Η Κασάντρ είναι 26 χρονών, αεροσυνοδός. Φοράει το βαρύ της μέικαπ, πιάνει τα μαλλιά της αψεγάδιαστα. Δεν έχει καμιά ατέλεια, καθώς εξυπηρετεί τους επιβάτες μιας low cost από εκείνες που συχνά θα βλαστημήσουμε, επειδή είναι στενές οι θέσεις, επειδή είναι μεγάλες οι ουρές, επειδή δε μπορείς να πάρεις μαζί σου ούτε ένα έξτρα τσαντάκι.
Τα ξέρει όλα αυτά η Κασάντρ. Όλοι εξάλλου στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
Μέσα της, βράζει κι εκείνη.
Και ξεδίνει. Ζει μια ζωή από πτήση σε πτήση κι από πάρτυ σε πάρτυ. Καμία άγκυρα. Καμία έγνοια. Στο Tinder εμφανίζεται ως «carpe diem». Άδραξε τη μέρα δηλαδή, αλλά όχι με τον ψυχωμένο τρόπο που το εννοούσε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Το carpe diem της Κασάντρ έρχεται περισσότερο ως μανιακή απόγνωση παρά ως έμπνευση. Μπορεί κι αλλιώς; Όταν ζει σε ένα κόσμο όπου το «άδραξε τη μέρα» καταλήγει να ένας ασφυκτικός μονόδρομος;
Στην ύστερη περίοδο του καπιταλισμού, έτσι κι αλλιώς όλοι μέρα με τη μέρα ζούμε. Όταν νιώθεις πως τα πάντα μπορεί να καταρρεύσουν ανά πάσα στιγμή και πως δεν υπάρχει μια σταθερά, μια άγκυρα, ένα σημείο από το οποίο ό,τι κι αν πάει στραβά, θα μπορείς να επιστρέψεις εκεί για να αρχίσεις ξανά, αντί εκ του μηδενός.
Carpe diem. Δε μοιάζει με εμψυχωτική συμβουλή, αλλά με αδιέξοδο. Με μονόδρομο. Με μονόδρομο αδιέξοδο.