. Οι φίλοι μου λέγανε μετά πως τελικά μοιάζω τόσο διαφορετικός σε αυτή την ταινία. Ίδιο πρόσωπο αλλά άλλη έκφραση.

-Για το αν ήταν ευκολότερο να παίζουν τη νεότερη ή μεγαλύτερη σε ηλικία εκδοχή των χαρακτήρων τους:

Κούλιγκ: Ήταν τέλειο για εμάς το ότι γυρίσαμε με χρονολογική σειρά γι’αυτό μπορούσαμε να νιώσουμε βήμα με βήμα, το ξεκίνημα, την πορεία και το τέλος, δεν πηγαίναμε εναλλάξ, τη μία νέοι την άλλοι γέροι.

Κοτ: Βοήθησε πολύ αυτό γιατί όταν κάνεις ταινία, τις πρώτες μέρες πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι, να σκεφτόμαστε σε ποιο μέρος της ταινίας είμαστε, μην γίνουν λάθη.

Κούλιγκ: Έχει ενδιαφέρον για μένα το standing ovation στις Κάννες, άνθρωποι κλαίγανε, αλλά στη διάρκεια του γυρίσματος ήμασταν τόσο εσωτερικοί, υπήρχε τέτοιος μινιμαλισμός στα πάντα. Όλα τα συναισθήματα ήταν στα πρόσωπά μας. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν είδα ότι το κοινό να αισθάνεται τα ίδια πράγματα που αισθανόμασταν κι εμείς κατά το γύρισμα.

-Για μια στιγμή από τα γυρίσματα που θυμούνται πιο πολύ:

Κούλιγκ: Χόρεψα 25 φορές το “Dance Around the Clock”.

Κοτ: Ήταν απίστευτο. Ήμουν στο μπαρ εκείνη την ώρα, είχα μια φανταστική συζήτηση με μια έξτρα και έβλεπα τη Τζοάνα να χορεύει.

Κούλιγκ: Χόρευα. Ήταν ένα βράδυ που μόνο χόρευα. 20-25 φορές χόρεψα αυτό το τραγούδι!

-Για το ποιητικό φινάλε της ταινίας:

Κούλιγκ: Απορούσα πώς μπορούσαν άνθρωποι να είναι χαρούμενοι με μια τέτοια απόφαση αλλά ποτέ δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα τους. Είναι μια μεταφορά. Ίσως λένε αντίο, αν και νομίζω πως δεν ξέρεις ποτέ. Μπορούμε να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε, σε θεό, σε μυθολογία, ότι υπάρχει κάποιο κατασκεύασμα γύρω μας, όμως σε όλη μας τη ζωή εμείς διαλέγουμε τι θέλουμε να κάνουμε με τον εαυτό μας. Υπάρχει κάτι σιωπηλό αλλά βαθύ σε αυτή τη σκηνή.