Με το σεξ να έχει αποτελέσει στο παρελθόν –και με κάποιο τρόπο να συνεχίζει να αποτελεί– το μεγαλύτερο ίσως ταμπού στο σινεμά, η βιογραφία ενός ανθρώπου συνδεδεμένου με τη σεξουαλική συμπεριφορά του ανθρώπου, πάντα θα είχε ένα κάποιο μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την οποιαδήποτε άλλη τυπική βιογραφία του σινεμά.

Στις αρχές των 00s, έχοντας μόλις κερδίσει Όσκαρ για το σενάριο του «Θεοί και Δαίμονες», ο Μπιλ Κόντον είχε ήδη αποφασίσει ποιο θα ήταν το επόμενο πρότζεκτ του. Μια παραγωγός είχε δώσει στον Κόντον μια βιογραφία του Κίνσεϊ, πιστεύοντας πως θα έκανε καλό αντικείμενο για μελλοντική ταινία, κι ο Κόντον φαίνεται πως συμφώνησε. Διάβασε το βιβλίο, αλλά δεν έμεινε εκεί, κάνοντας και τη δική του έρευνα, και συνθέτοντας τα στοιχεία της βιογραφίας και όσων ο ίδιος ανακάλυψε και διαπίστωσε, έγραψε το σενάριο.

«Ο Κίνσεϊ είναι ένας τρομερά περίπλοκος χαρακτήρας», λέει ο σκηνοθέτης πίσω στο 2002. «Ένας επιστήμονας που πέρασε 20 χρόνια ως βιολόγος και είχε μια ιδιοφυή αλλά απλή ιδέα η οποία είναι ριζοσπαστική ακόμα και σήμερα – πως κανενός ανθρώπου η σεξουαλικότητα δεν είναι ίδια με ενός όλου και πως όλοι μας βασανιζόμαστε από αυτό που θεωρείται σεξουαλικά νορμάλ».

Μια ιδέα τόσο απλή, τόσο αυταπόδεικτη, και που όμως με κάποιο απίθανο τρόπο καταφέρνει να βασανίζει και να ζορίζει την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες. Υπάρχει εποχή που μια τέτοια ιστορία δεν είναι επίκαιρη;

Ο Άλφρεντ Τσαρλς Κίνσεϊ πάντως έζησε τη δική του εποχή στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ιδρύοντας το 1947 το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Ερευνών στο πανεπιστήμιο της Ιντιάνα στις ΗΠΑ– ινστιτούτο που σήμερα φέρει τιμητικά το όνομά του. Έγραψε τις έρευνες «Sexual Behavior in the Human Male» και «Sexual Behavior in the Human Female», που αποτέλεσαν τη βάση για τη λεγόμενη κλίμακα Κίνσεϊ, στην οποία η σεξουαλικότητα του ατόμου καθορίζεται σε ένα φάσμα όπου η απόλυτη ετεροφυλοφιλία κι η απόλυτη ομοφυλοφιλία είναι απλώς τα δύο άκρα, και τίποτα παραπάνω. Σίγουρα όχι μονόλιθοι.

Τα κείμενά του προκάλεσαν τεράστιες αντιδράσεις τα 40s και τα 50s και συνέχισαν να τις προκαλούν για δεκαετίες μετά το θάνατό του, το 1956. Όμως η δουλειά του, η έρευνά του κι η κλίμακά του φυσικά, αποτέλεσαν απόλυτα επιδραστικές ιδέες στην κουλτούρα και την κοινωνία.

Κι είναι αυτό ακριβώς που συναρπάζει τον Κόντον σε αυτή την ιστορία, η ιδέα δηλαδή μιας τόσο απλής σκέψης που δημιουργεί τόσο μεγάλες σεισμικές δονήσεις στην κοινωνία. Γιατί; Τι βρίσκεται πίσω από αυτές τις αγκυλώσεις και τους φόβους μας – ας μην φτάσουμε καν στα μίση. Η ταινία παίρνει τη μορφή μιας συνέντευξης στην οποία ο Κίνσεϊ μιλά για τη δική του σεξουαλικότητα, καθώς εμείς ακολουθούμε την ιστορία του μέσα από διάφορα φλάσμπακ και σκέψεις.

Τον Κίνσεϊ παίζει ο Λίαμ Νίσον, ο οποίος δηλώνει πως συναρπάζεται από τα όσα έμαθε ερευνώντας τον χαρακτήρα. «Η αποστολή του Κίνσεϊ ήταν όλοι να ανεχόμαστε και να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον, κι όλη αυτή η πλούσια ταπετσαρία εμπειριών είναι κάτι που δεν είχα ποτέ μου αναλογιστεί πριν κάνω την ερευνά μου», λέει πίσω στο 2004.

«Η εποχή στην οποία ζούσε και το επίπεδο άγνοιας πραγματικά με σόκαρε. Υπάρχουν έρευνες στα 40s όπου το 95% των έφηβων αγοριών δεν ήξερε τη λέξη αυνανισμός. Η όλη φυσιολογία του σεξ, η γυναικεία περίοδος, όλα αυτά ήταν τελείως άγνωστα στα αγόρια της εποχής. Ήταν συχνό για κορίτσια στα 30s να μην ξέρουν από πού έρχονταν τα μωρά. Αυτό είχε να αντιμετωπίσει ο Κίνσεϊ, οπότε δημιούργησε το εφαλτήριο ώστε να αλλάξουν τα πράγματα. Είδε αυτό το απαίσιο κενό στην ανθρώπινη γνώση το οποίο ήθελε να γεμίσει».

«Η αμαρτία όλων είναι αμαρτία κανενός. Και το έγκλημα όλων δεν είναι καν έγκλημα», ξεκινάει την κριτική του για την ταινία, πίσω στο 2004 ο Ρότζερ Έμπερτ, που εξετάζει αυτές ακριβώς τις ριζοσπαστικές προσεγγίσεις σε σχέση με μια κοινωνία που ακόμα χρειάζεται κίνηση προς τα μπροστά.

«Η δύναμη του “Kinsey” είναι η καθαρότητα που φέρνει στον κεντρικό χαρακτήρα», γράφει. «Είναι συναρπαστικό να συναντάς κάτι τόσο πρωτότυπο, ένα πρόσωπο γεμάτο ευφυία και ακρότητες», καθώς μαθαίνουμε πως, για παράδειγμα, ο Κίνσεϊ είχε αντικειμενικοποιήσει το σεξ σε τέτοιο βαθμό που ζητούσε από το προσωπικό του να κάνουν σεξ μεταξύ τους και να καταγράφουν τα αποτελέσματα. «Αλλά ταυτόχρονα αποτυπώνει κι ένα πολιτικό και ηθικό κλίμα φόβου και καταπίεσης», συνεχίζει ο Έμπερτ.

Είναι, τελικά, αυτό που γράφει ο Α.Ο. Σκοτ, επίσης το 2004, στους New York Times, έχοντας προηγουμένως παρατηρήσει πως το φιλμ καταφέρνει ποτέ να μη γίνεται αγιογραφία, παρά την εμφανή αγάπη και θαυμασμό του Κόντον για το κεντρικό του ήρωα.

«Αναλαμβάνοντας αυτή του την έρευνα πάνω στο σεξ, ο Κίνσεϊ ουσιαστικά ξεκίνησε να καταγράφει τι είναι το φυσιολογικό, και αυτό που ανακάλυψε ήταν ένα σύμπαν παραλλαγών», γράφει ο Σκοτ. «Δημοσιεύοντας όσα ανακάλυψε, τρόμαξε ορισμένους αναγνώστες και ερέθισε άλλους, αλλά οι επιπτώσεις του έργου του, όπως παρουσιάζονται σε αυτό το ανθρώπινο και σοβαρό φιλμ, φτάνουν πολύ πιο μακριά από τη φυσιολογία των θηλαστικών ή την ανθρώπινη συμπεριφορά».

«Κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός, και κανείς μας δεν είναι μόνος.»