Κινηματογραφικό πορτρέτο της ζωής δύο αγελάδων γαλακτοπαραγωγής, που μας φέρνει πιο κοντά στην ομορφιά τους αλλά και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, κάνοντάς μας να αναγνωρίσουμε όχι με ρομαντικό, αλλά με ρεαλιστικό τρόπο, όλα όσα εκείνες μας προσφέρουν.

Το μοναδικό ντοκιμαντέρ της κορυφαίας Βρετανίδας δημιουργού Άντρεα Άρνολντ («American Honey», «Fish Tank», «Big Little Lies») μάς φέρνει σε απόσταση αναπνοής από την καθημερινότητα μιας αγελάδας και υπόσχεται να συνταράξει τον τρόπο που βλέπουμε τα ζώα και τα όσα πολύτιμα αυτά μας παρέχουν.

Σε ένα τόσο προσωπικό φιλμ ο πρώτος λόγος περνάει εκ των πραγμάτων στη δημιουργό, κι έτσι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχει να πει η ίδια η Άρνολντ για τη γέννηση αλλά και την εκτέλεση ενός τόσο δύσκολου και φιλόδοξου κινηματογραφικού πρότζεκτ.

«Όποτε νιώθω προβληματισμένη ή εξαντλημένη απ’ τη ζωή, στρέφομαι στη φύση, που πάντα με προσγειώνει και με κάνει να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Κανείς δεν μου το έμαθε αυτό. Ήρθε φυσικά, σαν έμφυτη γνώση. Μεγάλωσα στο Βόρειο Κεντ της Αγγλίας, σε ένα κτήμα στη μέση του πουθενά, έπαιζα έξω όσο και όποτε ήθελα, κι έτσι αγάπησα τα έντομα και τα πουλιά, τα ζώα και τα φυτά.

Στα 18 μου έφυγα να ζήσω στο Λονδίνο και η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Η πόλη και η πίεση της ενήλικης ζωής άλλαξαν τη σχέση μου με τη φύση, που δεν ήταν πια τόσο εύκολα προσβάσιμη. Προσπάθησα να φεύγω εκτός πόλης όσο συχνότερα μπορούσα, υιοθέτησα ένα αδέσποτο σκυλί, είχα γάτες. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να νιώθω και πιο αποκομμένη από τη φύση. Κοιτούσα τα ζώα έξω από το παράθυρο του τραίνου ή του αυτοκινήτου μου όταν ταξίδευα, κι ένα από αυτά που έβλεπα συχνότερα ήταν αγελάδες που έβοσκαν σε πράσινα λιβάδια. Βουκολικές, γαλήνιες, ρομαντικές, σαν πίνακας.

Αναρωτιόμουν πώς ήταν η καθημερινότητά τους, και η ταινία «Αγελάδα» προέκυψε από αυτή την περιέργεια. Οι αγελάδες είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και μας παρέχουν πολλά, αλλά εγώ δεν ένιωθα καμία σύνδεση μαζί τους και θέλησα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, μια διεθνής ομάδα επιστημόνων υπέγραψε τη Διακήρυξη του Cambridge για τη Συνείδηση, σύμφωνα με την οποία τα ζώα έχουν συνείδηση και αντίληψη στο βαθμό που έχουν και οι άνθρωποι.

Τι σημαίνει αυτό; Νιώθουν πόνο, φόβο, επιθυμία, θυμό, στοργή, απώλεια, θυμό, ενσυναίσθηση, όπως οι άνθρωποι; Έχουν προσωπικότητες; Όσα ζώα έχω συναναστραφεί στη ζωή μου ήταν ξεχωριστά, υπήρχαν πράγματα που τους άρεσαν ή δεν τους άρεσαν. Ισχύει το ίδιο με τα ζώα με τα οποία τρεφόμαστε, όπως οι αγελάδες;

Αναρωτήθηκα αν θα παρατηρούσαμε κάτι απ’ αυτά εάν παρακολουθούσαμε τη ζωή μιας αγελάδας. Δεν θέλησα να μπω στις σκέψεις της ή να ισχυριστώ ότι έχει ανθρώπινα αισθήματα. Ήθελα απλώς να δω τις αντιδράσεις της στην καθημερινότητα, μέσα στην ομορφιά, τις προκλήσεις και την ωμότητά της. Οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής εργάζονται σκληρά και περνάνε τη ζωή τους να γεννάνε και να βγάζουν γάλα. Γεννούν δέκα με είκοσι πουλάρια, και κάθε φορά τα αποχωρίζονται μετά τη γέννα ώστε να πάρουμε εμείς το γάλα τους.

Κάποτε σε μια παραλία της Δανίας, χρησιμοποιώντας ένα κλαδί προσπαθούσα να ξανασπρώξω στη θάλασσα τσούχτρες που τις είχε ξεβράσει το κύμα, κι ένα ζευγάρι που περνούσε μού είπε “Μην ασχολείσαι, άσ’ τες να πεθάνουν, είναι ο κύκλος της ζωής”. Κι εγώ απάντησα αυθόρμητα “Το ξέρω, αλλά κι εγώ είμαι μέρος του κύκλου της ζωής, και τις βάζω πίσω”. Είμαστε η φύση. Βρισκόμαστε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε ζώα, με ζωώδη ένστικτα. Το να το αρνούμαστε και να απομακρυνόμαστε από αυτό, είναι επικίνδυνο για εμάς.

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, και η σχέση μας με τα εκατομμύρια μη-ανθρώπινες ζωές, είναι μέρος της ύπαρξής μας. Έφτιαξα την «Αγελάδα» για να μιλήσω ακριβώς για αυτό».