Με εξαιρετικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και με λεπτή ειρωνεία και υπόγεια ένταση, ο Λεόν Προυντόφσκι εξερευνά σε μια αφοπλιστικά γλυκόπικρη ταινία τη μνήμη, την εμμονή και την ανάγκη για δικαιοσύνη σε έναν κόσμο που προσπαθεί να ξεχάσει.
Ο σκηνοθέτης, εξηγεί τι ήταν αυτό που τον οδήγησε σε αυτή την τολμηρή ιδέα.
«ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ; ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ;»
Η γιαγιά μου ήταν μια πικρόχολη, οξύθυμη, αγχώδης γυναίκα. Σπάνια γελούσε, ήταν συνεχώς τεταμένη, σαν να περίμενε πάντα το επόμενο χτύπημα. Όπως πολλοί άλλοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος, δεν μπόρεσε ποτέ να αναρρώσει από το τραύμα, να συμφιλιωθεί με την απώλεια ή να ξεπεράσει την εχθρότητα της προς τους Γερμανούς.
Στο «My Neighbour Adolf» προσπάθησα να διηγηθώ ένα είδος χασιδικής παραβολής, με ένα ειρωνικό και τραγικό, εκκεντρικό χιούμορ, τόσο χαρακτηριστικό για τον εβραϊκό κόσμο πριν από το Ολοκαύτωμα. Μια παραβολή που ισορροπεί μεταξύ θλίψης και γελοιοποίησης, ρεαλισμού και παραλογισμού, έξυπνης λεπτότητας και γκροτέσκας ωμότητας.
Το «My Neighbor Adolf» εξερευνά τη φύση της εχθρότητας. Τι συμβαίνει όταν γνωρίζεις τον χειρότερο εχθρό σου και αρχίζεις να βλέπεις την ανθρώπινη πλευρά του αντικειμένου του μίσους σου; Τι γίνεται αν καταλήξεις να γίνεις φίλος του; Ή μήπως το μίσος είναι ισχυρότερο από την ανάγκη για έναν φίλο; Υπάρχει χώρος για συμφιλίωση;
Πιστεύω ότι τα ερωτήματα που θέτει αυτή η παραβολή είναι καθολικά και αιώνια και μπορούν να τεθούν για κάθε σύγκρουση, κάθε τόπο και κάθε στιγμή στην ιστορία. Και ίσως σήμερα η εύρεση των απαντήσεων σε αυτά τα ερωτήματα είναι πιο επείγουσα από ποτέ.
