Ο Νταμιάν Σαμεντί είναι ένας σκληρά εργαζόμενος άνδρας, αγαπημένος γιος και στοργικός σύντροφος. Παράλληλα, παλεύει για χρόνια με την τοξικομανία του, στηριζόμενος στην αδιάκοπη υποστήριξη που έχει από τη μητέρα του. Η βελγίδα σεναριογράφος και σκηνοθέτις Παλόμα Σέρμον-Ντάι, σκηνοθετεί τον αδερφό και τη μητέρα της, καταγράφοντας τη σχέση τους με χιούμορ και συμπόνια, και μας μιλά για την ταινία της.

«Ο Μικρός Σαμεντί γεννήθηκε από την επιθυμία μου να μετατρέψω μια σκοτεινή ιστορία σε κάτι φωτεινό. Είναι η ιστορία μιας μητέρας που δεν εγκατέλειψε τον γιο της όταν έμπλεξε με ναρκωτικά, κι ενός γιου που επιβίωσε για χρόνια, αν μη τι άλλο για να μη την απογοητεύσει. Είκοσι χρόνια αργότερα, τους συναντάμε σε αυτή την ταινία, και ανάμεσα σε γέλια και δάκρυα, η αγάπη βγαίνει νικητής. Με αυτή την ταινία θέλησα να περιγράψω σε βάθος τη σχέση τους, αυτό τον μοναδικό δεσμό που είναι τόσο δύσκολο να τον καταλάβει κανείς.

Το ντουέτο απαρτίζεται από τη μητέρα και τον αδερφό μου, την Ίσμα και τον Ντάμιεν. Ο Ντάμιεν θέλει να γίνει καλά. Η ταινία ακολουθεί το ξεκίνημα της θεραπείας του, ανάμεσα σε εξομολογήσεις στον ψυχολόγο του και συζητήσεις με τη μητέρα του πάνω από το τραπέζι της κουζίνας. Λίγο λίγο, η ενδοσκόπηση τον οδηγεί στο παρελθόν του. Ακούει τη φωνή του μικρού αγοριού που υπήρξε κάποτε, και αντιμετωπίζει τον άντρα που είναι σήμερα. Όσο εξελίσσεται η ταινία, ο Ντάμιεν και η Ίσμα πηγαίνουν από την αλληλεξάρτηση στην απελευθέρωση, ορίζουν τη σχέση τους και τις εξαρτήσεις τους, και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα ίδια μας τα όρια. Ο Ντάμιεν καταρρίπτει στερεότυπα και αμφισβητεί όλα τα κλισέ που σχετίζονται με την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.

Στο μικρό μας, οικογενειακό “χωριό” που κατοικείται από παράξενους χαρακτήρες, αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε μαζί τα βλέμματα, να απελευθερώσουμε τη φωνή μας. Ήταν επίσης ένας τρόπος για μένα να διεκδικήσω το δικαίωμά μου στην έκφραση, ανεξάρτητα από την κοινωνική μου τάξη ή τις ρίζες μου. Αυτή η ταινία, η τόσο ζωτικής σημασίας για μένα, είναι η ασυνείδητη ανάγκη που με έκανε να σπουδάσω κινηματογράφο. Η ταινία που έπρεπε να κάνω πριν κάνω οτιδήποτε άλλο, ως δώρο στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου.

Σε αυτή τη φάση, όταν σκέφτομαι τον Μικρό Σαμεντί, ακούω μόνο τα λόγια της μητέρας μου, που τα κρατώ σαν πολύτιμο δώρο: “Είναι ένα μυστικό που έπρεπε να πούμε, να το φωνάξουμε, και μετά απ’ αυτό ηρεμήσαμε”. Αυτό που μου ‘χει μείνει πια, είναι η χαρά του να βλέπω τον Ντάμιεν να προχωρά μπροστά. Αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.»