Μια στιγμή μπορεί να καθορίσει τα πάντα. Να μετατρέψει το όνειρο σε εφιάλτη, τις ιδανικές διακοπές σε τραυματική εμπειρία, έναν ολόκληρο κόσμο στον Πιο Μοναχικό Πλανήτη. Η ταινία της Τζούλια Λόκτεβ κορυφώνεται σε μία τέτοια στιγμή, που διαρκεί ελάχιστα, αφήνει όμως τον αντίκτυπό της να αντηχήσει σε όλη της υπόλοιπη διάρκειά της. Υπαινικτικά, υποδόρια και με την ένταση ενός εκκωφαντικού ψίθυρου.

Ο Άλεξ και η Νίκα είναι ένα νεαρό ζευγάρι που ταξιδεύει σε διάφορα «εναλλακτικά» σημεία του πλανήτη, όχι με τις τουριστικές ανέσεις της διάσημης σειράς οδηγών, στις οποίες ο τίτλος της ταινίας κλείνει ειρωνικά το μάτι, αλλά ως ευσυνείδητοι ταξιδιώτες, που αναζητούν την ουσία της κουλτούρας κάθε τόπου που επισκέπτονται. Περισσότερες πληροφορίες δεν δίνονται για αυτούς, θα ήταν άλλωστε περιττές, μόνο το ότι σκοπεύουν σύντομα να παντρευτούν κι ότι είναι αγαπημένοι. Το ταξίδι που πραγματοποιούν στα μάλλον αφιλόξενα βουνά της Γεωργίας, όμως, με τη βοήθεια ενός ντόπιου και πεπειραμένου οδηγού, ενώ θα ξεκινήσει με την ίδια ρομαντική και χαρούμενη αφέλεια, όπως κάθε άλλο, θα πάρει μια διαφορετική τροπή και θα καταδείξει το τέλος τις αυταπάτες τους.

Στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη, αυτή η σύνοψη θα παρέπεμπε σε θρίλερ ή σε μια πιο χιπστερική εκδοχή του «Hostel». Η Λόκτεβ, ωστόσο, επιδιώκει κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό, που καθίσταται ακόμα πιο απειλητικό με τη σθεναρή άρνησή της σκηνοθέτη να υποκύψει σε δραματουργικά στερεότυπα και στην ασφάλεια μιας πιο mainstream αφήγησης. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι και η δράση ισχνή, τουλάχιστον πριν και μετά το γεγονός που επαναπροσδιορίζει όχι μόνο τη σχέση του ζευγαριού αλλά και την ίδια την ταινία.

Η κάμερα καταγράφει την διαδρομή του Άλεξ, της Νίκα και του Ντάτο, του λιγομίλητου οδηγού που θα έχει κι αυτός τη δική του καταλυτική επίδραση στο ζευγάρι, μέσα σε ένα κάθε άλλο παρά τουριστικά καδραρισμένο και σχεδόν δυστοπικό φυσικό τοπίο, σαν ένα ταξίδι στο τέλος του κόσμου. Εκεί όπου οι ανεπαίσθητες κινήσεις και οι χειρονομίες, οι αποστάσεις των σωμάτων, τα βλέμματα και οι σιωπές συνθέτουν μια ασταθή και διαρκώς μεταβαλλόμενη τριγωνομετρία που αναδεικνύει την ευθραυστότητα των σχέσεων, των συμβάσεων και των βεβαιοτήτων του «πολιτισμένου» κόσμου.

Χωρίς κάθαρση, συμφιλίωση ή έστω μια τρίτη πράξη που θα έδινε στα τεκταινόμενα την ψευδαίσθηση ενός closure, οι ήρωες της Λοκτεβ είναι όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά ο πιο μοναχικός πλανήτης, οντότητες που ψάχνουν τη θέση τους μπροστά σε δυνάμεις κι ένστικτα που νομίζουν πως τα ελέγχουν, αλλά γίνονται τελικά έρμαιά τους. Ο θεατής που καλείται να συμμετάσχει σ’ αυτή την απαιτητική εμπειρία θα πρέπει να αντεπεξέλθει στην ανοιχτή πρόκληση των δικών του ερμηνειών και απαντήσεων, αλλά θα έχει εντωμεταξύ ανταμειφθεί με τη δύναμη των προβληματισμών και των εικόνων της Λόκτεβ. Με μία ταινία που δεν βροντοφωνάζει, αλλά κερδίζει δικαιωματικά τη σπουδαιότητά της.