Στα πλημμυρισμένα με εργατικές κατοικίες, απομακρυσμένα βόρεια προάστια του Παρισιού, η 18χρονη Ατζά φλέγεται από την επιθυμία να βρει τη θέση της στον κόσμο. Ενώ ο αδερφός της γνωρίζει επιτυχία ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, η κολλητή της γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη influencer στα social media, και η μητέρα της παλεύει να σώσει την πατρίδα της στη Σενεγάλη, η Ατζά δεν έχει ιδέα τι προμηνύει το μέλλον της. Μια οικολογική κατάληψη στη γειτονιά της την ωθεί να πάρει θέση υπέρ ενός πιο βιώσιμου κόσμου και τη φέρνει πιο κοντά στον συμμαθητή της, Αρτούρ.

Η σκηνοθέτις Εμιλί Καρπεντιέ μιλά για το όραμα του Ορίζοντα, όπως αυτό προέκυψε μετά τη γνωριμία της με τα νέα παιδιά που θα γίνονταν οι συν-σεναριογράφοι της ταινίας: «Αυτή την αναζωογονητική ενέργεια και την προκλητική ρητορική που περιγράφει η ταινία, τα συνάντησα σε εφήβους κι έφηβες μετανάστες -κυρίως από την Αφρική- τους οποίους γνώρισα στο εργαστήρι κινηματογράφου που δίδασκα επί μια δεκαετία σε ένα δημοτικό κέντρο εκπαίδευσης. Οι εύστοχες παρατηρήσεις και το γέλιο των νέων αυτών, άλλαξαν τον τρόπο που βλέπω τη γαλλική κοινωνία.

Έχοντας μεγαλώσει με το πρότυπο της “ελευθερίας, ισότητας, αδελφοσύνης” του δημόσιου σχολείου, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αυτή η δική τους πραγματικότητα, τα μέσα δεν ήταν τα ίδια σε όλα τα σχολεία και τις συνοικίες. Κι ας μη μιλήσουμε για τον καθημερινό ρατσισμό. Με κάποιες από τις νέες γυναίκες που γνώρισα στο εργαστήρι αυτό, συνδέθηκα και εκτός του εκπαιδευτικού πλαισίου, και τις είδα να μεγαλώνουν και να μπαίνουν στην αγορά εργασίας. Δυο από αυτές, μάλιστα, έγιναν φίλες και συν-σεναριογράφοι του Ορίζοντα: οι Ασμάρ Αμπντιλά και Ντάνι Μπομού.

Η πρώτη εικόνα που είχα στο μυαλό μου για την ταινία, ήταν αυτοί οι υπέροχοι νέοι να σχηματίζουν μια ενεργειακή γραμμή απέναντι στον θεατή, σαν ένας φωτεινός ορίζοντας στη Γαλλία του αύριο… Απέναντί μας, μέσα στην απροσδόκητη συνάντησή τους, γεμάτοι κριτικό πνεύμα, αυθάδη ζωντάνια και απέραντο θάρρος, αλλά ωθημένοι στο χείλος του γκρεμού από την οικολογική καταστροφή που έπεται.»

Και τι φαίνεται τελικά στον ορίζοντα των πρωταγωνιστών; «Βρίσκονται ξεκάθαρα στο χείλος της αβύσσου αντικρίζοντας την οικολογική καταστροφή, αλλά δεν ήθελα να πέσουν, γιατί σήμερα οι πορείες για την κλιματική αλλαγή και οι πορείες για την αστυνομική βία είναι πραγματικότητα, με επικεφαλής μια ζωηρή νεολαία που κινεί την κοινωνία. Η ταινία είναι εν μέρει ένας φόρος τιμής. Ακόμα κι αν η οικολογική κατάληψη της Ατζά και του Αρτούρ εκκενωθεί, πράγμα οδυνηρό για εκείνους, κανένας δεν μπορεί να καταστρέψει ό,τι έχτισαν αυτοί οι νέοι στον νου και στις καρδιές τους. Όπως λέει και το σύνθημα των περιβαλλοντικών ακτιβιστών που ακούμε από την Ατζά: “Είμαστε καταδικασμένοι; Όχι, είμαστε αποφασισμένοι!”»