Όταν η πρώτη σου μεγάλου μήκους ταινία κερδίσει συγκρίσεις με ονόματα όπως του Μίκαελ Χάνεκε, του Ούλριχ Ζάιντλ και του Γκασπάρ Νοέ, τότε είναι σίγουρο πως έχεις το λιγότερο σοκάρει. Κι όταν καταφέρνεις να μετουσιώσεις το σοκ σε κάτι πιο ουσιαστικό, πέρα από την κενή πρόκληση και το αναλώσιμο ιντερνετικό hype του δεκαλέπτου, τότε το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο σε μετατρέπει αυτομάτως σε έναν πολλά υποσχόμενο δημιουργό, ικανό να ταράξει ακόμα περισσότερο τα νερά στο μέλλον. 

Οι «Διακοπές Πολυτελείας» της Σουηδέζας Ιζαμπέλα Έκλοφ είναι μια τέτοια ταινία. Όχι μόνο για την διαβόητη σκηνή στα μισά, την οποία δε θα αποκαλύψουμε για να διατηρηθεί ακέραιος ο αντίκτυπός της, αλλά κυρίως για τον φανερό ή αφανή τρόπο με τον οποίο αυτή οδηγεί στο τελευταίο πλάνο, μια σχεδόν προαναγγελθείσα απόλυτη επικράτηση της τοξικότητας ενός εκμαυλιστικού περιβάλλοντος.

Η Σάσα πηγαίνει στο ειδυλλιακό Μπόνρουμ, δημοφιλές τουριστικό θέρετρο για πολλούς Ευρωπαίους, αποφασισμένη να ζήσει τις διακοπές της ζωής της. Θέλει να απολαύσει τον ήλιο και τη θάλασσα, να ζήσει την ανεμελιά ενός καλοκαιριού, συντροφιά με τον μαφιόζο γκόμενό της και τα μέλη της συμμορίας του. Όλα είναι τζάμπα, αγνοεί όμως το τίμημα. Γιατί μπορεί εκείνη να νομίζει πως είναι η πριγκίπισσα του παραμυθιού (της) και πως έχει πιάσει την καλή με έναν τύπο που της χαρίζει ακριβά κοσμήματα και την πηγαίνει βόλτα με το πανάκριβο κάμπριο αυτοκίνητό του, σύντομα όμως θα βιώσει τον εξευτελισμό και την κακοποίηση. Λεκτική, σωματική, ψυχολογική.

Η Έκλοφ δεν προσφέρει εύκολες ή προφανείς απαντήσεις. Δεν λυπάται, ούτε συμπάσχει, αλλά παρακολουθεί με κλινικότητα, με μια ψυχρή πλανοθεσία που οδηγεί στη συναισθηματική απονέκρωση. Μετατρέπει το εκτυφλωτικό φως του ήλιου σε ένα σκοτεινό σύμπαν, όπου η αθωότητα και η αφέλεια της κεντρικής της ηρωίδας κρύβουν τελικά κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από την θυματοποίηση, ένα αμοραλιστικό βόλεμα και μια μακάρια ευδαιμονία που ελλοχεύουν πίσω από το κενό και αδιαπέραστο βλέμμα της Σάσα. Όταν μάλιστα εκείνη γνωρίσει έναν Ολλανδό τουρίστα, είναι νομοτελειακό ότι αυτό το ερωτικό τρίγωνο θα οδηγηθεί στο έγκλημα. Το ποιος θα είναι το θύμα και ποιος ο θύτης δίνει ακόμα μια αναπάντεχη τροπή στην ιστορία.

Με κύριο ατού την γενναία ερμηνεία–αποκάλυψη της Βικτόρια-Κάρμεν Σόνε και με τα οπτικά θέλγητρα του καλοκαιρινού μεσογειακού τοπίου να αιχμαλωτίζουν αναμενόμενα το μάτι, το «Διακοπές Πολυτελείας» είναι σίγουρο ότι θα σοκάρει και θα προκαλέσει συζητήσεις, όπως έκανε άλλωστε και σε όλα τα φεστιβάλ στα οποία προβλήθηκε. Οι διακοπές είναι τελικά ένα ολότελα διαφορετικό state of mind.