Πώς προήλθε ο τίτλος «απαρατάτεμε» και τι σημαίνει για εσένα, τι εκπροσωπεί, σε σχέση με την ιστορία που λες;
Αυτή είναι ίσως μία από τις πιο αστείες ιστορίες της ομάδας μας, καθώς μας πήρε πάρα πολύ καιρό για να καταλήξουμε σε τίτλο. Είχαμε απίστευτα πολλές ιδέες – μία λίστα με τίτλους που ξεπερνά τους 40 είναι ακόμη στις σημειώσεις του κινητού μου, και κάπως μέσα σε όλους αυτούς είχε ειπωθεί αυτή η φράση σαν κάτι που θα έλεγαν πολύ εύκολα και πολύ συχνά οι χαρακτήρες μας. Μας άρεσε πολύ, έχει πλάκα.
Ποια ήταν η αρχική ιδέα ή το πρώτο ερέθισμα που γέννησε αυτή την ιστορία; Υπήρξε κάποια προσωπική αφορμή ή έναυσμα;
Η ιδέα ξεκίνησε από την Άννα-Μαρία (μία από τις δυο σεναριογράφους μας), η οποία είχε γράψει ένα σενάριο με μία παρόμοια συνθήκη. Σε συζητήσεις λοιπόν, και καθώς λατρεύω τη σχέση παππού - εγγονής, αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να αλλάξουμε την ιστορία γύρω από τον πυρήνα: αμάξι – δύστροπος παππούς – εγγονή. Το δουλέψαμε με brainstorming που κράτησαν καιρό. Όταν καταλάβαμε τι θέλουμε να πούμε και γιατί θέλουμε να πούμε αυτή την ιστορία, η Δήμητρα και η Άννα-Μαρία έγραψαν τα πρώτα drafts. Προσωπική εμπειρία δεν υπάρχει, καθώς όλες έχουμε χάσει τους παππούδες μας εδώ και πολλά χρόνια, όμως μας φαινόταν φοβερά ενδιαφέρον να συμπεριλάβουμε το χάσμα των γενεών και συνάμα να προσπαθήσουμε να το γεφυρώσουμε.
Υπάρχουν έργα ή δημιουργοί που είχες σαν σημεία αναφοράς ή που, απλώς, αγαπάς πολύ και έχεις πάντα στο μυαλό σου;
Αν πρέπει να πω ότι είχα μία ταινία ως αναφορά στο μυαλό μου όταν δουλεύαμε το απαρατάτεμε, αυτή είναι το «Green Book» (2018). Προσπάθησα να μελετήσω τη σχέση των δυο εκείνων πρωταγωνιστών που επίσης τους χωρίζει ένα μεγάλο χάσμα, ενώ συνάμα η κινηματογράφηση της ιστορίας είναι εκπληκτική. Αγάπησα πολύ τις λεπτές γραμμές της συμφιλίωσής τους και ήθελα πολύ να μπορέσω να συμπεριλάβω και εγώ παρόμοια στοιχεία στην ταινία μας.
Υπάρχουν πολλές ταινίες που αγαπώ βαθιά και με εμπνέουν να κάνω σινεμά όλο και περισσότερο και φυσικά πάντα τις κουβαλάω μέσα μου γιατί εκείνες με ορίζουν ως καλλιτέχνιδα. Ωστόσο κάθε έργο σου δίνει και από ένα διαφορετικό στοιχείο/εργαλείο να δουλέψεις, κάποιο διαφορετικό ερέθισμα να παίξεις και να πειραματιστείς.
Είναι ενδιαφέρον ότι η ιστορία αυτή κεντράρεται ως μια δυναμική ανάμεσα σε δύο διαφορετικές γενιές. Πώς δούλεψες την κινηματογραφική γλώσσα για να παίξεις με αυτή τη δυναμική;
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα για εμένα στη δημιουργία μιας ταινίας είναι οι αναπαραστάσεις. Πιστεύω πως μια μεγάλη ευθύνη βαραίνει τους δημιουργούς -και καλώς- γιατί ο κινηματογράφος, ως ένα εκπαιδευτικό μέσο, μπορεί να εκπαιδεύσει τα κοινά προς ένα καλύτερο μέλλον. Συγκεκριμένα, οι αναπαραστάσεις αντιλήψεων γύρω από κοινωνικά θέματα είχαν για εμάς τεράστια αξία. Μπλέξαμε το παράδοξο με το πραγματικό και προσπαθήσαμε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα σαν να είναι αυτονόητα.
Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπαραστάσεων, το βάρος ήθελα εξαρχής να πέσει στην υποκριτική.
Η απεικόνιση των γενεών βρισκόταν καθαρά πάνω στους χαρακτήρες μας και την ενσάρκωσή τους. Αφού είχαμε μία καλή πρώτη ύλη με το σενάριο και τους διαλόγους, προσπαθήσαμε με τα παιδιά να εξελίξουμε το ερμηνευτικό κομμάτι ώστε να προσωποποιήσουμε με όσο λιγότερη γενίκευση γίνεται την εκάστοτε γενιά, δίνοντάς της μια πιο πολύπλευρη προσέγγιση και αποφεύγοντας μια επίπεδη και μονοδιάστατη αναπαράσταση.
Ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία κι η πιο μεγάλη ανακάλυψη/διαπίστωση που είχες πάνω σε αυτό;
Η μεγαλύτερη δυσκολία βρισκόταν στην αυταπάρνηση. Σε κάθε βήμα υπήρχε μια αμφιβολία «γιατί κάνω αυτή την επιλογή;». Όσο καλύτερη απάντηση έδινα στην εαυτή μου, τόσο πιο ασφαλής ένιωθα για το επόμενο βήμα. Αλλά αυτές οι «καλές απαντήσεις» δεν ήταν και τόσο συχνές. Κι αυτό σε οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην αναζήτηση του ιδανικού.
Η μεγαλύτερη διαπίστωση, όμως, δεν ήταν το κλισέ «άκου το ένστικτό σου». Ήταν πόσο μπροστά σε πάνε οι άνθρωποι γύρω σου και η ενέργειά τους. Μέσα από αυτή την εξελικτική διαδικασία συνειδητοποιούσα με ολοένα μεγαλύτερη χαρά πόσο τυχερή ήμουν για την ομάδα με την οποία δημιουργούσαμε το πρότζεκτ. Και πέρα από αυτούς, υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι που μας στήριξαν μέσω της καμπάνιας, του πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, των κοινοποιήσεων κλπ. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ανεκτίμητης δύναμης που λέγεται ενότητα. Ενότητα για να γίνουν τα όνειρα αληθινά, για να κάνουμε σινεμά. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να παλεύεις μόνος για να γίνει κάτι σπουδαίο. Το πιο σπουδαίο βρίσκεται στο μαζί.
Πώς ήταν η συνεργασία με τους ηθοποιούς ώστε να σχηματίσουν τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους;
Με τον Δημήτρη και την Υρώ κάναμε τόσες πολλές πρόβες που χάσαμε το μέτρημα από πολύ νωρίς. Από την αρχή αποφασίσαμε ότι θέλουμε να πλάσουμε δύο νέους χαρακτήρες από τον πυρήνα τους και να δημιουργήσουμε έναν δεσμό αληθινό και ατόφιο. Γι’ αυτό οι πρόβες μας ήταν συχνές, πολυμορφικές και με έναν τρόπο εξερευνητικές. Περάσαμε πολλές ώρες όλ@ μαζί. Να γελάμε, να κλαίμε, να γνωριζόμαστε, να πίνουμε μπύρες. Αυτός ο προσωπικός δεσμός έχτισε μια εμπιστοσύνη που μας επέτρεψε να αλληλοϋποστηριζόμαστε. Και από εκεί γεννήθηκαν οι χαρακτήρες μας και η σχέση τους.
Πες μας για τις προκλήσεις που είχατε να αντιμετωπίσετε ως σπουδαστική παραγωγή. Πώς τις ξεπέρασες και ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που νιώθεις πως πήρες;
Σίγουρα η μεγαλύτερη δυσκολία ξεκινάει από το γεγονός ότι ως σπουδαστική παραγωγή, δεν έχεις πάντα τους πόρους για να λύσεις άμεσα τα προβλήματα. Αυτό κατευθείαν μας έβαζε σε μια δημιουργική διαδικασία να βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις, διατηρώντας το πρότζεκτ στο επίπεδο που θέλαμε. Το πιο όμορφο μάθημα που πήρα ήταν η συναδελφική αλληλεγγύη. Πάντα καταφέρναμε να ξεπερνάμε ό,τι προέκυπτε, χάρη στη διάθεση, τη συνεργασία και το μεράκι της ομάδας. Αν το πω με μια παραλλαγή της παροιμίας «όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», στη δική μας περίπτωση είναι «όποιος δεν έχει λεφτά, έχει μεράκι».
Τι να περιμένουμε από εσένα στη συνέχεια; Τι βλέπεις ή ελπίζεις για τα επόμενά σου βήματα;
Θέλω να συνεχίσω να κάνω σινεμά. Όσο δύσκολο είναι να ζεις από τον κινηματογράφο, άλλο τόσο αδύνατο είναι να τον αποχωριστείς. Οι στόχοι μου συνδέονται πάντα με νέες ταινίες και projects που αναπτύσσονται. Με την ομάδα δουλεύουμε ήδη στη συγγραφή του επόμενου βήματος και ελπίζω να υπάρξει μια καινούρια ταινία σύντομα. Σαν δημιουργός, ανυπομονώ για την επόμενη κωμωδία μας, σαν «θεατής» ανυπομονώ για το πρώτο μας μιούζικαλ.
