Βρισκόμαστε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, σε ένα στολισμένο σπίτι στο Λονγκ Άιλαντ, όπου μια πολυπληθής οικογένεια ιταλοαμερικανών συναντιέται για το τραπέζι της παραμονής των Χριστουγέννων. Το σπίτι ανήκει στη γιαγιά της οικογένειας, μια κλασική μητριαρχική φιγούρα στο αμερικάνικο σινεμά, η οποία ετοιμάζεται να ανακοινώσει ότι πρόκειται να πουλήσει το σπίτι. Τα μέλη της οικογένειας θα αντιδράσουν διαφορετικά σ’ αυτό το νέο, καθώς θα συνειδητοποιήσουν πως αυτά μάλλον θα είναι τα τελευταία Χριστούγεννα στο πατρικό τους.

Η ταινία «Τα Τελευταία Χριστούγεννα στο Πατρικό μας» είναι φτιαγμένη από όλα εκείνα τα πράγματα που συνθέτουν το αίσθημα της νοσταλγίας που συνήθως νιώθουμε τις γιορτές. Τα ζεστά φώτα, τα πρόσωπα και οι σκόρπιες ομιλίες, τα φαγητά που πηγαινοέρχονται χωρίς σταματημό, την παγωνιά που υπάρχει μόνο έξω, σαν φόντο στη ζεστασιά του «μέσα». Με αυτή την έννοια, το φιλμ του Τάιλερ Ταορμίνα θα μπορούσε να είναι μια κλασική χριστουγεννιάτικη ταινία που βλέπεις τα μεσημέρια μετά το υπερβολικά πολύ φαγητό περιμένοντας να σε πάρει- αναπόφευκτα- ο ύπνος. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι είναι αυτή ακριβώς η ταινία και- την ίδια στιγμή- δεν είναι.

Είναι εξαρχής φανερό ότι ο Ταορμίνα βασίζεται στις δικές του αναμνήσεις, κοιτάζει πίσω στα Χριστούγεννα των εφηβικών του χρόνων και τα αναπολεί με τη ζεστή αφέλεια, το αποσπασματικό χάος και των μαξιμαλισμό των γιορτινών οικογενειακών συναντήσεων. Απορρίπτοντας την αφηγηματική συνοχή προς χάριν μιας ιμπρεσιονιστικής καταγραφής μικρών επεισοδίων από το πολύβουο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, μας μεταφέρει στο δικό μας υποσυνείδητο, στα δικά μας Χριστούγεννα με τους γονείς, τους παππούδες μας, όσους είναι ακόμη εδώ και όσους έφυγαν.

Ακόμα και η απόφασή του να συμπεριλάβει στο cast της ταινίας τους απογόνους σπουδαίων σκηνοθετών της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ (μιλάμε, φυσικά, για τη Φραντσέσκα Σκορσέζε και τον Σόγιερ Σπίλμπεργκ) συνηγορεί στη νοσταλγική της διάθεση. Σαν ένας μικρός αποχαιρετισμός σε μια εποχή του σινεμά που χάθηκε, μαζί με μια ελπίδα ότι θα έρθει μια καινούρια, εξίσου συναρπαστική.
 

Στο τέλος, αν έπρεπε να πούμε μόνο μια λέξη για τα «Τελευταία Χριστούγεννα στο Πατρικό μας», αυτή θα ήταν «νοσταλγία». Αυτή η ομηρικής έμπνευσης λέξη που σκαρφίστηκε κάποτε ένας Ελβετός γιατρός για να περιγράψει πώς ένιωθαν οι Ελβετοί μισθοφόροι που ζούσαν χρόνια μακριά από το σπίτι τους. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που έχει τόσο πόνο και μελαγχολία αλλά και τόση ζεστασιά και ονειρεύεται μια επιστροφή σε κάτι που δεν έχουμε πια και, μάλλον, δεν θα ξαναέχουμε ποτέ.