Στις αρχές του Δεκεμβρίου, μια φωτογραφία που χωρίς τη λεζάντα της δεν έδειχνε σημαντική, έκανε το γύρο του διαδικτύου. Σε ένα δωμάτιο υπήρχε στοιβαγμένη μια σειρά από tablets που, όπως αποκαλύφθηκε, χρησιμοποιούσε νοσοκομείο στη Μασαχουσέτη ώστε οι ασθενείς στις ΜΕΘ να αποχαιρετούν τους συγγενείς τους μέσω βίντεο όταν πλέον η μάχη τους με τον κορονοϊό δεν μπορούσε να πάρει αντίστροφη πορεία. Η χρήση τους ήταν αναγκαία καθώς υπήρχαν πολλές περιπτώσεις ασθενών που έμπαιναν στο νοσοκομείο προληπτικά, θεωρώντας ότι θα ξαναβγούν σύντομα και όχι μόνο δεν θα έβγαιναν αλλά τους απαγορευόταν η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο ως το τέλος της ζωής τους.

Ο πρώτος συνειρμός όσων έβλεπαν τη φωτογραφία ήταν η εικόνα μιας βιντεοκλήσης στην οποία ένας άνθρωπος αποχαιρετά έναν αγαπημένο του καθώς δε θα είναι ζωντανός για πολύ καιρό ακόμη. Και ο δεύτερος είναι τι ακριβώς μπορείς να πεις σε μια τέτοια συνομιλία. Ό,τι και αν πεις, αργότερα μπορεί να σου φαίνεται λάθος ή λίγο. Και είναι τόσο απάνθρωπα απόλυτο αυτό που συμβαίνει μετά την κλήση που σχεδόν ακυρώνει τον χρόνο ανάμεσα στο τέλος της και στο μοιραίο. Για τα δύο μέλη της κλήσης, το κουμπί που ολοκληρώνει τη συνομιλία γίνεται αυτόματα το κουμπί του θανάτου. Ένα κουμπί που σε έναν άλλον κόσμο, κινηματογραφικό, κάποιοι το ψάχνουν αρκεί να έχουν παρέα σε αυτή την αναζήτηση.

Ο φόβος γύρω από τη σκέψη του να πεθαίνεις μόνος δεν είναι βέβαια κάτι που εμφανίστηκε στην εποχή του Covid-19, απλά η ταχύτητα με την οποία ο πλανήτης βρέθηκε να μετρά πτώματα επέφερε τέτοιες εικόνες για τις οποίες δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις πικρά. Το κωμικοτραγικό πάντα συνόδευε την προσέγγισή μας στο θάνατο σε στιγμές όπου αντιλαμβανόμαστε το μικρό μας μέγεθος απέναντι στο διαφαινόμενο τέλος που ανάλογα με τα πιστεύω του καθενός μπορεί να τον οδηγήσει σε έναν καλύτερο ή χειρότερο κόσμο. Για το τελευταίο μπορεί να παίζουν ρόλο πολλά πράγματα, από τα πεπραγμένα μας στη Γη, ως τις διαθέσιμες θέσεις.

Στην αρχή της ισραηλινής ταινίας «Το Πάρτι του Αποχαιρετισμού», μια ηλικιωμένη γυναίκα που έχει βαρεθεί τις θεραπείες που της παρατείνουν τη ζωή για λίγο αλλά δεν την γιατρεύουν και δεν βελτιώνουν την καθημερινότητά της, σκέφτεται να αυτοκτονήσει και ένα ζευγάρι φίλων της λαμβάνει μέτρα. Πειράζουν το τηλέφωνό τους ώστε η φωνή να μοιάζει να ακούγεται από το υπερπέραν και της τηλεφωνούν λέγοντας πως είναι ο …Θεός που απλά πήρε να την ενημερώσει ότι αυτό τον καιρό δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στον παράδεισο και καλό θα είναι να περιμένει λίγο. Το κόλπο τους δείχνει να πιάνει αλλά και εκφράζει από την αρχή τη θέληση του φιλμ να βρεθεί κάπου ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο και να εξερευνήσει με χιούμορ αυτό το αμήχανο πεδίο, θεωρώντας πως ο θάνατος έρχεται όταν ουσιαστικά πληροφορούμαστε το μοιραίο και η διαχείριση αυτής της πληροφορίας μπορεί να τον ξεγελάσει.

Γυρισμένο το 2014, το «Πάρτι του Αποχαιρετισμού» εκτυλίσσεται μέσα σε έναν οίκο ευγηρίας όπου μια μικρή παρέα πολυμήχανων χαρακτήρων φτιάχνει μια συσκευή που επιτρέπει σε ασθενείς που θέλουν να τερματίσουν ανώδυνα τη ζωή τους, να πατήσουν μόνοι τους το κουμπί του τέλους. Η ομάδα θεωρεί πως κάνει κάτι καλό και παράλληλα με τη διακριτική παρουσία των μελών της την ώρα της πράξης, προσφέρει μια τελευταία συντροφιά σε αυτόν που πατά το κουμπί. Σύντομα όμως ανακαλύπτει πως έχει ζήτηση μέσα στον οίκο ενώ οι ισορροπίες της διαλύονται όταν υπάρχει η πιθανότητα η συσκευή να χρησιμοποιηθεί για ένα από τα μέλη της.

Η αφήγηση καταφέρνει ως το τέλος της να πετύχει μια γλυκιά ισορροπία ανάμεσα στο μακάβριο χιούμορ και το συναίσθημα, εναλλάσσοντας σπαρταριστά περιστατικά με πικρές εξομολογήσεις. Κυρίως, δεν διστάζει να είναι ένα φιλμ για το θάνατο, φροντίζοντας να είναι τόσο αστείο ώστε να το πάρουμε στα σοβαρά αλλά και τόσο σοβαρό ώστε να το αντιμετωπίσουμε με χιουμοριστική διάθεση, πατώντας στο τέλος του κι εμείς ένα κουμπί ώστε να συνεχίσουμε τη ζωή μας ελπίζοντας για το καλύτερο. Το Cinobo το παρουσιάζει την τελευταία μέρα του χρόνου, ως μια απροσδόκητη επιλογή για μια απροσδόκητη χρονιά που ξεκίνησε όπως όλες οι προηγούμενες, μέχρι που συνδέθηκε με τον θάνατο όσο καμία άλλη μέσα στον 21ο αιώνα.