O Άντονι Τσεν, με καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, κέρδισε με την πρώτη του ταινία Ilo Ilo το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών με πρόεδρο της επιτροπής την μεγάλη Ανιές Βαρντά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε ανάμεσα στους 10 καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες σύμφωνα με το Variety. Αφού εργάστηκε ως παραγωγός για αρκετά χρόνια επέστρεψε το 2019 με τη δεύτερη ταινία του «Η Εποχή της Βροχής» που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα Platform του Φεστιβάλ Τορόντο. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Τορίνο, έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε επίσης στα Φεστιβάλ Λονδίνου, Βανκούβερ, Γκέτεμποργκ, Μακάο (2 Βραβεία) ενώ η πρωταγωνίστρια κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα πολύ σημαντικά βραβεία για ταινίες από όλη την Ασία, Golden Horse Awards.

Η Εποχή της Βροχής αφηγείται την ιστορία μιας σαραντάρας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας που μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Ο Άντονι Τσεν ξεπερνώντας κάθε είδους στερεότυπα και συχνά με απρόσμενο χιούμορ, καταγράφει τη συγκινητική, σπάνιας λεπτότητας μετεωρική συνάντηση δύο μοναχικών, εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που μέσα από την ανάγκη τους για επαφή και τρυφερότητα, βλέπουν τις ως τότε ταυτότητές τους να ανατρέπονται και έρχονται αντιμέτωποι ο καθένας με τη δική του ενηλικίωση.

Μιλώντας ο ίδιος για τις δικές του εμπειρίες που τον οδήγησαν στο να πραγματοποιήσει την ταινία, ανέφερε:

«Με ενδιέφερε πάντα να εξερευνώ γυναικείους χαρακτήρες. Στο ντεμπούτο μου Ilo Ilo, μίλησα για τη μητρότητα και το μητρικό ένστικτο. Η Εποχή της Βροχής προχωράει την εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας ένα βήμα πιο πέρα. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα για μια γυναίκα που κοντεύει τα σαράντα και θέλει απελπισμένα να κάνει δικό της παιδί. Στο σενάριο την περιέγραψα ως “μια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα”. Μια γυναίκα που χάνει τον εαυτό της υπό την πίεση των προσδοκιών της μοντέρνας εργαζόμενης γυναίκας και ευσυνείδητης συζύγου.

Για μένα, Η Εποχή της Βροχής είναι ένα τρυφερό πορτρέτο μιας γυναίκας, της οποίας η αξία δεν έχει αναγνωριστεί στο εργασιακό και οικογενειακό της περιβάλλον, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού της. Υπάρχει ένας σιωπηλός δυναμισμός μέσα της καθώς παλεύει μέσα στη ζωή με αξιοπρέπεια και χάρη.

Τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το σχέδιο συνδέθηκε μαζί μου με ένα πιο προσωπικό τρόπο, καθώς η σύζυγός μου κι εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας προκλήσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια οικογένεια. Οι ενέσεις, τα χάπια, οι επισκέψεις στο νοσοκομείο, τα δάκρυα, ο θυμός, η απογοήτευση, ήταν πια οικογενειακά τελετουργικά για μένα. Παρά τον κόπο και τις δυσκολίες, η εμπειρία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά μου να πραγματοποιήσω αυτή την ταινία.

Όσο κι αν προσπαθούμε να προοδεύσουμε προς μία ισότιμη κοινωνία, φαίνεται ότι παντού στον κόσμο, όπως και στη Σιγκαπούρη, υπάρχουν αόρατες γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, βασισμένες στα χρήματα, την καταγωγή και την τάξη. Υπήρχε πάντα ένας ελιτισμός από όσους έχουν εκπαιδευτεί με το αγγλικό σύστημα και μιλούν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά. Στη σημερινή Σιγκαπούρη το κύμα νέων μεταναστών από την Κίνα, έχει οδηγήσει πολλούς ντόπιους να διαχωρίζουν τον εαυτό τους μέσω της ικανότητάς τους να μιλούν Αγγλικά. Ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος όσον αφορά την ιδέα της τάξης και της καταγωγής στην αληθινή ζωή αλλά και στη δουλειά μου. Η απεικόνιση των λεπτομερειών αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι της σκηνοθεσίας μου, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, κοιτάζουν γύρω τους, κινούνται στον χώρο, όλα αυτά αποκαλύπτουν πάρα πολλά για το από πού έρχονται και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα πιο περίπλοκες από όσο νομίζουμε. Οι γραμμές σίγουρα μπλέκονται στην σχέση του Γουέι Λουν και της δασκάλας του. Είναι η Λινγκ η ιδανική ερωμένη ή μια αντικαταστάτρια μητέρα; Είναι ο Γουέι Λουν ένας αντικαταστάτης του απόντα συζύγου ή του γιου που πάντα ήθελε να αποκτήσει; Πάντα ένιωθα ότι τα συναισθήματά μας, μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα πηγαίναμε. Αυτή η ασάφεια στους ανθρώπινους δεσμούς και στην επικοινωνία μεταξύ τους μου κινεί πάντα το ενδιαφέρον.»